Φοιτητική ζωή! Το όνειρο πολλών μαθητών από το γυμνάσιο ακόμα. Και δεν είναι απαραίτητο να ξέρεις τι θες να σπουδάσεις και τι δουλειά θες να κάνεις στη μετέπειτα ζωή σου, φτάνει και μόνο το άκουσμα της φράσης να ανατριχιάσεις από χαρά κι ανυπομονησία.
Δεν είναι όμως γραφτό όλοι να σπουδάσουν και να φύγουν από τον τόπο τους -κάτι που είναι ένα βασικό κίνητρο για την πλειοψηφία των μαθητών που βγάζουν τα μάτια τους στο διάβασμα. Υπάρχουν κι εκείνοι που δε θα ζήσουν ποτέ ή θα ζήσουν πολύ αργά αυτήν την εμπειρία. Είτε από επιλογή, είτε επειδή έτσι τα έφερε η μοίρα.
Κάποιοι δεν μπαίνουν καν στον κόπο να δώσουν πανελλήνιες. Δεν τους ενδιαφέρει. Δε θέλουν όλοι να γίνουν επιστήμονες, δεν τους ικανοποιεί να περάσουν σε μια σχολή κι αυτό είναι απολύτως σεβαστό. Είμαστε όλοι διαφορετικοί και όπως είναι φυσικό, δε μας εξιτάρουν τα ίδια πράγματα. Άλλοι θέλουν να γίνουν ποδοσφαιριστές, άλλοι ονειρεύονται καριέρα στο τραγούδι κι άλλοι έχουν όνειρο ζωής να επιστρέψουν στο χωριό και ν’ ασχοληθούν με τη γεωργία.
Η άλλη πλευρά θέλει το παιδί να μην έχει τη δυνατότητα να σπουδάσει. Όσο κι αν το θέλει. Υπάρχουν λόγοι -κυρίως οικονομικοί- που καθιστούν το όλο θέμα κομματάκι δύσκολο. Γιατί η φοιτητική ζωή ναι μεν μπορεί να είναι και ήρεμη αν το θέλει κάποιος, όμως όσο οικονομία και να κάνεις, ζεις σε ένα σπίτι που έχει κάποια έξοδα, κι ας είναι να χωράς μόνο εσύ και το πνεύμα σου. Ενοίκια, φαγητό, φως, νερό, τηλέφωνο. Μαζεύονται. Και ποιος θα τα φορτωθεί όλα αυτά; Αν δεν μπορούν οι γονείς σου να σε βοηθήσουν οικονομικά, αναγκάζεσαι να βρεις δουλειά. Και τραβάς μανίκι σοβαρό, γιατί πλέον έχεις πάρει τη ζωή σου στους ώμους και πας.
Όσο κοντά σου και να είναι οι γονείς σου, είτε χιλιομετρικά, είτε συναισθηματικά, κάποια στιγμή θα νιώσεις εντελώς μόνος. Εκεί θα δοκιμάσεις τις αντοχές σου και τις δυνατότητες σου.
Όταν θα πρέπει να ξυπνήσεις το πρωί και να μαζέψεις το σπίτι σου, να μαγειρέψεις, να πλύνεις, να σιδερώσεις και να πας σούπερ μάρκετ, τον πρώτο καιρό ίσως και να σου αρέσει. Εξαρτάται από τον χαρακτήρα του καθενός. Μετά από κάποιο διάστημα όμως θα ζητάς το φαγητό και τη μπουγάδα της μαμάς. Και κάπου εδώ βλέπεις μια πινακίδα μπροστά σου να αναβοσβήνει γράφοντας «welcome to reality»!
Είναι μία ακόμα κατηγορία, τελευταία. Οι άνθρωποι που έκαναν κακή επιλογή επαγγέλματος. Είσαι δεκαέξι χρονών κι αποφασίζεις να αφήσεις το γενικό λύκειο για να πας να βγάλεις μια σχολή και μέσα σε δύο χρόνια έχεις στα χέρια σου ένα πτυχίο αναγνωρισμένο από το κράτος και μπορείς να πιάσεις δουλειά πάνω στο αντικείμενο που έχεις επιλέξει.
Ωστόσο στα δεκαέξι του κανείς δεν είναι τόσο ώριμος όσο νομίζει για να παίρνει τέτοιες αποφάσεις ζωής. Είναι ακόμα σε στάδιο ενθουσιασμού κι η ιδέα και μόνο ότι «σπουδάζω» κάτι, τον κάνει να νομίζει πως είναι πιο μπροστά από τους συμμαθητές του που καίγονται στο διάβασμα για να περάσουν κάπου και να πάρουν πτυχίο μετά από 4-5 χρόνια και αν. Άσε που εκείνος ήδη θα βγάζει λεφτά απ´τα δεκαοκτώ του.
Όταν όμως έρχεται η ώρα που μαθαίνει πώς περνάνε οι συμμαθητές του κάνοντας ζωάρα, ενώ αυτός πήζει στη δουλειά κι έχει μπει από μικρός στα βάσανα, τότε αρχίζει η ζήλια και το κοπάνημα του κεφαλιού στον τοίχο φαντάζει εξαιρετική ιδέα. Γιατί η κάθε ηλικία, έχει τα δικά της.
Όποια επιλογή κι αν κάνεις, είτε αποφασίσεις να σπουδάσεις είτε όχι, να θυμάσαι πως δε χρειάζεται να υπομείνεις μια κατάσταση που δε σου αρέσει. Επιλογές πάντα υπάρχουν. Φτάνει μόνο να βρεις τι σου αρέσει και να το κυνηγήσεις.
Επιμέλεια Κειμένου Μάνθας Τσάμη: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Μάνθα Τσάμη
