Όλοι μας έχουμε υπάρξει έστω και μία φορά στη ζωή μας θύματα συναισθηματικού πολέμου κι αυτό μόνο στον εαυτό μας μπορούμε να το καταλογίσουμε καθώς οι επιλογές μας είναι αυτές που μας χαρακτηρίζουν στον έρωτα. Οι φίλοι μας είναι εκείνοι που θα τρέξουμε πρώτα και θα ακούσουν όλα μας τα προβλήματα και τους προβληματισμούς μας και θα περιμένουμε να σταθούν βράχος στο πλευρό μας και να μας καταλάβουν. Όταν όμως εκείνοι δεν έχουν ποτέ χρόνο για εμάς επειδή είναι πολύ απασχολημένοι ξανά με τα δικά τους θέματα κι αντί να μας παρηγορούν όπως αναμέναμε, καταλήγουμε να τους παρηγορούμε και πάλι εμείς;
Είναι αυτά τα μόνιμα ταλαιπωρημένα παιδιά που όσα χρόνια τα ξέρουμε, γκρινιάζουν με την εκάστοτε σχέση τους. Κάνουν μία σχέση και μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα καταλήγουν χωρισμένοι. Κι ως επί το πλείστον δε φταίνε αυτοί, αλλά οι άλλοι που δεν ήταν αρκετοί για αυτούς. Αυτή η διαδικασία έχει στοιχειώσει τόσο τη δική τους ζωή, όσο και των άμοιρων των φίλων τους.
Δε θα τους ακούσεις ποτέ να λένε: «Είμαι πολύ καλά σ’ αυτή τη σχέση. Με γεμίζει συναισθηματικά και δεν έχω κανένα παράπονο!» Αντιθέτως, θα τους ακούσεις μόνο παράπονα να κάνουν και να τους φταίνε όλα. Μα πώς γίνεται κάθε φορά να τους φταίνε όλα;
Τι φταίει σ’ αυτά τα παιδιά λοιπόν; Μήπως δεν είναι σε θέση να κατανοήσουν τι είναι αυτό που ζητάνε από έναν σύντροφο και καταλήγουν μονίμως σε λάθος επιλογές; Ή μήπως η αδυναμία τους να μείνουν μόνοι και κάνουν βιαστικές κινήσεις κάθε φορά που αποβαίνουν μοιραίες για τα αισθηματικά τους;
Κι η μαλακία είναι ότι δένονται τόσο γρήγορα που προλαβαίνουν μέχρι και να πληγωθούν όταν περάσουν την πόρτα του χωρισμού. Γιατί είναι άνθρωποι συναισθηματικά αδύναμοι. Και νομίζουν πως ό,τι δώσουν, θα το πάρουν κιόλας. Ίσως εκεί να χάνεται το παιχνίδι.
Όσο και να τους το λες όμως, αυτοί εκεί. Επιμένουν στο δικό τους. Είναι στη φύση τους να ταλαιπωρούνται με αυτόν τον τρόπο. Κι αν το δεις από μια άλλη οπτική γωνία, αυτοί οι φίλοι έχουν και λίγη πλάκα για την υπόλοιπη παρέα. Δεν εννοούμε ότι γελάμε με τα ζόρια τους, απλά είναι τόσο προβλέψιμο να ακούς κάθε φορά τα ίδια και τα ίδια που καταντάει αστείο κατά μια έννοια.
Όπως και να ´χει, αυτά τα παιδιά τα αγαπάμε γιατί παρά την επιπολαιότητά τους και την γκρίνια τους, είναι πάνω απ´όλα φίλοι μας κι οφείλουμε να τους συμπαραστεκόμαστε ακόμα και στα λάθη τους -ειδικά στα λάθη τους. Να τους μιλάμε όσο μπορούμε και να τους αποτρέπουμε από κινήσεις ενθουσιασμού και παρορμητισμού, όταν κρίνουμε πως πρέπει. Κι ας μη μας ακούσουν ποτέ. Ο ώμος μας θα έχει πάντα μια θέση για τα δάκρυα και την γκρίνια τους.
Επιμέλεια Κειμένου Μάνθας Τσάμη: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Μάνθα Τσάμη
