Μια «συγγνώμη» δεν είναι ανάγκη να φωνάζει

Οι ανθρώπινες σχέσεις συχνά πλήττονται από ένα σύνδρομο που ονομάζεται «σύνδρομο προστριβής». Δύο άνθρωποι, οι οποίοι συντελούν στην ύπαρξη μίας σχέσης, μπορεί να έρθουν σε -απότομη- σύγκρουση. Όταν συμβεί αυτό είναι -σχεδόν- βέβαιο πως θα φθαρεί ένα κομμάτι από την κάθε πλευρά. Η θεραπεία για τη συγκεκριμένη κατάσταση μοιάζει απλή, όμως έχει τόσο μεγάλη σημασία. Είναι απλώς μία «συγγνώμη».

Η «συγνώμη» αποτελεί μία λέξη παρόμοια με το «σ’ αγαπώ». Οι συγκεκριμένες λέξεις απορρέουν από την ψυχή μας. Εμπεριέχουν μέσα τους διάφορα συναισθήματα. Μία «συγγνώμη» σημαίνει «σ’ αγαπάω», σημαίνει «κατανοώ πως φταίω», σημαίνει «λυπάμαι». Ξεστομίζοντάς την κάνουμε στην άκρη κάθε ίχνος εγωισμού, το οποίο μπορεί να ζει μέσα μας. Μία λέξη-«συνταγή», η οποία κρύβει μέσα της διάφορα συναισθήματα -λίγη θλίψη, μετάνοια, συνείδηση, ίσως μια δόση θυμό, αλλά και πολλή αγάπη.

Αποτελεί μια σύντομη χειρονομία, όμως είναι τόσο σημαντική. Δεν είναι μόνο ένα είδος υποχώρησης∙ είναι αγάπη. Όταν είσαι υπεύθυνος για τη θλίψη, τα νεύρα ή την απογοήτευση ενός ατόμου που νοιάζεσαι, τότε επηρεάζεσαι κι εσύ. Κατά κάποιο τρόπο είναι μια λύτρωση και για τον εαυτό σου το να επανορθώνεις σε μία δύσκολη κατάσταση μεταξύ σας. Όταν αγαπάς κάποιον πραγματικά, τον αγαπάς περισσότερο από τον εαυτό σου. Μία κίνηση σαν αυτή δεν είναι ικανή να ταράξει το «εγώ» σου μπροστά στη χαρά και την ανακούφιση που θα επιφέρεις στον άνθρωπό σου.

Μοιάζει με παιδική συμπεριφορά το να κρατάς μούτρα σε κάποιον, ενώ το φταίξιμο είναι δικό σου. Το να ζητάς συγγνώμη δε σε κάνει μόνο καλύτερο άνθρωπο, αλλά και πιο ώριμο, συνειδητοποιημένο κι υπεύθυνο. Κερδίζεις περισσότερο σεβασμό απ’ τον άνθρωπό σου, γιατί δείχνεις ότι τα έχεις καλά με τον εαυτό σου εφόσον δε φοβάσαι να σε κρίνεις. Το να κρατάς κάτι μανιάτικο και να επιμένεις σ’ ένα δικό σου δίκιο δε σε κάνει μόνο εγωιστή, αλλά δείχνει ανώριμο και παιδιάστικο.

Κάποιες φορές φαντάζει αδύνατο να βάλουμε σε μια τάξη σκέψεις και συναισθήματα. Δε σημαίνει πως δε θέλουμε να διορθώσουμε το λάθος που πράξαμε -διότι περί λάθους πρόκειται-, αλλά δεν είμαστε ικανοί να το ελέγξουμε. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να φερόμαστε σκάρτα στους ανθρώπους που έχουμε δίπλα μας. Παρόλο που νοιαζόμαστε γι’ αυτούς ο εγωισμός μας υπερισχύει.

Άλλοτε δε χρειάζεται να ζητήσεις -λεκτικά- «συγγνώμη», αλλά έμπρακτα. Μπορεί το να επανορθώσουμε να είναι αποτέλεσμα της αλλαγής μας. Πολλές φορές πράξεις φροντίδας κι αγάπης προηγούνται των λέξεων. Το κενό που αφήνει μία σιωπή μπορεί να το καλύψει μία αγκαλιά, ένα φιλί ή ένα χαμόγελο. Στη σιωπή υπάρχει η ικανότητα να ηχούν πιο δυνατά τα συναισθήματα απ’ ότι όταν τα συλλαβίζουμε. Ψιθυρίζει η καρδιά σου και φωνάζουν τα μάτια σου -αν κάνετε ησυχία ίσως τότε θα καταφέρετε να την ακούσετε.

Να ζητάμε συγγνώμη όταν κάνουμε λάθος. Να υποχωρούμε και να κάνουμε πίσω όσα βήματα χρειάζεται. Να μην πέφτουμε για ύπνο –με τον άνθρωπό μας- μαλωμένοι, όπως λένε κι οι παλιοί. Να ανοίγουμε τη σελίδα στον υπολογιστή και μόλις κάνουμε ένα λάθος να πατήσουμε ένα «delete» και πάλι από την αρχή μέχρι να μας ικανοποιήσει το αποτέλεσμα της προσπάθειάς μας. Όταν αγαπάμε κάποιον να μην του αφήνουμε περιθώρια για δεύτερες σκέψεις. Να παραδεχόμαστε τα λάθη μας έστω και σιωπηλά. Η σιωπή φωνάζει περισσότερο από τις λέξεις. Μια «συγγνώμη» δεν είναι απαραίτητο να φωνάζει.