Αν τους αγαπούν οι κολλητοί, τους αγαπάμε κι εμείς

Η ζωή μας είναι σαν ένα λεωφορείο κι εμείς ο οδηγός της, καταδικασμένοι να ακολουθήσουμε το δρομολόγιο που έχει προγραμματίσει για εμάς ο σταθμάρχης, που στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι άλλος απ’ τη μοίρα μας. Διασχίζοντας τη συγκεκριμένη διαδρομή, έχουμε την επιλογή να κάνουμε στάσεις και να ανοίξουμε τις πόρτες μας σε κάποιους ανθρώπους. Κάποιοι εγκαταλείπουν γρήγορα αυτό το ταξίδι. Υπάρχουν, όμως, κι εκείνοι που γίνονται συνοδοιπόροι μας και το δρομολόγιό μας ακολουθεί κοινή πορεία.

Ξεκινά έτσι να δημιουργείται ένας δυνατός δεσμός ανάμεσά μας. Εκείνος της φιλίας. Αυτοί που επιλέγουν συνειδητά να συμπορευτούμε σ’ αυτό το ταξίδι, ακόμα κι αν ακολουθήσουμε δύσβατους δρόμους, με το πέρασμα του χρόνου γίνονται τα κολλητάρια μας. Κι η αλήθεια είναι πως δε θα μπορούσαμε και κυρίως δε θα θέλαμε να φανταστούμε τη ζωή μας χωρίς εκείνους. Είναι εκεί σε κάθε στιγμή του ταξιδιού μας για να μας εφοδιάζουν με καύσιμα και να μας υπενθυμίζουν τον σκοπό μας.

Η ζωή των συνεπιβατών μας, όμως, δεν παύει να ‘ναι ένα ξεχωριστό λεωφορείο το οποίο πραγματοποιεί πολλές φορές αλλιώτικες στάσεις απ’ τις δικές μας. Περνούν διαφορετικοί άνθρωποι απ’ το ταξίδι τους. Παραμένουν, παρ’ όλα αυτά, παρόντες και στις δικές μας όμορφες αλλά και δύσκολες στιγμές. Τους αγαπάμε, αφού είναι η οικογένειά μας, εκείνη που επιλέξαμε και δε θα αλλάζαμε. Μας στηρίζουν καθ’ όλη την πορεία μας κι αυτό είναι αμοιβαίο. Τους εμπιστευόμαστε και στηρίζουμε πάντοτε τις επιλογές τους, αφού είναι σαν να τις πράττουμε εμείς.

Έχουμε την τάση, όπως και τα ζώα, να προστατεύουμε τα άτομα της αγέλης μας, της οικογένειάς μας. Θέλουμε οι φίλοι μας να ‘ναι πάντοτε ευτυχισμένοι και κάνουμε ό,τι περνάει απ’ το χέρι μας για να το επιτύχουμε. Αρχικά, μπορεί να ‘μαστε δύσπιστοι απέναντι στις βλέψεις και στις υποσχέσεις των άλλων προς τους κολλητούς μας. Όμως κάποιοι απ’ τους συνοδοιπόρους τους τούς προσφέρουν ευτυχία, κι αυτό αυτομάτως κάνει κι εμάς να χαμογελάμε.

Περνάμε τόσες ώρες με τους κολλητούς μας αναλύοντας κάθε μας στιγμή. Μας περιγράφουν τις σχέσεις τους με άλλους ανθρώπους με κάθε λεπτομέρεια. Σκιαγραφούμε μαζί τους το προφίλ αυτών των ατόμων. Βρισκόμαστε δίπλα τους να τους δώσουμε λύση σε κάθε πρόβλημα που αντιμετωπίζουν. Ίσως να ‘ρθει κι η στιγμή που θα γνωρίσουμε αυτά τα σημεία αναφοράς στη ζωή τους. Όμως βρίσκονται ήδη στην καρδιά μας, εφόσον έχουμε τον ίδιο σκοπό, να προστατεύουμε και να αγαπάμε τα ίδια πρόσωπα.

Όσο περνάει ο καιρός, βρίσκουμε κοινά σημεία μ’ αυτούς τους ανθρώπους, παρότι δεν είναι επιβάτες της δικής μας ζωή. Το πρώτο και σημαντικότερο είναι πως είμαστε συνεπιβάτες σε κάποια άλλη ζωή, η οποία είναι εξίσου σημαντική και για τους δύο μας. Στη συνέχεια, αναλογιζόμαστε ότι νοιαζόμαστε για τον ίδιο άνθρωπο. Δε χρειάζεται να ανταγωνιζόμαστε. Σε τέτοιες πίστες χρειάζεται ο συναγωνισμός. Εξάλλου, δεν υπάρχουν αγαπόμετρα. Σημασία έχει να αγαπάς κάποιον κι απ’ τη στιγμή που τρέφουν τέτοια συναισθήματα για ένα μέλος της οικογένειάς μας, λαμβάνουν μοιραία ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας. Τότε αυτόματα τους αγαπάμε κι εμείς.

Όπως είχε πει πολύ σοφά ο Αριστοτέλης «φιλία είναι μία ψυχή που κατοικεί σε δυο σώματα». Είναι σημαντικό να επιλέγουμε τους φίλους μας, αφού γίνονται προεκτάσεις μας, κομμάτια του εαυτού μας. Βρισκόμαστε πάντοτε πλάι-πλάι, να στηρίζουμε ο ένας τον άλλον με όλα τα μέσα που διαθέτουμε. Μοιραζόμαστε σχεδόν όλες μας τις στιγμές είτε είναι καλές είτε είναι κακές. Μπορεί να αποτελούμε σταθμούς στις ζωές των κολλητών μας και το αντίστροφο, όμως δε σημαίνει πως είμαστε το επίκεντρο στις ζωές τους. Υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι μέσα σ’ αυτές. Δεν είναι απαραίτητο να τους γνωρίζουμε, κι ας είναι κοινό το ταξίδι μας.

Δε χρειαζόμαστε κανέναν ειδικό λόγο για να αγαπήσουμε όποιον αγαπάει το κολλητάρι μας. Αρκεί που τον αγαπάει ο φίλος μας, για να μπει και στη δική μας καρδιά με τη μία.