Δε φταίει ο σύντροφός σου αν έχεις ανασφάλειες

Υπάρχουν και κάποια παιχνίδια που τις περισσότερες φορές δεν είμαστε ικανοί να κερδίσουμε· ειδικά εκείνα του μυαλού. Δημιουργούμε ένα γκρίζο σύννεφο -μέσα στα κεφάλια μας- στο οποίο πνιγόμαστε και δεν μπορεί κανένας να μας πετάξει ένα σωσίβιο για να μας σώσει. Στην αρχή μιας σχέσης αισθανόμαστε γεμάτοι αυτοπεποίθηση, αλλά στην πορεία συνειδητοποιούμε πως επιστρέφουμε στο συννεφάκι μας. Με την επιστροφή μας δίνουμε τροφή ή τρεφόμαστε από τις ανασφάλειές μας. Ο άνθρωπός μας αντί να γίνει η σωσίβια λέμβος μας, καταφέρνει να πέσει πιο βαθιά από εμάς.

Νιώθουμε πως πατάμε στα πόδια μας και ξαφνικά χάνεται το έδαφος κάτω από αυτά. Οι επιλογές είναι δύο: ή θα κρατηθούμε από τον άνθρωπο που στέκεται μαζί μας ή θα προσπαθήσει μας σώσει. Το αποτέλεσμα θα είναι ίδιο και στις δύο περιπτώσεις: θα πέσουμε μαζί του στο κενό μας. Την στιγμή που είναι όλα μέλι-γάλα ξαφνικά κάτι μας φταίει· συγκεκριμένα το κεφάλι μας τα φταίει.

Γινόμαστε κυκλοθυμικοί απέναντι στο ταίρι μας και ψάχνουμε μανιωδώς να καλύψουμε κάποιο κενό ή να επουλώσουμε τραύματα, τα οποία δημιουργήθηκαν από περαστικούς. Τη μία στιγμή παίζουμε μπάλα και την επόμενη την κλωτσάμε με δύναμη στα μούτρα του έτσι ώστε να μην πληγωθούμε εμείς ή και για να τραβήξουμε την προσοχή. Κατηγορούμε το σύντροφό μας -υποσυνείδητα- για τα δικά μας συναισθήματα. Ρίχνουμε την ευθύνη, ενώ υπαίτιοι είμαστε εμείς.

Καταπιέζουμε τις ανασφάλειες μας κι έχουμε την πεποίθηση πως τις ξορκίσαμε στα όρη και τ’ άγρια βουνά· παραβλέποντας πως γνωρίζουν να παίζουν καλύτερο κρυφτό από εμάς. Εκείνη τη στιγμή εμφανίζονται κι όχι μόνο μας φτύνουν κατάμουτρα, αλλά μας αρπάζουν από το λαιμό και μας πνίγουν. Προκειμένου να μη δει κανένας την ανατροφή που δίνουμε στα παιδιά μας -τις ανασφάλειές μας- προκαλούμε αμφιβολίες στους αγαπημένους μας. Τους ρίχνουμε το μπαλάκι και μόνο που δεν τους λέμε «άντε πνίξου». Με το συγκεκριμένο τέχνασμα αποποιούμαστε κάθε ευθύνη.

Νομίζουμε πως τα έχουμε καλά με τους εαυτούς μας όμως αφήνουμε μια ανασφάλεια να αφανίσει όσα έχουμε δημιουργήσει ανάμεσα σε εμάς και το σύντροφο μας -ακριβώς όπως ένα κύμα καταστρέφει τα κάστρα τα οποία χτίζαμε στην άμμο. Οι ανασφάλειές μας πολλές φορές υιοθετούνται από τους συντρόφους μας. Αισθάνονται υπεύθυνοι για την συμπεριφορά μας ή τις άμυνές μας, ενώ στην πραγματικότητα υπεύθυνοι είμαστε μόνο εμείς.

Απαιτούμε να έχουμε δικαιώματα, όμως θέλουμε να αποποιούμαστε τις ευθύνες· κοινώς θέλουμε και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο. Ξεχνάμε πως το τέλειο δεν υπάρχει και προσπαθούμε να το κατακτήσουμε, όμως όταν αναγνωρίσουμε πως δεν το πλησιάζουμε τότε κυοφορούμε άλλη μία ανασφάλεια. Μας φαίνεται ευκολότερο να δημιουργήσουμε αμφιβολίες σε ένα αγαπημένο μας πρόσωπο -στο σύντροφό μας- παρά να παραδεχτούμε πως εμείς φταίμε για την κατάσταση που επικρατεί.

Δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως ευφυΐα μία κίνηση σαν αυτή· παρά μόνον ως αδυναμία. Δεν είμαστε ικανοί -ακόμα- να αγκαλιάσουμε τις ανασφάλειες μας και να αποδεχτούμε τους εαυτούς μας. Υποσυνείδητα ντρεπόμαστε γι’ αυτή την πτυχή μας και προσπαθούμε να την κρύψουμε μαυρίζοντας το τοπίο του άλλου ατόμου. Όμως πώς να αγαπήσουμε κάποιον αν δεν μπορούμε να αγαπήσουμε τους ίδιους μας εαυτούς;