Τρέχουν να σε αφήσουν πριν τους προλάβεις εσύ

Δισεκατομμύρια άνθρωποι πάνω στον πλανήτη και κατά κάποιο μαγικό τρόπο διαφέρουν όλοι μεταξύ τους. Την περίοδο μιας σχέσης διαφέρουμε ακόμα κι από τον ίδιο μας εαυτό. Όπως υπάρχει κι η έναρξη μιας σχέσης υπάρχει και το τέλος της. Πολλές κατηγορίες ατόμων υπάρχουν και τη στιγμή του χωρισμού. Ο καθένας είναι διαφορετικός διαιτητής στο παιχνίδι του έρωτα και επιλέγει να το λήξει με διαφορετικό τρόπο κάθε φορά είτε παίζει εντός, είτε εκτός έδρας. Θα έλεγε κανείς πως ξεχωρίζουν δύο κατηγορίες στο χωρισμό, οι οποίες μπορεί να διαφέρουν, αλλά κατά κάποιον τρόπο συνδέονται, αφού και οι δύο τρέχουν να προλάβουν να σε χωρίσουν πρώτοι. Το έχουν σύστημα να χωρίζουν πάντα πριν προλάβει να τους χωρίσει ο άλλος.

Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν εκείνοι οι οποίοι χωρίζουν πρώτοι μην τυχόν και θιχτεί ο εγωισμός τους. Το κάνουν για να μπορούν να λένε στην παρέα «εγώ τον χώρισα», λες κι είναι ντροπή να λήξει ο άλλος το παιχνίδι. Νιώθουν ανώτεροι και πιο δυνατοί όταν χωρίζουν πρώτοι. Από την άλλη πλευρά του γηπέδου βρίσκονται εκείνοι που σπεύδουν να χωρίσουν πρώτοι απλώς γιατί δεν αντέχουν να το ακούσουν από το πρόσωπο που θεώρησαν πως είναι ο άνθρωπός τους. Πορεύονται με σταθερή ταχύτητα μέσα σ’ ένα τούνελ και βλέπουν σιγά-σιγά το φως να πλησιάζει (στην συγκεκριμένη περίπτωση το τέλος). Τρέμουν μόνο στη σκέψη πως πρόκειται να ακούσουν το τελευταίο «αντίο» από το ταίρι τους και, έτσι, το λένε αυτοί. Είναι μια σπασμωδική κίνηση στην προσπάθειά τους να προστατευτούν από τον πόνο και την απογοήτευση του τέλους.

Και στις δυο περιπτώσεις είναι ο φόβος της απόρριψης που τους κρατάει δέσμιους μιας κατάστασης άγχους για να προλάβουν το «κακό», ενώ τελικά το δημιουργούν οι ίδιοι. Ίσως να μένουν φυλακισμένοι σε μια παλιά κακή εμπειρία που οι αναμνήσεις της έχουν ριζώσει βαθιά στο κεφάλι τους. Μπορεί απλώς να τους καταδιώκουν ανασφάλειες από διάφορες φάσεις της ζωής τους. Για εκείνους υπάρχει μόνο το γκρίζο, δεν είναι καλά προπονημένοι να ξεχωρίζουν διαφορετικά χρώματα. Ζουν μονίμως σε ζώνες ασφαλείας και προσπαθούν να νικήσουν την ανασφάλεια ή έστω να βγουν ισόπαλοι μαζί της.

Στην προσπάθειά τους να μην πέσουν κατηγορία θυσιάζουν τον αγαπημένο τους παίκτη προκειμένου να μην πληγωθούν. Αγνοούν, όμως, πως ίσως να μην πλησίαζε κανένα υπαρκτό τέλος και να ήταν άλλη μια φορά ένα σενάριο που κατασκεύασε το μυαλό τους με αποτέλεσμα να μη ζουν καμία σχέση μέχρι το πραγματικό τέλος της. Ζουν με την πεποίθηση πως δε θα πληγωθούν μα στο τέλος κλαψουρίζουν στους κολλητούς τους για το άδοξο τέλος του έρωτά τους ή κλαίνε τη μοίρα την οποία μόνοι τους χαράζουν.

Όλα έχουν ημερομηνία λήξης ακόμα κι ο έρωτας. Δεν είναι λίγες οι φορές που θα φάμε χυλόπιτα ή θα μας χωρίσει κάποιος. Δε σημαίνει πως με μια χυλόπιτα έρχεται και το τέλος του κόσμου. Ο έρωτας είναι ένα παιχνίδι γεμάτο ανατροπές, όπως το ποδόσφαιρο. Μπαίνεις στο γήπεδο και τα δίνεις όλα προκειμένου να κερδίζεις το ενδιαφέρον του οπαδού σου καθημερινά. Θέτεις ψηλά τον πήχη και προσπαθείς για το καλύτερο. Όμως αν λήξεις τον αγώνα στο 90’, αν δε δώσεις καθυστερήσεις ή η ισοπαλία δεν πάει στην παράταση δεν μπορείς να γνωρίζεις το πραγματικό αποτέλεσμα του αγώνα. Καλύτερα να πληγώνεσαι και να το ζεις μέχρι το τέλους ή να μένεις στη ζώνη ασφαλείας σου και να τα ζεις με μέτρο;