Όταν νομίζεις πως θα χάσεις, επιδιώκεις την ήττα πιο γρήγορα

Υπάρχουν άνθρωποι που κυνηγούν όσα θέλουν μέχρι να τα κατακτήσουν. Απ’ την άλλη πλευρά βρίσκονται εκείνοι, οι οποίοι επιθυμούν να καταφέρουν κάτι, όμως κάπου στην πορεία σταματούν κάπως απότομα. Ξεκινούν να παίζουν μία πίστα και πατάνε παύση, πριν καν φτάσει στο τέλος της. Ίσως θεωρούν πως έχουν εμπειρία στο συγκεκριμένο παιχνίδι και ξέρουν πότε πρέπει να πάνε πάσο, όμως το ότι τα παρατάνε είναι καθαρά θέμα εγωισμού ή φόβου.

Η πρόωρη λήξη ενός αγώνα είναι μερικές φορές το αποτέλεσμα του εγωισμού. Δεν είμαστε ικανοποιημένοι και μόνο στη σκέψη πως δε θα φτάσουμε στο στόχο που έχουμε θέσει. Προτιμάμε να τα παρατήσουμε στην αρχή παρά να πληγωθούμε στην πορεία. Κάνουμε εικασίες και αντί να προσπαθήσουμε να διεκδικήσουμε, ακούμε τις προφητείες και το βάζουμε στα πόδια.

Άλλες φορές η παραίτηση μας είναι ένας τρόπος εξωτερίκευσης του φόβου. Ζούμε με τον φόβο της αποτυχίας. Μας στοιχειώνει ένα «αν» κι έρχεται σαν κόμπος μέχρι το λαιμό, ο οποίος μας πνίγει. Σ’ αυτή τη συμπεριφορά συμβάλλει κι η απόρριψη, αλλά από την άλλη όψη της. Οι φόβοι έχουν την ικανότητα να ορίζουν τις επιθυμίες μας.

Όταν νομίζεις πως θα χάσεις επιδιώκεις την ήττα πιο γρήγορα χωρίς να το καταλάβεις. Οι μηχανισμοί άμυνας ενεργοποιούνται χωρίς καν να το αντιλαμβάνεσαι. Υποσυνείδητα απωθείς όσα θες προκειμένου να μην πληγωθείς. Γίνεται πόλεμος μέσα στην ψυχή σου ανάμεσα στις υποχρεώσεις και τις επιθυμίες σου. Καταθέτεις τα όπλα σου, ενώ στην πραγματικότητα αν προσπαθούσες θα μπορούσες να είχες κερδίσει.

Οι φόβοι καθορίζουν τη συμπεριφορά και τα όριά μας. Οι προβλέψεις, τα σενάρια κι οι προβλέψεις μας για μία κατάσταση φαντάζουν τόσο σημαντικές που δεν έχουμε τη δύναμη να τις παραβλέψουμε. Επικεντρωνόμαστε στα αρνητικά σενάρια και προδικάζουμε μία κατάσταση πριν δούμε το τελικό αποτέλεσμα.

Όπου υπάρχει θέληση, υπάρχει και τρόπος. Λάθος δεν είναι να χάσει κανείς, αλλά να τα παρατήσει. Να ρισκάρουμε, ώστε να μη μένουν «απωθημένα» οι πιο βαθιές μας επιθυμίες. Ο τολμών νικά ακόμα κι αν η μοίρα έχει σχεδιάσει την πορεία του καθενός. Το θάρρος είναι ίσως το μόνο όπλο απέναντί της. Η τόλμη έχει τη δύναμη να μετατρέπει τα «θέλω» σε στιγμές, να παραμερίζει τη λογική και να ξυπνάει το συναίσθημα.

Ξεκινάμε να παίζουμε παιχνίδια που λαχταρούσαμε όσο τίποτε άλλο και πριν φτάσουμε στο τέλος τα παρατάμε. Δεν αντέχουμε το ενδεχόμενο της αποτυχίας ή της απόρριψης και επιδιώκουμε την ήττα πιο γρήγορα, χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Είναι μία υποσυνείδητη αντίδραση. Άμυνες, οι οποίες έρχονται στην επιφάνεια προκειμένου να μας προστατέψουν. Ο φόβος θολώνει το τοπίο μας δεν μπορούμε να δούμε πως είναι καλύτερα να φάμε τα μούτρα μας από το να μην προσπαθήσουμε.

Ζούμε μέσα σε κλουβιά που ορίζουμε εμείς οι ίδιοι, μην τυχόν και κινδυνεύσουμε στον έξω κόσμο. Μια ζωή μεγαλώνουμε μαθαίνοντας πώς να βάζουμε όρια και περιορισμούς, ώστε να μην πέσουμε, αγνοώντας πως μπορούμε να σηκωθούμε. Η ζωή είναι μικρή και δεν μπορεί κανένας να ζήσει μέσα από τους φραγμούς. Μερικές φορές καλό είναι να αφήνουμε στην άκρη τη λογική και να επιτρέπουμε στο συναίσθημα να μας καθοδηγεί. Να σταματήσουμε να σκεφτόμαστε τα «πρέπει» και τις απαγορεύσεις και να επικεντρωνόμαστε στα πιο βαθιά μας «θέλω». Με απωθημένα δεν μπόρεσε να ζήσει ευτυχισμένος ποτέ κανείς. Η πληγή που αφήνει το ανολοκλήρωτο είναι μεγαλύτερη από εκείνο που ορίζουμε ως «αποτυχία».