Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι ιδιαίτερα πολύπλοκες. Δημιουργούνται μέσα σε μία στιγμή και με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, έτσι άξαφνα, μπορούν και να χαθούν. Τα θεμέλια μιας σχέσης είναι αυτά που θα καθορίσουν την πορεία και την αντοχή της. Όσο πιο δυνατά αυτά, τόσο πιο ισχυρή κι εκείνη ενάντια στον δυσκολότερο αντίπαλό της, το χρόνο.
Το πιο στερεωτικό υλικό είναι η πραγματική αγάπη, αυτή που παραμένει κάτω από οποιεσδήποτε συγκυρίες, που δε δειλιάζει, δεν ξεθωριάζει. Αγάπη όχι στηριγμένη πάνω σε συνθήκες, όρια κι ανταλλάγματα, αγάπη αγνή, ανιδιοτελής, ανεξάρτητη.
«Αγαπώ σημαίνει χάνομαι» έγραψε ο Καζαντζάκης. Αφήνω τον εαυτό μου ελεύθερο να μπορέσει να νιώσει το ύψιστο συναίσθημα. Κι αγαπώ τα πάντα στον άλλον, όχι μόνο όσα μου αρέσουν, όχι μόνο όσα με συμφέρουν ή με βολεύουν. Όταν αγαπάς κάποιον δεν κρατάς από αυτόν τα θετικά του, διώχνοντας τα αρνητικά του. Αγαπάς κάθε χαρακτηριστικό του, κάθε ίσιο και στραβό του. Αγαπάς τον άλλον ως άνθρωπο, με το φως και το σκοτάδι του.
Είμαστε άνθρωποι, είμαστε ατελείς, κάνουμε λάθη, κουβαλάμε κουσούρια. Δε βγήκαμε από εργοστάσιο για να ‘μαστε άρτιοι, λειτουργικοί κι αψεγάδιαστοι. Μα τα ελαττώματά μας είναι όλα όσα μας κάνουν τέλειους, όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται. Είναι όλα όσα μας ξεχωρίζουν, μας κάνουν διαφορετικούς, μοναδικούς. Τα στραβά μας δε θα έπρεπε να τα κρύβουμε, αλλά να είμαστε περήφανοι γι’ αυτά. Όταν συμφιλιωθούμε μαζί τους, όταν αφήσουμε τους άλλους να τα δουν και παρ’ όλα αυτά σταθούν δίπλα μας, τότε θα ‘χουμε αγαπηθεί.
Θυμάμαι τη μεγάλη μου αδελφή να μου λέει ότι το μεγαλύτερό μου πλεονέκτημα είναι συγχρόνως και το μεγαλύτερό μου ελάττωμα. Μικρότερη δεν το καταλάβαινα. Αργότερα συνειδητοποίησα πως ένα χαρακτηριστικό μου ίσως θεωρηθεί ελάττωμα από κάποιον κι ίσως λατρευτεί από κάποιον άλλον, από εκείνον που θα αξίζει κάθε θυσία της πραγματικής αγάπης.
Λογικό να έχουμε όλοι ανασφάλειες που μας τυραννούν όσο δεν κάνουμε τον εαυτό μας σύμμαχό μας. Ελπιδοφόρα, όμως, η σκέψη πως θα υπάρξει ένας άνθρωπος που θα τις αγαπήσει πραγματικά, που θα μας δεχτεί με όλα τα όμορφα και τα άσχημά μας. Κάποιος που θα μας θέλει ολόκληρους.
Κάθε σπιθαμή σου γι’ αυτόν τον άνθρωπο είναι ένα ακόμα εκατοστό αγάπης, ένας ακόμη λόγος να θέλει να μείνει δίπλα σου. Στήριγμά σου όταν δεν πιστεύεις πως το αξίζεις. Παρών στα λάθη σου, συνοδοιπόρος στα ατυχή μονοπάτια σου. Δεν έφυγε ακόμα κι όταν πίστευες πως δε σου άξιζε καμία παρουσία. Δε σε παράτησε και δεν προσπάθησε να βγάλει πάση θυσία τον πιο όμορφο εαυτό σου στην επιφάνεια, όταν το μόνο που ήθελες ήταν να βουλιάξεις ως τον πάτο.
Γιατί αυτός ο άνθρωπος είναι ένας απ’ τους λίγους που έκανε τη διαφορά και σ’ αγάπησε στα αλήθεια∙ όχι στα λόγια αλλά στις πράξεις. Γιατί μπορεί να μην το πιστεύεις, αλλά πρώτα έκανες εσύ τη διαφορά στη ζωή του με τον ιδιαίτερό σου χαρακτήρα που αυτός λάτρεψε. Και πώς να μην τον λατρέψεις κι εσύ έναν τέτοιο άνθρωπο που δε σου ζητά τίποτα που να μην είσαι, που δε θέλει να σ’ αλλάξει, ούτε να σε προσαρμόσει. Τέτοιον άνθρωπο αξίζεις, σε τέτοιους ανθρώπους αξίζεις!
Συντάκτης: Κυριακή
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
