Την πνίγει την καψούρα το πολύ «μαζί»

Να αφήνεις τον άνθρωπό σου να αναπνέει. Σε πρώτη φάση κυριολεκτικά, για να εξασφαλίσουμε την επιβίωσή του, αλλά και μεταφορικά στη συνέχεια. Δύο άνθρωποι που είναι μαζί δεν υπάρχουν στον κόσμο και στην κοινωνία μόνο ως ζευγάρι, αλλά και ως δύο ξεχωριστές προσωπικότητες. Ακόμα και όταν σπάσει το «μαζί», να αφήνεις τον άλλο να ζει ελεύθερος.

Υπάρχουν εκείνα τα ζευγάρια που όπου πάνε και ό,τι κάνουν, είναι μαζί. Συνεχώς μαζί, αχώριστοι και αυτοκόλλητοι. Δεν υπάρχει προσωπικός χρόνος και ξεχωριστή ζωή εκτός από την κοινή τους. Διαφορετικές παρέες κι ενδιαφέροντα ούτε προς συζήτηση. Ξέρεις πως αν καλέσεις τον έναν, θα ‘ρθει και ο άλλος. Μένουν μαζί, κοιμούνται μαζί, ξυπνούν μαζί -τι γλυκό!- αλλά γιατί να είναι σε όλα μαζί; Μωρέ άμα θέλουν και μπορούν, εμάς γιατί μας νοιάζει; Έτσι όμως καταλήγει να χάνεται λίγο-λίγο και μάλιστα χωρίς να γίνεται αντιληπτό, η προσωπικότητα του καθενός. Είναι σαν να μετατρέπεται σε μία. Δεν είναι κακό να είναι αγαπημένοι, να εξελίσσονται και να προχωράνε μαζί, το αντίθετο. Το πρόβλημα ξεκινάει όταν χάνονται φίλοι, παρέες, αγαπημένες συνήθειες και τελικά αφήνονται πίσω στόχοι και όνειρα.

Μη με παρεξηγήσετε, δεν αμφισβητώ τη σημαντικότητα και την τρυφερότητα του να βρεις τον άνθρωπό σου και να μπορείς να υπολογίζεις στο «εμείς», το αντίθετο, τίποτα πιο όμορφο σε μια σχέση. Μην παραμελείς όμως και τους κολλητούς σου. Δεν είναι κακό να φροντίζεις να τους βλέπεις μια στο τόσο και χωρίς το ταίρι σου, ίσα για να τους φύγει το παράπονο ότι έχασαν το φιλαράκι τους. Ίσως κάποτε υποστήριζες το «οι φίλοι θα είναι πάντα εκεί, ενώ οι γκόμενοι έρχονται και φεύγουν», μην το ξεχνάς αυτό στην πρώτη ευκαιρία. Πήγαινε και λίγο στους γονείς σου μόνος σου, να περάσετε λίγο χρόνο μεταξύ σας, οι στιγμές μαζί τους είναι πολύτιμες. Τα χόμπι σου, τα ξέχασες; Εκείνο το μεταπτυχιακό που θα έκανες; Το τένις κάθε Σάββατο και τις εκδρομές στα βουνά τις Κυριακές; Πιάσε εκείνο το βιβλίο που άφησες στις πρώτες σελίδες, λιώσε στον καναπέ, ξενύχτισε στο στέκι σας, ή τέλος πάντων κάτσε και κοίτα το ταβάνι αν αυτό σε ευχαριστεί.

Να μοιράζεσαι, δεν είπαμε να κάνεις σχέση και να μην αφιερώνεις το χρόνο σου εκεί. Μπορούν όμως κάποια πράγματα να συνδυαστούν. Να δημιουργείς κοινό χρόνο, χωρίς να παραμελείς τις στιγμές που θα περνάς με εσένα και μόνο. Σου το οφείλεις. Δεν είναι κακό να σου λείπει και λίγο ο άλλος. Δώσε σου την ευκαιρία να τον ψάξεις, να νιώσεις εκείνο το τσιμπηματάκι ζήλιας. Λίγο αλάτι και πιπέρι παραπάνω δεν κατέστρεψε ποτέ καμία συνταγή, αντίθετα η έλλειψή τους κατέστρεψε πολλές. Ο χρόνος που περνάτε χωριστά είναι κάποιες φορές εξίσου σημαντικός με τις στιγμές που μοιράζεστε.

Μην το παρακάνεις, θα καταλήξεις να φύγεις τρέχοντας απ’ τη σχέση, ψάχνοντας τη χαμένη σου ζωή. Είναι προτιμότερο να πάρεις μια ανάσα, να συστήσεις τον εαυτό σου στον άνθρωπό σου, δίνοντας την ευκαιρία να συστηθεί κι εκείνος. Δε δείχνεις την αγάπη σου όταν προσποιείσαι ότι περνάς καλά μόνο με όσα ευχαριστούν τον άλλον, πιο έντονα τη δείχνεις όταν παρουσιάζεις όσα παθιάζουν εσένα. Οι ισορροπίες ίσως είναι αρκετά εύθραυστες, κανένα άκρο όμως δεν πρόκειται να αποδώσει.

Κι αν τελικά δεις ότι άλλα είναι αυτά που θέλετε μη φοβηθείτε τους χώρια δρόμους. Ας κάνει ο καθένας όσα αληθινά γουστάρει, ας πάει όπου θέλησε, ας κάνει όσα λαχτάρησε, ας βρει ό,τι του έλειπε και ας ζήσει τελικά όπως ήθελε. Όσοι αποχωρούν κάποιο λόγο έχουν. Μη στέκεσαι εμπόδιο, μην αφήνεις τον εγωισμό να κάνει πάρτι. Μην κάνεις τίποτα απλά για να το κάνεις. Δεν μπορείς να φεύγεις, αλλά να ζητάς από τον άλλο άνθρωπο να μείνει εκεί. Να χωρίζετε μαζί και να παίρνετε ανάσες χωριστά. Να αναπνέουν οι άνθρωποι είτε δίπλα μας είτε μακριά μας, να είναι ευτυχισμένοι. Αυτό είναι το point. Και αν αυτό δε γίνεται τότε λέμε ένα «καλώς» και πάμε παρακάτω.

Αφήστε χώρο, δώστε χρόνο, περπατήστε μεν στο ίδιο μονοπάτι αλλά μην μπαίνετε εμπόδιο ο ένας μπροστά στον άλλον. Και όταν κι αν οι δρόμοι χωρίσουν, εσύ κοίτα να μένεις εκεί που επιθυμείς, που είσαι καλά και άσε και τον άλλο να κάνει το ίδιο. Γιατί στην τελική κανείς δε θα μείνει ικανοποιημένος με επιλογές που έμειναν μισές και με σχεδόν ξεχασμένους στόχους. Να θυμάσαι να αφήνεις τον άνθρωπό σου να αναπνέει και ταυτόχρονα να βεβαιώνεσαι ότι παίρνεις και εσύ τις πιο βαθιές ανάσες γιατί τελικά δικαίωμα στο οξυγόνο έχουμε όλοι ανεξαιρέτως.