Νομίζουμε πως δεν ταιριάζουμε και καταλήγουμε μαζί

Η ζωή είναι ένα ταξίδι το οποίο άλλοτε έχει περισσότερους σταθμούς κι άλλοτε λιγότερους. Σε κάθε σταθμό κάποιος θα ανεβεί και κάποιος θα κατέβει. Μερικές φορές αναλαμβάνουμε το ρόλο του εισπράκτορα και της ασφάλειας ταυτόχρονα και προσέχουμε ποιος προτίθεται να επιβιβαστεί στο ίδιο όχημα με εμάς. Υπάρχουν όμως κι οι λαθρεπιβάτες που με λεπτούς χειρισμούς καταφέρνουν να κερδίσουν μία θέση κοντά μας.

Μάταια προσπαθούμε ανελλιπώς να πιάσουμε τους παράνομους και να πατάξουμε τις αυθαιρεσίες. Οι συγκεκριμένοι άνθρωποι είναι σαν τις κατσαρίδες· γνωρίζουμε πως θα επιβιώσουν σε κάθε καταστροφή -ακόμα και το τέλος του κόσμου- ή συγκυρία. Μπορεί κάθε τι νέο να φαντάζει μία πρόκληση για εμάς όμως από τη συγκεκριμένη «ευχαριστούμε δεν θα πάρουμε»· τουλάχιστον έτσι νομίζουμε στην αρχή.

Είναι κι άνθρωποι που πριν καν τους γνωρίσουμε αρνούμαστε να τους κόψουμε εισιτήριο με προορισμό την καρδιά μας. Ακόμα κι αν έρθουν σε ακατάλληλη περίοδο της ζωής μας είναι αδύνατον να μη μας κερδίσει η επιμονή που θα επιδείξουν. Θα ευφησυχαστούμε θεωρώντας πως νικήσαμε και τότε θα βρουν την κατάλληλη ευκαιρία για να βρουν δρόμο προς ό,τι πιο πολύτιμο θαρρούμε πως κατέχουμε· την καρδιά μας.

Επιδιώκουν με κάθε τρόπο να μας γνωρίσουν. Γίνεται η πιο βαθιά τους επιθυμία κι ευχή, αλλά η δίκη μας κατάρα. Σχεδόν αγένεια το ότι παραβλέπουν τις δικές μας επιθυμίες· οι οποίες είναι ανύπαρκτες γι’ αυτούς. Ο επιμένων νικά και στη συγκεκριμένη περίπτωση. Δε γίνεται να μη ρίξουμε ένα βλέμμα, αφού όπου κι αν στρίψουμε -προκειμένου να ξεφύγουμε- θα πέσουμε πάνω τους. Δεν ηρεμούν εάν δεν πάρουν αυτό που ποθούν και δεν αφήνουν σε ησυχία κι εμάς. Σιγά-σιγά μαγευόμαστε από την επιθυμία τους προς το πρόσωπό μας.

Χωρίς να το καταλάβουμε έχουμε κολλήσει με τους ανθρώπους που δε φανταζόμασταν ποτέ πως θα ήμασταν μαζί. Γνωριμίες που έρχονται για να ταράξουν την καθημερινότητα μας. Άγνωστοι που κουβαλούν ένα ευγενικό θράσος και γίνονται ό,τι πιο δικό μας έχουμε. Τότε το πιο ακατάλληλο άτομο -στα μάτια μας- μετατρέπεται στην πιο -κατάλληλα- αναγκαία καθημερινότητά μας. Δεν μπορούμε να φανταστούμε πως θα ήταν η ζωή μας δίχως αυτές τις αναπάντεχες καταλήξεις.

Ξαφνικά καταλήγουμε εμείς με «αυτούς» που θεωρούσαμε πως δεν ταιριάζαμε. Μας τάραξαν λίγο και φοβηθήκαμε πως θα βρεθούμε σαν τα ψάρια έξω από το νερό. Βέβαια στην πορεία μάς άρεσε έξω από τη γυάλα και τώρα σπαρταράμε κοντά σ’ αυτόν τον άνθρωπο -ακόμα και στα πιο βαθιά νερά που δεν μπορεί κανένας να μας πειράξει. Σπαρταράμε από την προσμονή να μας κρατήσει ο άνθρωπός μας στην αγκαλιά του· εκείνος που του το παίζαμε δύσκολοι στην αρχή.

Ο φόβος πολλές φορές μάς στερεί μέχρι κι ανθρώπους. Ευτυχώς υπάρχουν κι εκείνοι οι οποίοι -παρά τις αντίξοες συνθήκες που δημιουργούμε- έρχονται με αποφασιστικότητα να κερδίσουν μία θέση στην καρδιά μας. Όσο δύσκολοι κι αν το παίξουμε κάποια στιγμή θα λυγίσουμε για χάρη του έρωτα τους. Οι άμυνές μας θα πέσουν και θα ξεχάσουμε πως η καρδιά μας αποτελείται ήδη από δύο μισά. Θα αποζητούμε διαρκώς εκείνο το μισό που μας μάγεψε με το ευγενικό του θράσος.