Όσο ο καιρός περνάει νοσταλγούμε πρώην που εμείς αφήσαμε

Οι ανθρώπινες -ερωτικές- σχέσεις κυκλοφορούν και σε συσκευασίες με ημερομηνία λήξης· μερικές έχουν πιο σύντομη κι άλλες είναι μακράς διαρκείας. Παίρνεις το ζαμπόν σου λοιπόν και το βάζεις στο ψυγείο. Στην αρχή θα φας απ’ αυτό, αλλά κάποια στιγμή ή θα βαρεθείς και θα το ξεχάσεις -σε μια γωνία στο ψυγείο- μέχρι να σαπίσει ή να σου τελειώσει. Έτσι είναι -καλώς ή κακώς- κι οι δεσμοί -ή θα μας φάει η ρουτίνα ή δε θα ‘χει μείνει κάτι άλλο να γευτούμε από τον άνθρωπό μας.

Στην αρχή ενός τέλους -συνήθως- λέμε «πάμε γι’ άλλα», όμως κάπου στην πορεία κάνουμε πισωγυρίσματα στους πρώην μας. Σκεφτόμαστε -κατά καιρούς- πως θα ήταν αν ήμασταν ακόμη μαζί με τον -ως πρότινος- άνθρωπό μας. Οι μέρες περνούν και μαζί τους τρέχουν μπροστά στα μάτια μας κι οι αναμνήσεις. Οδηγούμαστε με την όπισθεν σε αυτούς μέσω δύο μονοπατιών: του δεδομένου ή της μετάνοιας.

Όταν περνάει καιρός απ’ τους χωρισμούς νοσταλγούμε κυρίως εκείνους που εμείς αφήσαμε, γιατί αναρωτιόμαστε αν κάναμε καλά -κι ίσως ανά διαστήματα σκεφτόμαστε να επιστρέψουμε- παρά αυτούς που μας άφησαν. Το πρώτο μονοπάτι είναι το προφανές, δηλαδή πως νιώθουμε ασφάλεια κοντά τους και περισσότερη αποδοχή· λαϊκιστί τους έχουμε σιγουράκια.

Περνά ο καιρός δίχως να έχουμε βρει επόμενο σύντροφο. Προκειμένου να μη θίγει ο εγωισμός μας -μη φάμε καμία χυλόπιτα και μας «κάτσει» βαριά- συλλογιζόμαστε περσινά, ξινά σταφύλια. Περνάμε περιόδους μοναξιάς και για να τις ξεπεράσουμε είμαστε ικανοί να γυρίσουμε πίσω. Το εγωιστικό μας κίνητρο μπορεί να αποκτήσει κι άλλη διάσταση: το άτομο που ήταν δικό μας δε θέλουμε να είναι κάποιου άλλου. Δε μας αρέσει η ιδέα πως ένας άνθρωπος μπορεί να ζήσει χωρίς την παρουσία μας· πόσο μάλλον όταν το βλέπουμε στην πράξη. Η δυσαρέσκειά μας είναι εμφανής όσο κι αν προσπαθούμε να την κουκουλώσουμε.

Μερικές φορές το κίνητρο είναι βαθύτερο. Δεν έχουμε ξεπεράσει πραγματικά τους πρώην συντρόφους μας ή δεν έχουμε δώσει τον απαραίτητο χρόνο στους εαυτούς μας να συνειδητοποιήσουμε γιατί συνέβη αυτή η απώλεια. Μετά το χωρισμό βιώνουμε ένα είδος πένθους το οποίο διακρίνεται σε πέντε στάδια -κατά την ψυχολόγο Kübler-Ross-: άρνηση, θυμός, διαπραγμάτευση, θλίψη και αποδοχή.

Κατά τα πρώτα στάδια ενεργοποιούνται οι μηχανισμοί άμυνας κι έχουν ως αποτέλεσμα να αρνούμαστε την πραγματικότητα και να κλεινόμαστε στον εαυτό μας· δεν είμαστε ικανοί να κατανοήσουμε γιατί μας συνέβη αυτό το «κακό». Στη συνέχεια τα βάζουμε με όλους. Κάπου πρέπει να αποδώσουμε τις ευθύνες -του μάταιου χωρισμού- ώστε να αποδοθεί η δικαιοσύνη. Το τρίτο στάδιο είναι αυτό το οποίο θέλουμε να επιστρέψουμε. Κάνουμε διαπραγματεύσεις προκειμένου να αντιστραφεί η τροπή που πήρε η σχέση μας και είτε οι «πρώην» θα γίνουν «νυν» ή θα διανύσουμε τα επόμενα στάδια κι η ζωή συνεχίζεται.

Το να γυρνάς σε μία προηγούμενη σχέση είναι σαν να τρως χαλασμένο φαγητό ή σαν να προσπαθείς -με μανία- να γλείψεις μέχρι και το τελευταίο ψίχουλο από το πιάτο. Μερικές φορές ο εγωισμός μας δε θέλει να χάνει τη βολή του. Δεν μας είναι εύκολο να αλλάζουμε την καθημερινότητά μας ή να αποδεχόμαστε πως ο άλλος άνθρωπος το έχει κάνει με ευκολία. Άλλοτε περνάμε ένα μικρό πένθος και βιώνουμε την απώλεια στο έπακρο. Στην μία περίπτωση νοσταλγούμε απλώς τη σχέση που είχαμε, ενώ στην άλλη τον άνθρωπό μας.