Η υποχώρηση είναι στρατηγική κίνηση

Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι σαν τα σπιρτόκουτα. Το κουτί συμβολίζει τη σχέση και τα σπίρτα τις αξίες, οι οποίες την κρατάνε ακέραια και γεμάτη. Ένα γεγονός μπορεί να αποτελέσει αφορμή ώστε να ανάψει ένα σπίρτο μέσα στο κουτί και τότε ή θα τα κάψει όλα πάνω στην έντασή του ή θα υποχωρήσει ένα για να σωθούν τα υπόλοιπα. Κάποιες φορές ξεχνάμε ή αγνοούμε πως το σπίρτο είναι ανίκανο να υποχωρήσει μόνο του· πως πρέπει να το τραβήξουμε εμείς όσο πιο γρήγορα μπορούμε.

Στην πραγματικότητα χρειάζεται περισσότερο θάρρος για να τραβήξουμε το σπίρτο και να σώσουμε ό,τι προλαβαίνουμε από το κουτί. Σπεύδουμε στο χώρο της πυρκαγιάς σαν πυροσβέστες για να προλάβουμε την επερχόμενη συμφορά με τις μάνικες παραμάσχαλα. Φροντίζουμε να διασφαλίσουμε την ασφάλεια και να βεβαιωθούμε πως δεν έχει απομείνει ούτε μία σπίθα, η οποία θα μπορούσε να αναζωπυρώσει το κακό.

Απ’ την άλλη πλευρά υπάρχει το άκρως αντίθετο των ηρώων με τις μάνικες. Εκεί βρίσκονται εκείνοι οι οποίοι γίνονται συνένοχοι παρακολουθώντας την καταστροφή βήμα-βήμα. Μένουν αδρανείς κι απλώς αράζουν σε μία άκρη με σταυρωμένα χέρια. Δεν αλλάζουν θέση τα χέρια τους για να τραβήξουν το σπίρτο -μην τυχόν και πληγεί ο πολύτιμος εγωισμός τους. Κουβαλούν μία σκούπα κι ένα φαράσι -σε αντίθεση με στους πυροσβέστες. Μόλις ένα σπίρτο παρασύρει κι όλα τα υπόλοιπα στην καταστροφή εκείνοι περνούν, σκουπίζουν κι αποχωρούν. Πριν αποχωρήσουν -οι νοικοκύρηδες- μαζεύουν καλά τα αποκαΐδια και τις στάχτες και τα πετούν σαν να μη συνέβη τίποτα.

Η υποχώρηση είναι μια κίνηση που δεν κάνουμε συχνά, αφού έχει πέσει θύμα παρεξήγησης κι ερμηνεύεται ως δειλία. Παραβλέπουμε πως είναι στρατηγική κίνηση και δε δηλώνει απαραίτητα έλλειψη τόλμης. Μπορείς να κερδίσεις περισσότερα κάνοντας ένα βήμα πίσω. Ένα βήμα που θα καθορίσει την τελική έκβαση μιας κατάστασης.

Όπως και το σκάκι έτσι κι η υποχώρηση αποτελεί παιχνίδι στρατηγικής. Οι επιλογές μπορεί να είναι είτε συνειδητές είτε ασυνείδητες. Είναι επιλογή μας ποιο πιόνι θα κινήσουμε έτσι ώστε να πάρουμε την παρτίδα. Θα μπορούσαμε να πηγαίνουμε μόνο μπροστά -φορώντας παρωπίδες- σαν τα στρατιωτάκια και να μην ξεφύγουμε από την περιοχή ασφαλείας μας. Απ’ την άλλη θα μπορούσαμε να αξιοποιήσουμε κι άλλα πιόνια, τα οποία είναι ικανά να κινηθούν προς όλες τις κατευθύνσεις -ακόμα κι όπισθεν. Οι πιθανότητες για τη νίκη είναι -στατιστικά- περισσότερες σε αυτή την περίπτωση, όπως και το εύρος των κινήσεων.

Στο σκάκι υπάρχει το μαύρο και το άσπρο -ακριβώς όπως και στην περίπτωσή μας οι πυροσβέστες κι οι συνένοχοι στο έγκλημα, εκείνοι που πράττουν από αμέλεια. Και στις δύο περιπτώσεις είναι ένα παιχνίδι στρατηγικής, στο οποίο η καλύτερη τακτική κερδίζει. Κάποιες φορές η καλύτερη κίνηση είναι η υποχώρηση. Κάνοντας ένα βήμα πίσω έχεις τη δυνατότητα να ξεφύγεις από τη δυσμενή κατάσταση κι έπειτα να προχωρήσεις δύο βήματα μπροστά. Μένοντας στάσιμος απλώς περιμένεις να καείς κι εσύ μαζί με το κουτί.

Εσύ θα άφηνες να καεί ένα κουτί, επειδή φοβάσαι μήπως χαρακτηριστείς δειλός;