Οι άμυνές μας μπορεί και να μας βγουν σε καλό

Φανταστείτε πως μέσα στο σώμα μας ζει ένα παράλληλο σύμπαν, στο οποίο κατοικούν εκατομμύρια μικροσκοπικοί κλώνοι μας. Τα μικρά ανθρωπάκια εργάζονται με ζήλο νυχθημερόν έτσι ώστε να είμαστε υγιείς. Κάποιοι απ’ αυτούς αποτελούν φανατικούς οπαδούς της καρδιάς μας και την ακολουθούν σε κάθε της επιθυμία. Στην άλλη κατηγορία είναι οι πιστοί ακόλουθοι του μυαλού μας, οι οποίοι ονομάζονται άμυνες. Όπως είναι ευρέως γνωστό, η καρδιά και το μυαλό συχνά βρίσκονται σε διαμάχη. Οι ακόλουθοι του μυαλού δουλεύουν σκληρά τη μέρα χτίζοντας τείχη και το βράδυ εκείνοι της καρδιάς σκαρφίζονται πώς θα τα προσπεράσουν δίχως να καταλαβαίνουν τον κίνδυνο πέρα απ’ αυτά.

Στην πραγματικότητα, όμως, δε χρειαζόμαστε μικρογραφίες μας για να το καταφέρουμε αυτό. Οι μηχανισμοί άμυνας λειτουργούν με βάση την έμφυτη ανάγκη μας για αυτοπροστασία. Υψώνονται τείχη προκειμένου να προλάβουμε κάποιες -ενδεχομένως- αρνητικές εμπειρίες που μπορεί να μας στιγματίσουν. Οι άνθρωποι είμαστε εγωιστικά όντα· άλλοι λιγότερο κι άλλοι περισσότερο. Στο «εγώ» μας δεν αρέσει να πληγώνεται, όμως αν τυχόν είμαστε αφηρημένοι και δεν κρατάμε την πανοπλία μας καλά τότε είναι αναπόφευκτος ο τραυματισμός του. Εκείνη τη στιγμή το πληγωμένο «εγώ», στην προσπάθεια του να γιατρευτεί, απωθεί το βέλος -την κακή εμπειρία- στο υποσυνείδητό μας.

Οι δυσάρεστες αναμνήσεις στοιχειώνουν το υποσυνείδητο και δημιουργούν περισσότερους στρατιώτες, οι οποίοι υψώνουν τείχη απέναντι σε παρόμοιες καταστάσεις. Αυτές οι άμυνες έρχονται στη ζωή μας ως προστάτες προκειμένου να μην ξαναπεράσει παρόμοιο βέλος με προορισμό την καρδιά μας. Οι προστάτες μας δε μας δίνουν πολλές φορές τη δυνατότητα να ζήσουμε όλες τις στιγμές που θα μπορούσαμε. Κάποιες στιγμές στο ταξίδι της ζωής μας -πριν προλάβουμε να φτάσουμε σε κάποιο σταθμό- ο φόβος πατάει απότομα φρένο ή γκαζώνει με σκοπό να το προσπεράσει. Μπορεί να ζούμε λιγότερες στιγμές εξαιτίας τους βέβαια αποφεύγουμε και εκείνες που μπορούν να χαρακτηριστούν μοιραία γεγονότα.

Οι άμυνες συχνά μπερδεύουν το ρόλο τους κι αυτοσχεδιάζουν· μετατρέπονται σε μηχανισμούς επίθεσης. Υπάρχουν στιγμές, τις οποίες στην προσπάθειά μας να προστατευτούμε αγνοούμε το βέλος κι εστιάζουμε στο άτομο που μας σημαδεύει. Ξεκινάμε αυτόματα να απωθούμε τους ανθρώπους γύρω μας. Εκείνους τους οποίους πιστεύουμε πως έχουν κρεμασμένη μία θήκη γεμάτη με βέλη κι ένα τόξο στην τσέπη τους. Εκτός από στιγμές μαθαίνουμε να προσπερνάμε κι ανθρώπους.

Στη ζωή μας κάποια στιγμή, ίσως, καταφέρουμε να προσπεράσουμε τα όρια μας. Μπορεί να εμφανιστεί μπροστά μας ένας άνθρωπος κι η μόνη δίοδος επικοινωνίας να είναι η πτώση του τοίχου. Την δεδομένη στιγμή ο άνθρωπος απέναντί μας είναι ικανός να διακρίνει ό,τι κατοικεί κρυμμένο μέσα μας ή το υλικό απ’ το οποίο είμαστε κατασκευασμένοι, όμως, στα λάθος μάτια μπορεί να αποβεί καταστροφικό για τους εαυτούς μας. Οι άμυνες δεν εκφράζουν όλες μας τις στιγμές. Στο χέρι μας είναι αν θα χτίσουμε ή θα γκρεμίσουμε το τείχος. Δε σημαίνει πως είμαστε ανά πάσα ώρα και στιγμή με τα απαραίτητα υλικά στο χέρι.

Οι άμυνές μας μπορεί και να μας βγουν σε καλό. Είναι σαν ένα είδος φύλακα αγγέλου, ο οποίος υπάρχει κοντά μας με σκοπό να μας προστατεύει. Μπορεί μερικές στιγμές να προσπερνάμε γεγονότα ή ανθρώπους, όμως, δεν είναι απαραίτητα κακό, αφού μπορεί να προσπερνάμε κι έναν βαρύ τραυματισμό. Η άμυνα κι η επίθεση είναι απαραίτητα στοιχεία στη ζωή μας, όπως και στο ποδόσφαιρο. Θα ήταν χαμένο ένα παιχνίδι, δίχως τις συγκεκριμένες θέσεις, πριν καν ξεκινήσει.