Με αφορμή το σκάνδαλο που έχει ξεσπάσει αυτό το διάστημα με τον γνωστό Κορεάτη πρωταγωνιστή Kim Soo-Hyun, θυμάμαι όταν πρωτοανακάλυψα τις Νοτιοκορεάτικες σειρές, τα λεγόμενα K-dramas, να ξεδιπλώνεται στην οθόνη μου ένας καινούργιος κόσμος. Περνούσα, τότε, μια δύσκολη και αρκετά σκοτεινή περίοδο της ζωής μου, οπού μετρούσα απώλειες κάθε είδους. Ήμουν σε άρνηση να βγω, να δω ανθρώπους, να κουβεντιάσω, να απαντώ «πώς να είμαι, προσπαθώ» (καθόλου όμως) στην ερώτηση «πώς είσαι;».
Τότε, μια φίλη μου πρότεινε να ρίξω μια ματιά σε κορεάτικες σειρές. Χλεύασα την ιδέα της. Είχα ακουστά για την K-pop, για τα καλλυντικά προϊόντα, είχα δει δυο-τρεις ταινίες (π.χ. Παράσιτα) οι οποίες βέβαια μου είχαν αφήσει την καλύτερη εντύπωση ως προς την ποιότητα της τέχνης τους. Διευκρινίζω ότι μιλάμε μόνο για Νότια Κορέα.
Μπήκα, λοιπόν, στον πειρασμό, και στη γνωστή πλατφόρμα, να βουτήξω στα άγνωστα νερά αυτής της Κ-κουλτούρας. Το κάθε επεισόδιο, σε ένα σύνολο είκοσι, διαρκούσε πάνω από ώρα. Ένα επεισόδιο αντιστοιχούσε σε διάρκεια σχεδόν όσο μια ταινία! Κι αυτό, αρχικά, μου ξένισε. Πολύ. Μαζί με αυτό και η γλώσσα, το χιούμορ, τα πρόσωπα, οι ενδυμασίες, η θεματολογία (συχνά περί μετενσάρκωσης). Μου φάνηκε αφελές, κάπως παιδικό, υπερβολικό, υπεραναλυτικό- και γνωρίζω από ανάλυση καθότι Παρθενάκι- και με μεγάλη αχρείαστη διάρκεια. Σαπουνόπερα σκέτη.
Με εντυπωσίασε, όμως, η εξαιρετικά προσεκτική και προσεγμένη δουλειά που έκαναν. Τίποτα στην τύχη. Η τελειότητα σε όλα. Από τα πορσελάνινα πρόσωπα των ηθοποιών –έψαξα να βρω μάταια κάποιο ψεγάδι σε άντρες και γυναίκες– μέχρι τη φωτογραφία, την αισθητική, την εξαιρετική ερμηνεία των πρωταγωνιστών και μη. Επίσης, ανακάλυψα ένα άλλο είδος ομορφιάς και σέξινες.
Συνέχισα να βλέπω, κύλησαν τα επεισόδια νεράκι κι άρχισα να γαληνεύω. Με ξεκούραζε. Εικόνα παντελώς διαφορετική από τα δυτικά πρότυπα, ανακουφιστική. Τα μοναδικά όμορφα τοπία, η ήρεμη ομιλία, η σεμνότητα στον ρουχισμό των ηθοποιών, οι εύθραυστες κινήσεις τους, το ανεπαίσθητο μακιγιάζ, ο έρωτας και η σεξουαλικότητα με άλλη προσέγγιση, πιο γλυκιά, πιο ρομαντική. Κι εκεί συνειδητοποίησα ότι ο ρομαντισμός δεν είναι passé, ούτε banal. Είναι διαχρονικός και elegant.
Δεν ντρέπομαι να παραδεχτώ πως ταυτίστηκα με τους ήρωες. Και ναι, έκλαψα. Ανακουφιστικά. Κι έζησα μαζί τους τον απαγορευμένο έρωτα, γεμάτο εμπόδια, ελπίζοντας στο happy ending. Ευτυχώς, το προσφέρουν πάντοτε αυτό το ευτυχισμένο φινάλε. Επανασυνδέθηκα με έννοιες όπως η ευγένεια, ο σεβασμός, η αφοσίωση, η πίστη. Ονειρεύτηκα έναν κόσμο χτισμένο με αυτές τις αξίες.
Και, τελικά, τόσο απλά, διαπίστωσα πως πλέον με φτιάχνει τρελά η αγάπη. Τι πιο σέξι από την αγάπη; Love is the new sexy.
Συντάκτης: Pierrette Fortin
