Η ζωή μας είναι σαν ένα roller coaster· τη μία στιγμή βρισκόμαστε πάνω και την επόμενη αναποδογυρίζουμε. Δεν μπορούμε να ρυθμίσουμε τη διαδρομή της, καθώς η μοίρα δε μας το επιτρέπει. Δεν είναι εφικτό να αποκτήσουμε πρόσβαση στο σύστημά της όσο κι αν προσπαθήσουμε να προσπεράσουμε τους τοίχους προστασίας που έχει περάσει στο πρόγραμμά της. Υπάρχει μια λύση όμως: να λάβουμε όλα τα απαραίτητα μέτρα, ώστε να μη μας «σημαδέψει» η πτώση.
Από τους πρώτους μήνες της ζωής μας μαθαίνουμε να πέφτουμε, αλλά και να σηκωνόμαστε. Από τότε που τρώγαμε τα μούτρα μας και κλαίγαμε για να τραβήξουμε την προσοχή των γονιών μας. Ας μη μιλήσουμε για τις τούμπες ή τις λοιπές αποτυχίες -σε μεγαλύτερη ηλικία- που γελάγαμε μέχρι δακρύων με τα φιλαράκια μας. Όσο μεγαλώνουμε ξεχνάμε ή αγνοούμε πως μια πτώση αποτελεί ένα κεφάλαιο στο βιβλίο μας κι όχι τον τίτλο του.
Ξεκινάμε σιγά-σιγά να φοβόμαστε κάτι με το οποίο έχουμε μεγαλώσει: την αποτυχία. Η αλήθεια είναι πως φοβόμαστε να μη μας στιγματίσει για το υπόλοιπο της ζωής μας. Δε θέλουμε να απογοητεύσουμε τους γύρω μας κι έτσι απογοητεύουμε τους εαυτούς μας. Αφήνουμε στην άκρη κάτι πριν καταπιαστούμε μ’ αυτό έτσι, ώστε να μη φάμε άλλη μία ήττα. Στην πραγματικότητα η ήττα είναι προσωπική υπόθεση. Το τι θα πει η μάνα μας, ο πατέρας μας ή μέχρι κι η γειτονιά -αν μαθευτεί- δε θα έπρεπε να μας απασχολεί.
Οι πτώσεις είναι αναπόφευκτες όμως το πρόβλημα ξεκινά από μέσα μας· από την ντροπή που θα αισθανθούμε όταν μαθευτεί. Ο φόβος πλάθει σενάρια στο κεφάλι μας και μας σταματά κάπου στη διαδρομή που έχουμε ορίσει. Εκτός από αυτόν βοηθά -λιγάκι- κι ο εγωισμός μας. Δε μας αρέσει να αμφισβητούν τις επιδόσεις μας σε οποιονδήποτε τομέα. Έχουμε την ανάγκη να αποδεικνύουμε πως είμαστε αντάξιοι των προσδοκιών τους χωρίς να είναι απαραίτητη η παρουσία της ανταμοιβής. Ταΐζουμε το «εγώ» μας με ανούσια «μπράβο» τρίτων.
Μέσα από τις αποτυχίες -σχεδόν- πάντα μαθαίνουμε πώς να έρθουμε πιο κοντά στο στόχο που επιθυμούμε. Μπορούμε να μελετήσουμε τις κινήσεις που μας οδήγησαν στην λεγόμενη «πτώση» και να δοκιμάσουμε -εκ νέου- ένα νέο μοντέλο εφαρμογής. Αποτυχία δεν είναι να προσπαθούμε και να μην τα καταφέρνουμε, αλλά να τα παρατάμε χωρίς καν να προσπαθήσουμε.
Καμία πτώση δεν είναι ικανή να μας χαρακτηρίσει· ακόμα και χωρίς αλεξίπτωτο. Δε θα πάθουμε τίποτα περισσότερο -αν πέσουμε- από το να θιγεί ο εγωισμός μας. Αντιθέτως θα έχουμε κερδίσει κι ένα παράσημο για την τόλμη μας. Άλλωστε και τα μωρά χαρακτηρίζονται από τις πτώσεις τους και δεν έχουν πάθει τίποτα· πέρα από μερικές επιφανειακές πληγές.
Μια πτώση αποτελεί ένα κομμάτι του εαυτού μας. Τα συναισθήματα που μας γεννά δημιουργούν μία νέα πτυχή μας· διαφορετική από τις προηγούμενες. Έχει τη χάρη της η πτώση αρκεί να θυμόμαστε να σηκωνόμαστε. Μόλις συμβεί αυτό θα είμαστε πιο έτοιμοι από ποτέ να κατακτήσουμε όσα επιθυμούμε. Ίσως όταν θυμηθούμε τον τρόπο με τον οποίο σηκωνόμαστε να αποβάλλουμε από πάνω μας το φόβο της έκθεσης· το τι θα πει ο ένας κι ο άλλος.
Συντάκτης: Αγγελική Παπαδάκη
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
