Γιατί να μην εμπιστευτείς το άτομο που φλερτάρεις;

Μια ζωή γνωρίζουμε ανθρώπους και τους περνάμε από «κόσκινο» μέχρι να τους εγκρίνουμε. Είμαστε επιφυλακτικοί με τους ανθρώπους που έχουμε απέναντί μας και ζούμε με τον φόβο της απόρριψης. Δε μας αρέσει να πληγωνόμαστε· δεν αποδεχόμαστε το γεγονός πως η πτώση -κάποια στιγμή- είναι αναπόφευκτη. Ζούμε μια ζωή μέσα σε γυάλες που έχουν απ’ έξω σημάνσεις όπως: «πρέπει», «μη», «δεν». Όρια φτιαγμένα με άρνηση τα οποία τα κατασκευάζουμε οι ίδιοι, προκειμένου να μένουμε ασφαλείς, χωρίς να γνωρίζουμε τι σημαίνει πραγματικά «ασφάλεια».

Ο έρωτας είναι μία σχεδόν επικίνδυνη συνθήκη· μπορείς να τον ζήσεις μόνο έξω από γυάλες προστασίας. Οι ανασφάλειες, που βαπτίζουμε «ασφάλεια», δε χωράνε μέσα τους κάτι τόσο μεγάλο. Χωρίς τον έρωτα η ζωή μοιάζει βαρετή. Τα συναισθήματα ζουν σε έναν απέραντο κόσμο, δεν οροθετούνται, ζουν στο δικό τους γαλάζιο -ακριβώς όπως κι η θάλασσα. Τελειώνουμε καταστάσεις πριν καν φτάσουν στην αφετηρία. Και τι έγινε αν πληγωθούμε; Θα ξανά προσπαθήσουμε από την αρχή με τόλμη.

Αν δεν υπήρχε ο φόβος ίσως δε θα ορίζαμε ως απαγορευμένη κατάσταση τον έρωτα. Είναι ανακουφιστικό να αφήνεσαι και να εμπιστεύεσαι τον άνθρωπο που φλερτάρεις εξ’ αρχής γιατί καταφέρνεις να το ζήσεις χωρίς να σε τρώει ο πανικός κι η ανασφάλεια της αρχής. Άλλωστε είναι πολύ πιο λογικό να εμπιστεύεσαι τα λεγόμενα κάποιου που δεν τον δεσμεύει τίποτα ακόμα απέναντί σου άρα δεν έχει και κανένα λόγο να σου κρύψει ενδεχομένως κάτι.

Ανοίγουμε το κουτί της Πανδώρας και ξεπηδούν προβλήματα. Θεωρούμε πως δεν είναι η «σωστή» στιγμή όμως αγνοούμε πως εμείς την ορίζουμε. Αν δεν αφεθούμε δε θα καταφέρουμε να το ζήσουμε κι ας είναι λάθος. Ας τσαλακωθούμε για το πιο ποθητό μας λάθος κι ας φάμε τα μούτρα μας. Καλύτερα να ζήσεις ένα λάθος παρά να κλείσεις την πόρτα -απ’ την αρχή- σε κάτι που δε γνωρίζεις πώς μπορεί να εξελιχθεί. Είναι κάπως παρήγορο να γνωρίζεις πως προσπάθησες και δε δείλιασες.

Μόλις αφεθούμε κι εμπιστευτούμε το άτομο που έχουμε μπροστά μας η επικοινωνία μεταξύ μας θα αποκτήσει άλλη διάσταση. Θα μετατραπεί σε άμεση και δίχως ενδοιασμούς. Θα μπορούμε να συζητάμε όλα τα «απαγορευμένα» τα οποία θέλουμε να μοιραστούμε μαζί τους. Θα καταφέρουμε να γνωρίσουμε καλύτερα τον άνθρωπο που φλερτάρουμε και δε θα έχουμε πλασματικές προσδοκίες. Μ’ αυτόν τον τρόπο δημιουργούμε έδαφος για να ανοιχτεί σε εμάς το άτομο που μας ενδιαφέρει. Γνωρίζουμε από την αρχή τον άλλον κι είμαστε -όσο μπορούμε- σίγουροι αν θέλουμε να προχωρήσουμε μαζί του ή να το ζήσουμε μέχρι εκεί.

Η επικοινωνία είναι το βασικότερο συστατικό μεταξύ των ανθρωπίνων σχέσεων. Γεφυρώνει την απόσταση που χωρίζει δύο ανθρώπους όμως χρειάζεται να βάλουμε κι εμείς το χεράκι μας. Την κάνουμε άμεση αν αισθανόμαστε άνετα κι εμπιστευόμαστε το άτομο που έχουμε απέναντί μας. Δε χρειάζεται να σκεφτόμαστε την απόρριψη ή να φοβόμαστε να είμαστε οι εαυτοί μας. Να ζούμε την κάθε στιγμή σαν να μην υπάρχει δεύτερη ευκαιρία. Να φλερτάρουμε ανοιχτά, να ερωτευόμαστε δυνατά και να τρώμε τα μούτρα μας αλλά προπάντων να μην ξεχνάμε να σηκωνόμαστε. Καμία απόρριψη δεν είναι ικανή να μας χαρακτηρίσει. Η ζωή έχει νόημα μόνο αν κάνουμε λάθη και περνάμε τις κλειστές πόρτες.