Δεν αντέχουν όλοι τους αποχαιρετισμούς

Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι περίπλοκοι δεσμοί. Αυτά που ενώνουν δύο πρόσωπα, όσο μικροπράγματα μπορεί να φαίνονται σε κάποιους, για εκείνα είναι πολύ ισχυρά. Κι υπάρχουν διάφορα είδη σχέσεων, όχι μόνο οι ερωτικές, οι φιλικές κι οι οικογενειακές. Τόσοι διαφορετικοί άνθρωποι στις ζωές μας, τόσοι ξεχωριστοί δεσμοί.

Μοιραζόμαστε με αυτούς τους ανθρώπους το μεγαλύτερο μέρος της καθημερινότητάς μας. Δημιουργούμε αναμνήσεις, εμπειρίες και κοινές ιστορίες, που έπειτα τις περιγράφουμε όπου βρεθούμε και γελάμε μέχρι δακρύων. Δεν μπορούμε να φανταστούμε την ύπαρξή μας χωρίς αυτά τα κομμάτια, δίχως αυτούς τους ανθρώπους.

Μεγαλώνοντας ο καθένας χαράζει τη δίκη του πορεία κι ίσως αυτές οι κατευθύνσεις να μην έχουν πάντα κοινό ή έστω κοντινό προορισμό. Κάποιοι ίσως χρειαστεί να φύγουν. Κι έρχεται η στιγμή του αποχαιρετισμού. Ούτε εκεί μοιάζουμε μεταξύ μας, καθένας αντιμετωπίζει διαφορετικά τα «αντίο». Για κάποιους είναι εύκολο να αποχαιρετίσουν τον άνθρωπο που φεύγει, για άλλους κάπως πιο δύσκολο, μα το οφείλουν στα όσα έζησαν μαζί.

Υπάρχουν, όμως, κι εκείνοι που δεν αντέχουν τους αποχαιρετισμούς. Αρνούνται να πουν «αντίο» στους αγαπημένους τους μέχρι την τελευταία στιγμή. Ακόμα κι αν ξέρουν πως ο αποχωρισμός αυτός δεν είναι οριστικός, πως θα κρατήσει μονάχα ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Μπορεί ο φίλος, ο συγγενής ή το ταίρι να φεύγει για σπουδές ή και για εργασία σε μια διαφορετική πόλη, να ‘ναι αυτή μια απόφαση για καλό και να ‘χουν υποσχεθεί πως δε θα χαθεί η μεταξύ τους επαφή, δεν παύει όμως για ‘κείνους να ‘ναι ένα σοκ, μια απώλεια, ένα γεγονός που παίρνουν κατάκαρδα. Δεν τους είναι εύκολο, γιατί αν η ζωή γι’ αυτούς είναι ένα παζλ, τότε αναγκάζονται να χάσουν ένα κομμάτι του, έστω και προσωρινά.

Αυτή η κατηγορία ανθρώπων είναι που συνήθως αποφεύγει με κάθε τρόπο τους αποχαιρετισμούς. Σκαρφίζονται κυριολεκτικά τα πάντα για να μη σε αποχαιρετίσουν. Το μυαλό τους εκείνη τη στιγμή παίρνει στροφές πιο γρήγορα κι απ’ το πλυντήριο τη στιγμή του στραγγίσματος. Η δικαιολογία γίνεται φίλη τους κι η φαντασία σύμμαχός τους. Δε θα σε πάνε ποτέ στο αεροδρόμιο ή στο λιμάνι, κι ας σου το ‘χαν υποσχεθεί, κι ας ψοφάνε κι εκείνοι για μια ακόμη αγκαλιά. Θα προτείνεις να ‘ρθουν απ’ το σπίτι σου για να σε αποχαιρετήσουν, όμως η απάντηση θα ‘ρθει λίγο πριν την ώρα αναχώρησης με ένα μήνυμα του τύπου «Δεν προλαβαίνω να ‘ρθω, καλό ταξίδι», γιατί τάχα κάτι επείγον τους προέκυψε. Το μόνο σίγουρο είναι πως δε θα εμφανιστούν ποτέ για να σε αποχαιρετίσουν.

Ενώ ξέρουν πως η στιγμή που θα ανταμώσετε ξανά δεν είναι τόσο μακριά, θα κρατήσουν αυτήν την απόσταση. Φοβούνται ίσως μην ξεχαστούν στο πέρασμα του χρόνου. Όλοι έχουμε τις άμυνές μας, χτίζουμε τα τείχη μας απέναντι σε καταστάσεις που δεν αντέχουμε. Έτσι, η απομάκρυνση λειτουργεί για εκείνους σαν μηχανισμός αυτοσυντήρησης. Είναι το δικό τους placebo, δεν το είδαν κι είναι σαν να μη συνέβη ποτέ.  Ούτε γάτα ούτε ζημιά, σαν να μην έφυγαν ποτέ.

Δεν είναι εύκολο να αλλάξουν την καθημερινότητά τους, να ξεφύγουν απ’ τη ρουτίνα. Δεν κρατάει αρκετά η επήρεια αυτού του εικονικού φαρμάκου, αφού αργά ή γρήγορα η απώλεια γίνεται αισθητή. Ίσως τότε να το μετανιώσουν και να τους λείψει αυτή η μια ακόμη αγκαλιά που θα μπορούσαν να σε είχαν πάρει.

Δε χρειάζεται να τους κρατάτε μούτρα γι’ αυτή τη στάση που επιλέγουν να κρατήσουν. Είναι πάνω απ’ τις δυνάμεις τους. Είναι ο τρόπος που ‘χουν μάθει να προστατεύονται. Σκαρφίζονται ό,τι δε χωράει ο ανθρώπινος νους προκειμένου να αποφύγουν τα πρόσωπα που φεύγουν, αλλά το κάνουν απλώς γιατί δεν αντέχουν να βλέπουν να απομακρύνονται απ’ τη ζωή τους όσοι σημαίνουν πολλά για εκείνους. Φοβούνται μήπως η προσωρινή απώλεια γίνει μόνιμη. Αφήνουν τον φόβο τους να μπαίνει μπροστά.

Να τους αγαπάτε βαθιά αυτούς τους ανθρώπους, όπως ακριβώς σας αγαπούν κι εκείνοι, γιατί μπορεί να μην κατάφεραν να σας αποχαιρετίσουν ποτέ από κοντά, όμως όταν επιστρέψετε θα ‘ναι στην πρώτη γραμμή για να σας υποδεχτούν!