Η εικόνα του σπιτιού μας είναι μια προβολή του εαυτού μας

Το σπίτι μας είναι ο χώρος που περνάμε τις περισσότερες στιγμές της ζωής μας. Έχει παντού στοιχεία μας καθώς το κάθε τι αναδεικνύει έστω κι ένα μικρό μέρος της προσωπικότητάς μας. Αποτελεί κομμάτι του εαυτού μας, αφού φροντίζουμε οι ίδιοι τη διακόσμησή του.

Είναι ο χώρος στον οποίο χαλαρώνουμε, μαγειρεύουμε και κάνουμε ό,τι άλλο θέλουμε ακόμα κι αν αυτό σημαίνει πως κυκλοφορούμε μόνο με το βρακί. Υπάρχουν και οι φορές που καλούμε τους φίλους μας ή τους ανθρώπους μας για μια ταινία, έναν αγώνα ή για έναν καφέ. Δε λείπουν και τα ξέφρενα βράδια με τα κολλητάρια που τρώμε σαν να μην υπάρχει αύριο στον καναπέ ή οργανώνουμε τη δική μας βραδιά καραόκε και οι γείτονες καταριούνται την ώρα και τη στιγμή που αποφάσισαν να μείνουν κοντά μας. Με τα την παρέα περνάμε καλά και βγαίνει προς τα έξω. Εκεί δεν είναι που κολλάει και το «δείξε μου το φίλο σου να σου πω ποιος είσαι»;

Αν λοιπόν κολλάει σ’ εκείνη την περίπτωση επειδή οι φίλοι μας αντιπροσωπεύουν κάποιες πτυχές του εαυτού μας, σαν προβολές, έχει αναρωτηθεί ποτέ κανένας εάν ισχύει το ίδιο και με το σπίτι μας εφόσον συμβαίνει κάτι παρόμοιο;

Υπάρχουν οι άνθρωποι οι οποίοι φροντίζουν το σπίτι τους να είναι κάθε στιγμή τακτοποιημένο και καθαρό ακόμα κι αν έχουν μεγάλο φόρτο εργασίας. Λατρεύουν την τάξη στη ζωή τους και τη διατηρούν και στο σπίτι τους. Τους αρέσει να λειτουργούν με πρόγραμμα και είναι σαν να έχουν στο μυαλό τους μέσα σε κουτάκια την κάθε τους κίνηση. Γνωρίζουν ανά πάσα στιγμή που βρίσκεται το κάθε τι μέσα στο σπίτι τους και δε χρειάζεται να μπουν στον κόπο να ψάξουν για το οτιδήποτε. Βρίσκονται όλα σε μια σειρά, τη δική τους. Μπορεί να υποδηλώνει βέβαια και φόβο να ξεφύγουν από τα όριά τους.

Όμως υπάρχει και η άλλη πλευρά. Εκείνοι που είναι αθεράπευτα ακατάστατοι. Ίσως να αντικρίσεις στο δωμάτιό τους πεταμένα κι ασιδέρωτα ρούχα παντού, κάποιες φορές δεν αποκλείεται να καλύπτουν μέχρι και το πορτατίφ. Αν έχουν χάσει κάποιο αντικείμενο θα σκεφτούν πρώτα να κοιτάξουν κάτω απ’ το κρεβάτι τους αφού είναι σαν μια σακούλα έκπληξη εκεί κάτω και κρύβονται πολλά. Το γραφείο είναι συνήθως σαν να το έχουν βομβαρδίσει, αφού είναι γεμάτο πεταμένα μολύβια, τετράδια, τσαλακωμένα χαρτιά και ό,τι άλλο από είδη γραφείου μπορείς να φανταστείς.

Μερικές φορές ακατάστατο σπίτι σημαίνει κι ακατάστατη ζωή. Ή και ακριβώς το αντίθετο. Το χάος που επικρατεί στο χώρο μας δεν αποκλείεται να αντικατοπτρίζει τη συναισθηματική μας κατάσταση. Όταν ψυχολογικά δε βρισκόμαστε στα καλύτερά μας, δεν είναι λίγες οι φορές που δε βρίσκουμε τη διάθεση και την όρεξη να τακτοποιήσουμε τα ρούχα που θα βγάλουμε μόλις γυρίσουμε σπίτι ή να πλύνουμε τα πιάτα που μαζεύονται σε στοίβες στο νεροχύτη. Κάποιοι άλλοι, μπορεί να λειτουργούν με τον αντίθετο τρόπο όπου το συμμάζεμα αποτελεί τη δική τους ψυχοθεραπεία. Δεν είναι όμως όλοι οι άνθρωποι ίδιοι. Μπορεί απλά κάποιοι να έχουν τσακωθεί με την τάξη και το συμμάζεμα και να μη τους επηρεάζει τόσο η ψυχολογική τους κατάσταση. Είτε πετούν στα σύννεφα είτε είναι στα πατώματα -μαζί με τα ρούχα- ο εχθρός παραμένει το ίδιο επιβλητικός.

Κι αυτούς που ποτέ δεν πετάνε τα πράγματά τους; Πού τους πάμε; Δεν τους είναι εύκολο να αποχωριστούν παλιά αντικείμενα ακόμα κι αν δεν τους είναι χρήσιμα, όμως δεν παύουν να έχουν ανεκτίμητη αξία γι’ αυτούς. Η ψυχολογία υποστηρίζει πως αυτή η συμπεριφορά μπορεί να οφείλεται πολλές φορές στο γεγονός ότι αυτά τα άτομα είναι κλειστά και πως δεν τους αρέσουν οι αλλαγές στη ζωή τους. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να συγκεντρώνονται πολλά άχρηστα αντικείμενα και να δημιουργείται αυτόματα ένα χάος. Ίσως το χάος αυτό να αποτελεί έμμεσα και μια αφορμή για να μην καλούν κόσμο στο σπίτι τους.

Σε οποιαδήποτε περίσταση όμως δεν υπάρχει μόνο η κακή πλευρά των πραγμάτων αλλά και η καλή. Εσείς που μισείτε για τον ένα ή για τον άλλο λόγο το συμμάζεμα ή τα έχετε από καιρό σπάσει με την τάξη γενικότερα, μάθετε -αν δηλαδή δεν το γνωρίζατε ήδη- ότι η ακαταστασία ισοδυναμεί με τη δημιουργικότητα και την ευφυΐα. Όπως έχει πει και ο Αϊνστάιν «αν ένα ακατάστατο γραφείο είναι σημάδι ενός ακατάστατου μυαλού, τότε τι θα πρέπει να σκεφτούμε για ένα άδειο γραφείο;».

Κάθε άνθρωπος, έχει πτυχές του εαυτού του άγνωστες προς τον ίδιο μα όχι πάντα από το υποσυνείδητό του. Συνεπώς ακόμα και όταν κάτι στο χαρακτήρα μας δεν είναι εντελώς ξεκάθαρο, βρίσκουμε τρόπο να το αποτυπώσουμε είτε στους ανθρώπους είτε στην προκειμένη περίπτωση στο χώρο γύρω μας.

Επομένως κάθε φορά που πηγαίνετε επίσκεψη κάπου, παρατηρήστε λίγο παραπάνω το χώρο που σας περιβάλει, ίσως διαπιστώσετε κάτι πολύ ενδιαφέρον στο χαρακτήρα του οικοδεσπότη σας.