«Εμείς μαζί δεν κάνουμε και χώρια δεν μπορούμε»

Κάθε συναίσθημα αφήνει το δικό του αποτύπωμα στο σώμα μας. Κάποια απορρέουν από την ψυχή μας και μερικά έρχονται άναρχα· με σπρέι και βάφουν την καρδιά μας με τα δικά τους χρώματα. Προκαλούνται από τα ερεθίσματα τα οποία λαμβάνουμε από κάποιον άνθρωπο κι είναι παράγοντες επικινδυνότητας για την υγεία του ανθρώπου. Κάθε καρδιά αποτελεί την τέλεια σκηνή εγκλήματος για τους ειδικούς, αφού υπάρχουν παντού αποδεικτικά στοιχεία – δακτυλικά αποτυπώματα.

Κάποιες καρδιές αποτελούν πιο δύσκολες σκηνές εγκλήματος, αφού τα αποτυπώματα που θα βρει κανείς προκαλούνται από διαφορετικούς ανθρώπους. Από την άλλη υπάρχουν κι εκείνες στις οποίες θα βρεις πρόσφατο υλικό και έναν μόνο ένοχο. Σε αυτή την περίπτωση τα στοιχεία που θα συλλέξει κάποιος θα τον μπερδέψουν. Τα συναισθήματα δημιουργούν ένα ατελές σχέδιο στα τοιχώματά της με πολλά χρώματα, κάποια πολύχρωμα, κάποια πιο γκρίζα και σε μερικά σημεία κενά.

Η τέχνη του σχεδίου έχει πολλά κοινά με την τέχνη του έρωτα. Υπάρχουν καλλιτέχνες που ολοκληρώνουν τα έργα τους. Υπάρχουν κι εκείνοι που έχουν την πεποίθηση πως τελείωσε, αλλά στην πραγματικότητα τα αφήνουν ημιτελή και -αργά ή γρήγορα- επιστρέφουν πίσω. Συνήθως οι σχέσεις κάνουν τον κύκλο τους όμως έρχονται οι εξαιρέσεις, οι οποίες ακολουθούν ένα φαύλο κύκλο. Αν υπήρχαν τύποι όπως στα μαθηματικά θα την χαρακτηρίζαμε σχέση τύπου «μαζί δεν κάνουμε και χώρια δεν μπορούμε».

Τα άτομα αυτά τη μία στιγμή είναι μαζί, την άλλη χώρια και ξανά από την αρχή. Ακολουθούν μια πορεία στο τούνελ δίχως να διακρίνουν φως. Την περίοδο που είναι μαζί δεν αντέχουν ο ένας την ύπαρξη του άλλου. Καταπιάνονται από το παραμικρό κι οι αντιθέσεις στα χρώματα τους είναι όλο και πιο έντονες. Όσο κοντά κι αν είναι αυτοί οι άνθρωποι το χάσμα μεταξύ τους είναι μεγάλο και δεν προσπαθεί κανένας να το γεφυρώσει. Η διαφυγή φαντάζει η μόνη λύση, αφού η απόσταση που τους χωρίζει είναι μεγαλύτερης σημασίας από τη χιλιομετρική.

Όταν είναι χώρια καταφεύγουν σε διαφορετικούς ανθρώπους και νιώθουν μια εφήμερη ευτυχία. Προχωράνε πεπεισμένοι πως έχουν διαφύγει από τον κύκλο που τους κρατάει δέσμιους. Περνούν το χρόνο τους με άλλα άτομα σε διαφορετικού τύπου σχέσεις όμως χωρίς να το συνειδητοποιούν είναι καταδικασμένοι να επιστρέφουν πίσω. Ζουν την ευτυχία τους για λίγο, αφού η δράση από το ξόρκι, ενάντια στον κύκλο της μαύρης μαγείας, είναι μικρής διάρκειας. Πρώτα επιστρέφει στον «πρώην» το μυαλό τους κι έπειτα ακολουθεί βιαστικά το σώμα. Διαφεύγουν από την πρώτη έξοδο κινδύνου, την οποία θα συναντήσουν στο τούνελ όμως κατά κάποια υπερδύναμη -οι δύο οντότητες- έλκονται και καταλήγουν ξανά μαζί.

Τα αίτια της συμπεριφοράς τους αδιευκρίνιστα έως και σήμερα. Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς πως είναι τόσο ερωτευμένοι που δεν μπορούν ο ένας μακριά από τον άλλον. Υπάρχει πιθανότητα τα πισωγυρίσματα να οφείλονται σε κάτι εσωτερικό· να έλκονται από το αίσθημα ασφάλειας που δημιουργεί το άλλο άτομο κι όχι από αυτό καθ’ αυτό. Μία ακόμη παράμετρος θα μπορούσε να είναι κι η ευχαρίστηση που τους προσφέρει η επιβεβαίωση της αποδοχής.

Σχέσεις «μαζί δεν κάνουμε και χώρια δεν μπορούμε» είναι σχέσεις ισχυρής αλληλεξάρτησης. Περίεργο πράγμα την ίδια στιγμή που θεωρούν πως ήρθε η ώρα να αλλάξουν πορεία ταυτόχρονα να επιστρέφουν πίσω επαναλαμβάνοντας την ίδια ιστορία. Η συνέπεια του χωρισμού και της επανασύνδεσης αποτελεί χαρακτηριστικό αυτής της σχέσης. Κρατούν ρολόι και κάθε φορά μετρούν αντίστροφα για να αλλάξουν βάρδια. Ο καλλιτέχνης κάθε φορά που επιστρέφει ξεχνά να βάλει την υπογραφή του και το έργο παραμένει ημιτελές.