Τα φτιάχνετε, περνάτε καλά για κάμποσο καιρό, λέτε τις μεγαλύτερες μπούρδες ο ένας στον άλλο στ’ όνομα του έρωτά σας και ξαφνικά, μια ωραία μέρα –που μόνο ωραία δεν ήταν για ‘σένα– σ’ αφήνει. Σου κλείνει το τηλέφωνο στα μούτρα· γιατί τέτοιοι άνθρωποι ούτε τα κότσια να σε χωρίσουν από κοντά δεν έχουν.
Γνωστή η ιστορία, έτσι; Τη γνωρίζεις καλά, φαντάζομαι. Κι αν όχι από πρώτο χέρι, τότε σίγουρα κάποιος φίλος θα ‘χει βρει παρηγοριά στον ώμο σου για να στερέψει τα δάκρυά του. Τον πρώτο καιρό, φυσικό κι επόμενο είναι να αναρωτιέσαι γιατί και πώς. Τι πήγε στραβά μ’ εσάς; Τι έκανες λάθος; Έφταιγες εσύ που σε χώρισε ή απλώς ήταν ο λάθος άνθρωπος;
Μπαίνεις αυτόματα και χωρίς να το σκεφτείς καλά-καλά σε μια διαδικασία αναζήτησης της αλήθειας για να καλύψεις τα αναπάντητα ερωτήματά σου. Τύφλα να ‘χει η Νικολούλη. Ψάχνεις ό,τι σχετίζεται με το πρώην αντικείμενο του πόθου σου για να μάθεις όσα περισσότερα μπορείς.
Και καταλήγεις να χαλιέσαι περισσότερο κι απ’ το πραγματικό γεγονός, το χωρισμό. Γιατί ανακαλύπτεις πράγματα που δε σ’ αρέσουν καθόλου. Κάτι κέρατα από ‘δω, κάτι δηθενιές από ‘κει. Μπάζει από παντού η ιστορία. Κι όσα περισσότερα μαθαίνεις, τόσο περισσότερο ασχολείσαι με το θέμα. Το κουράζεις και κουράζεσαι. Μένεις στάσιμος σε μια κατάσταση χαώδη.
Ποιος πιστεύεις αλήθεια πως είναι ο κερδισμένος σ’ αυτήν την υπόθεση; Πάντως, σίγουρα όχι εσύ. Γιατί δεν μπορεί να θεωρηθείς κερδισμένος, όταν χαλάς κάθε μέρα τη ζαχαρένια σου για κάποιον που δεν άξιζε. Κάποιον που πιθανότατα περνούσε μόνο την ώρα του μαζί σου. Κάποιον ψεύτη. Μόνο χαμένος βγαίνεις σκαλίζοντας το παρελθόν. Και κανείς δε θέλει να είναι ο χαμένος στη δική του ιστορία.
Η άγνοια πολλές φορές λοιπόν είναι ευτυχία. Φέρε στο μυαλό σου τον εαυτό σου τώρα που ξέρεις όσα σε πονάνε και φαντάσου πόσο καλά θα ήσουν αν δεν τα ήξερες. Μεγάλη αδικία να χαλιέσαι για κάποιον. Πότε θα καταλάβεις πως ο μόνος που πραγματικά αξίζει να δίνεις όλη την προσοχή σου είναι και θα είναι για πάντα ο εαυτός σου;
Σταμάτα πια να ψάχνεσαι για να μαθαίνεις νέα εκείνου που έφυγε απ’ τη ζωή σου. Καιρός να ξεκολλήσεις. Ό,τι έγινε, έγινε κι όσα περάσατε μαζί πέρασαν, δε γυρίζουν πίσω. Και καλύτερα να μη γυρίσει ποτέ πίσω ο άνθρωπος που σ’ άφησε. Γιατί αν γύριζε, πάλι κάποια στιγμή θα βρισκόσουν αναπόφευκτα στο ίδιο σημείο. Κάποια πράγματα, όπως και να το κάνουμε, δεν αλλάζουν.
Το μόνο που πρέπει να αλλάξει είσαι εσύ κι ο τρόπος που βλέπεις το παρελθόν. Άλλαξε σκοπιά. Κοίτα μπροστά, αντί να κοιτάς πίσω. Θα νιώσεις πολύ καλύτερα. Θα δεις ότι ένα βήμα πιο πέρα από ‘κει που βρίσκεσαι, υπάρχει οξυγόνο. Εδώ που είσαι τώρα, μόνο διοξείδιο αναπνέεις. Θέλεις να επιβαρύνεις τον οργανισμό σου με βλαβερές ουσίες; Γιατί επιμένεις να δηλητηριάζεις το μυαλό σου λοιπόν;
Βγες απ’ αυτή τη φυλακή που έχτισες με τα ίδια σου τα χέρια. Κάνε πράγματα που ευχαριστούν την καρδιά σου κι ηρεμούν τις σκέψεις σου. Ακόμα κι αν άθελά σου ακούσεις κάτι για ‘κείνον τον άνθρωπο που κάποτε σε πλήγωσε, πες ένα «Να ναι καλά, αλλά μακριά από ‘μένα» και ρίξε κι ένα χαμόγελο. Όλο και κάποιος θα ‘ναι εκεί τριγύρω και θα το ερωτευτεί. Μα πάνω απ’ όλα, θα ‘σαι εσύ καλά. Θα ‘χεις βρει ξανά δύο πολύτιμα πράγματα. Την ηρεμία σου και το χαμόγελό σου.
Επιμέλεια Κειμένου Μάνθας Τσάμη: Ελίνα Ανδρεάδου
Συντάκτης: Μάνθα Τσάμη
