Τι εννοείς «τελειώσαμε»;

Οι σχέσεις είναι σαν τους δρόμους κι εμείς τους διασχίζουμε ως οχήματα. Στη διαδρομή υπάρχουν ζώνες ασφαλείας, φωτεινοί σηματοδότες, ταμπέλες που υποδεικνύουν την επιτρεπόμενη ταχύτητα όμως μερικές φορές αγνοούμε τέτοιου είδους σημάδια και ξεπερνάμε τα όρια. Υπάρχουν στιγμές στη ζωή μας που θα μας συμβεί κάποιο ατύχημα. Ακόμα κι αν το άλλο όχημα είναι σε αδράνεια αρκεί η δική μας ταχύτητα με πορεία κατά πάνω του. Είτε θα μας αφήσει ένα μικρό τραύμα είτε θα πάρει μοιραία τροπή.

Για να φτάσουν δύο άνθρωποι στον χωρισμό το ταξίδι είναι μεγάλο. Υπάρχουν εμπόδια που τα ξεπερνάμε είτε από κοινού, είτε μόνοι μας, προκειμένου να φτάσουμε τον άλλον άνθρωπο. Υπάρχουν περιπτώσεις που δεν τους καίγεται καρφάκι. Στο άλλο άκρο της κλίμακας βρισκόμαστε εμείς που δε δεχόμαστε σαν σενάριο τον χωρισμό. Τον μυριζόμαστε από μακριά και προσπαθούμε να αποφύγουμε τα εμπόδια με ελιγμούς όμως η σύγκρουση μαζί του είναι αναπόφευκτη.

Είμαστε περίεργο είδος και δυστυχώς -για την άλλη πλευρά- τη γλιτώνουμε με μία γρατζουνιά κι επιστρέφουμε πίσω για να τους κατακτήσουμε ξανά. Δεν αφήνουμε τον δόλιο τον άνθρωπο ήσυχο. Τρέχουμε μέχρι να τον κατακτήσουμε ξανά και δεν πτοούμαστε από τις επερχόμενες μετωπικές συγκρούσεις. Ήταν σημαντικό κεφάλαιο στη ζωή μας και αρνούμαστε να το κλείσουμε και να προχωρήσουμε στο επόμενο.

Μπορεί να φταίει πως τρέφουμε ισχυρά αισθήματα για τον δόλιο τον άνθρωπο. Δεν είμαστε σε θέση να ζήσουμε χωρίς την παρουσία του στην καθημερινότητά μας. Βέβαια υπάρχει περίπτωση απλά να έχουμε βολευτεί και να αποτελεί μέρος της ρουτίνας μας· σαν να λουζόμαστε μέρα παρά μέρα. Όπως και να έχει είναι δύσκολο πράγμα η μοναξιά. Ίσως απλά να μην έχουμε βρει αντικαταστάτη. Κανείς δε θέλει να μείνει «σαν την καλαμιά στον κάμπο».

Κάθε κουβέντα που προσπαθεί να γίνει από την άλλη πλευρά περί χωρισμού αποτελεί μία έξοδο παρόμοια με αυτές στην αττική οδό. Την προσπερνάμε και δε στρίβουμε ποτέ σ’ αυτή. Αδιαφορούμε πανηγυρικά για τις επιθυμίες του συντρόφου μας και προτιμούμε να πληρώσουμε τα διόδια παρά να βγούμε από αυτήν την κατάσταση. Είμαστε χορτάτοι μαζί του που μπορεί να προσπαθήσουμε να γεννήσουμε τύψεις στο άλλο άτομο προκειμένου να μη φάμε τη χυλόπιτα.

Οι άνθρωποι από τη φύση μας είμαστε εγωιστικά όντα. Κάποιοι λιγότερο κι άλλοι περισσότερο. Ίσως να είναι θέμα εγωισμού αλλά από τη στιγμή που δε σημάναμε εμείς το τέλος, δε δεχόμαστε το αποτέλεσμα και προσπαθούμε μάταια να ανατρέψουμε την κατάσταση. Ακόμα κι αν συγκρουστούμε με τη δυσμενή κατάσταση θα αποσυρθούμε γρήγορα από την καταστροφή που επικρατεί γύρω μας και θα συνεχίσουμε το τρέξιμο. Γινόμαστε οι πιο έμπειροι οδηγοί και προσπερνάμε με κάθε περίτεχνο τέχνασμα κι ελιγμούς όποιο εμπόδιο πεταχτεί στον δρόμο μας. Δεν αφήνουμε τον άνθρωπό μας να αγιάσει. Η ελπίδα μπορεί να πεθαίνει πάντα τελευταία όμως στη περίπτωσή μας ή είναι αθάνατη ή είμαστε η ελπίδα αυτοπροσώπως.