Σε μια εποχή ξερολίασης το «δεν ξέρω» σε τιμά

Όταν δεν ξέρεις τι να πεις, όταν οι λέξεις σου δε φτάνουν μέχρι το στόμα κι όταν τελικά φτάσουν δε βγάζουν και κάποιο ιδιαίτερο νόημα, τότε έχεις πέσει στην παγίδα. Το μυαλό δυσκολεύεται να βρει μια απάντηση σε όλα όσα ζητάς εσύ εκείνη την ώρα να βρεις. Κι ενώ έχεις πλήρη άγνοια, ψάχνεις να βρεις οτιδήποτε δε μοιάζει τελείως χαζό, ώστε να το παρουσιάσεις με πειθώ για δική σου απάντηση κι εν τέλει μοιάζει κι είναι όντως χαζό.

Όμως μάντεψε, χάνεις το παιχνίδι του θεάτρου κι αν και προσπάθησες για μια καλή παράσταση, έγινες αντιληπτός απ’ τον θεατή ότι η αλήθεια είναι κάπου κρυμμένη πίσω απ’ τα λόγια σου κι εσύ δεν έχεις το θάρρος να την ξεστομίσεις. Μα η ειλικρίνεια κι η παραδοχή (ακόμη και της άγνοιάς σου) είναι αυτή που θα μπορούσε να σε ξελασπώσει, απ’ το λάκκο που πήγες μόνος σου να πέσεις. Οι αερολογίες δε σε τιμούν, το αντίθετο μάλλον, κι είναι προφανώς πιο δειλό το να σκαρφίζεσαι σαχλαμάρες για να μην παραδεχτείς αδυναμία να δώσεις μια απάντηση.

Με ποια λογική μια ηλίθια ατάκα, που σε εκθέτει, σου φαίνεται καλύτερη επιλογή απ’ την αλήθεια; Από ένα «δεν μπορώ ή δε θέλω να απαντήσω». Μιλάμε πάρα πολύ πλέον, μόνο που δε λέμε σχεδόν τίποτα ουσιώδες, λέμε βολικά ψέματα και γενικόλογες μπούρδες, ίσα για να δειχτούμε και δε συνειδητοποιούμε πως ένα «δεν ξέρω» μόνο προς τιμήν μας θα ήταν σε μια εποχή ξερολίασης.

Και δεν έχει να κάνει μόνο με θέματα που αντικειμενικά δεν κατέχουμε, είτε αυτά είναι τεχνογνωσία είτε γεωγραφία, ίσως χρωστάμε τα «δεν ξέρω μας» και σε στιγμές που δεν μπορούμε να βγάλουμε άκρη με τα συναισθήματά μας. Ίσως δυσκολεύεσαι να αποφασίσεις κι αμφιταλαντεύεσαι, σεβαστό, μοιράσου το με τον άνθρωπο που δεν μπορεί να μπει μέσα στο μυαλό σου και βρίσκεται απέναντί σου, ζήτα ευθέως χρόνος, μην προσπαθείς να τον κερδίσεις με χαζές απαντήσεις.

Η παραδοχή της άγνοιάς μας είναι πράξη αξιέπαινη, εξάλλου όσο άνετοι κι αν το παίζουμε στις λέξεις, τα μάτια πάντα μας προδίδουν και λένε ξεκάθαρα πως δεν έχουμε ιδέα για τι πράγμα μιλάμε. Μη δώσεις χαζή απάντηση για να κουκουλώσεις το γεγονός πως κάτι δεν το κατέχεις, μόνο απ’ το ειρωνικό βλέμμα του άλλου θα αισθανθείς κορόιδο του εαυτού σου που νόμιζες πως μπορείς να τον ξεγελάσεις. Μη σε υπερτιμάς και μην τους υποτιμάς.

Η πιο απλή πράξη τη σωστή στιγμή φαντάζει θαρραλέα. Όταν κάτι δεν το γνωρίζεις κι αντί να σωπάσεις κάνοντας πως δεν άκουσες, προσπαθήσεις να αλλάξεις θέμα ή ακόμη χειρότερα πετάξεις κάτι τελείως άστοχο, πεις ένα ειλικρινές «δεν έχω ιδέα», παραδεχόμενος την άγνοιά σου μόνο το σεβασμό του συνομιλητή σου έχεις να περιμένεις.

Όταν κάτι δεν το ξέρουμε δηλώνουμε με καμάρι πως δεν το ξέρουμε, δε γίνεται να ‘μαστε όλοι παντογνώστες. Οποιαδήποτε άλλη  σαχλή απάντηση,  απλά για να τα κουκουλώσεις την κατάσταση, σε ρίχνει στα μάτια του άλλου, αφού φαίνεσαι δειλός κι ανίκανος να υπερασπιστής τον εαυτό σου και να τον αποδεχτείς με τα θαυμαστικά και τα ερωτηματικά του.

Όταν δείχνεις τον πραγματικό σου εαυτό δε χάνεις ποτέ.