Ένα κτητικό «μου» δίπλα από το «άνθρωπος»

Μία λέξη ή φράση μπορεί να αποτελέσει καταφύγιο για πολλές και διαφορετικές έννοιες. Είναι σαν ένα κουτάκι που το ανοίγεις κι επιλέγεις -συνειδητά- ποια έννοια θα εμφανίσεις. Υπάρχουν φράσεις-κλειδιά που μπορούμε να τις χρησιμοποιήσουμε για να ξεκλειδώσουμε διάφορους ανθρώπους. Αυτό συμβαίνει έτσι ώστε να εξυπηρετούμε τους σκοπούς μας· είτε είναι καλοπροαίρετος είτε όχι. Είναι φράσεις που αποτελούν πασπαρτού σε κάθε περίσταση και προσωπικότητα.

Μία φράση-κλειδί αποτελεί κι η «δικός μου άνθρωπος» καθώς μπορεί να αποκτήσει διάφορες έννοιες. Μπορούμε να πούμε πως την έχουμε συνδέσει με μία θετική εικόνα. Μπορεί να το πει κανείς για έναν άνθρωπο που αγαπά κι εκτιμά. Για εκείνο το άτομο που θα έκανε τα πάντα. Που στην πρώτη στραβή, όχι μόνο θα τον καλύψει αλλά θα προχωρήσει παρακάτω μαζί του. Με λίγα λόγια χρησιμοποιούμε τις λέξεις μεταφορικά. Όμως κάποιοι επιλέγουν να τραβήξουν έναν διαφορετικό κλήρο από το κουτάκι. Εκείνον που οι λέξεις έχουν ατόφιες τις έννοιες πάνω τους και δεν αναγνωρίζουν καμία μεταφορά· παρά μόνο την κυριολεξία. Αρχικά μπορεί κάποιος να τη χρησιμοποιήσει για να μας δείξει πως νοιάζεται για εμάς. Όμως -σε ορισμένες περιπτώσεις- αποδεικνύεται πως κρύβεται άλλος σκοπός πίσω από τον προφανή ή πως είναι ο προφανής αλλά τον παραβλέπουμε.

Με αυτόν τον τρόπο εκμεταλλεύονται τις ευαισθησίες και τα συναισθήματα κάποιου ανθρώπου. Δημιουργούν κάποιου είδους σχέσης χρησιμοποιώντας όλες αυτές τις κτητικές αντωνυμίες δίπλα από το «άνθρωπος». Εκμεταλλεύονται κάποιες προσωπικότητες και προσπαθούν με αυτόν τον τρόπο να τους κάνουν του χεριού τους. Να εξυπηρετούν τον σκοπό τους μέσω των δικών τους ανθρώπων. Οι άνθρωποι οι οποίοι συνοδεύονται από μία κτητική αντωνυμία μπορούν να αποτελέσουν τον ρόλο μιας μαριονέτας. Στα άκρα τους τοποθετούνται σχοινιά κάθε φορά που ο πομπός τούς τούς υπενθυμίζει πως είναι ιδιοκτησία του. Τότε ξεκινά το θέατρο· κινεί τα νήματα προς όφελός του. Προσπαθεί να τους χειραγωγήσει κι έχει -στο κεφάλι του μόνο- κάθε δικαίωμα να κρίνει την κούκλα του και να υπονομεύει τις σκέψεις του.

Τότε οι άνθρωποι-μαριονέτες κάνουν τα πάντα ώστε να μην απογοητεύσουν τον χειριστή τους. Τον έχουν πολύ ψηλά όμως δε βλέπουν πως το βάθρο του τρέμει. Πράττουν ανάλογα με έτερες επιθυμίες όμως τις νιώθουν σαν δικές τους αφού η επιρροή που ασκούν οι άλλο πάνω τους είναι μεγάλη. Αν τυχόν και χάσουν τον δρόμο προς τα «θέλω» των άλλων τότε αισθάνονται πως έχουν κάνει μεγάλο κακό στους ανθρώπους που τους έχουν «εμπιστευθεί» ως δικούς τους.

Υπάρχουν άνθρωποι που οι λέξεις τους δε βρίσκουν πάντοτε τον δρόμο τους προς αυτούς, όμως υπάρχουν κι εκείνοι που γνωρίζουν τον τρόπο να τις χρησιμοποιούν προς όφελός τους. Όταν ακούς για συναισθήματα σκέφτεσαι -κάπως- αγνά. Μπορεί το «δικός μου άνθρωπος» να γίνει μια εξαιρετικά επικίνδυνη φράση διεκδικώντας και τα παρελκόμενα προνόμια-δεσμεύσεις που επιφέρει αυτή η κτητικότητα.  Από την άλλη μπορεί να τη χρησιμοποιήσει κανείς και με χειριστικό τρόπο έτσι ώστε να αποκτήσει όσα θέλει.  Το λέει κυριολεκτικά δηλαδή πως είναι συναισθηματική ιδιοκτησία του. Μια κτητική αντωνυμία μπορεί να φέρει την τρυφερότητα και την οικειότητα, μα την ίδια στιγμή μπορεί να γίνει εργαλείο χάριν μιας κάποιας ασφάλειας. Μα ευτυχώς οι άνθρωποι δεν πάνε πακέτο με συναισθηματικά συμβόλαια κι όσο εύκολο χαρακτηρίζεις κάποιον δικό σου, τόσο εύκολα μπορείς και να τον χάσεις. Εγγυήσεις δεν υπάρχουν.