Έρωτας. Μια λέξη, έξι γράμματα, χιλιάδες συναισθήματα. Πολλοί για εκείνον άκουσαν, μα λίγοι τον συνάντησαν. Όχι επειδή δεν τον βρήκαν, αλλά γιατί τον προσπέρασαν. Ξεγελάστηκαν με τους ενθουσιασμούς, με τις καψούρες, τους παρ’ ολίγον και περίπου έρωτες.
Βλέπεις, είναι στη φύση του ανθρώπου να ψάχνει σε λάθος σημεία αυτό που ζητάει γι’ αυτό κι εμείς, για να τιμήσουμε το είδος μας, ψάχνουμε τον έρωτα αριστερά και δεξιά σαν να μην υπάρχει αύριο κι ελπίδα. Έτσι, πέφτουμε από λάθος σε λάθος και σκάβουμε ολοένα και περισσότερο το λάκκο μας, ώσπου στο τέλος καταλήγουμε να κατηγορούμε θεούς και δαίμονες που δε μας ευλόγησαν με τύχη στην αγάπη.
Αν θες να ερωτευτείς, ξεστραβώσου! Τον μεγάλο έρωτα δεν τον βλέπεις, ούτε τον προβλέπεις. Είναι ύπουλος, κρυφός και απρόβλεπτος, με μορφή ανθρώπου που το μυαλό δεν μπορεί να σκαρφιστεί. Εκείνου που στέκεται δειλά σε κάποια γωνιά της καθημερινότητάς σου, χωρίς να ζητάει ή να απαιτεί την προσοχή σου. Εκείνου που εσύ συνειδητά ή ασυνείδητα παραβλέπεις. Ο σχεδόν φίλος σου που ξέρεις ότι σε γουστάρει, αλλά εσύ τον φορτώνεις μ’ ένα σωρό δικά σου γκομενικά προβλήματα.
Ναι, είναι ακριβώς αυτός που νομίζεις. Εκείνος που θα κάτσει να σ’ ακούσει να μιλάς με τις ώρες για την καινούργια σου αγάπη, ακόμα κι αν του τη σπάει που δεν είναι o ίδιος. Κι είναι κι εκείνη η φίλη που θα σου δώσει συμβουλές για το πρώτο ραντεβού και θα σε μαζέψει απ’ τα πατώματα όταν φας τα μούτρα σου. Σ’ αυτούς τους ανθρώπους δε θα θυμώσουμε ποτέ, γιατί όσο σκληρά κι αν τύχει να μας μιλήσουν ξέρουμε οτι στα μάτια τους είμαστε υπέροχοι.
Αυτός ο άνθρωπός σου λοιπόν, θα σε ψυχαναλύσει, θα σε στηρίξει, θα σου χαρίσει τα πιο όμορφα λόγια, μέχρι να έρθει η επόμενη ανόητη δική σου περιπέτεια που θα του μηδενίσει το κοντέρ και φτου ξανά κι απ’ την αρχή. Δεν πειράζει, θα πει και θα συνεχίσει. Όχι γιατί ποντάρει στο να σε κερδίσει ανεξαρτήτου κόστους, ούτε γιατί τυγχάνει χαμηλής αυτοεκτίμησης, αλλά γιατί εσε αντέχει ίσως περισσότερο κι απ’ τον ίδιο σου τον εαυτό. Γιατί αγαπάει όλα εκείνα τα κομμάτια σου που δε θέλεις να δείχνεις. Τα άσχημα, τα αντισυμβατικά, τα ανεξήγητα και τα παράλογα. Βέβαια δε θα στο παραδεχτεί ποτέ παρά μόνο ανάμεσα σε κάτι σπόντες μεταξύ σοβαρού κι αστείου. Γιατί όσο εσύ αναλώνεσαι σε αγκαλιές άδειες και χωρίς ουσία, εκείνος θα περιμένει πάντα στην άκρη να του χαρίσεις λίγο χρόνο να σ’ αγαπήσει.
Αυτό λοιπόν είναι έρωτας. Να ζητάει εσένα αντί για μερικές στιγμές μ’ εσένα. Να μένει και να επιμένει όχι από πείσμα κι εγωισμό αλλά γιατί αξίζει. Να αγαπάει τα σημάδια σου και αποκαλύπτεται. Έτσι είναι ο πραγματικός ο έρωτας, αυτός που σε ταρακουνάει και σε συνταράσσει και αυτό, κανένα άλλο είδος πρώιμης καψούρας δεν μπορεί να στο προσφέρει.
Είναι κάπου εκεί, ανάμεσα στα αστεία και στις πλάκες, τα τυχαία αγγίγματα και τις αγκαλιές, τις ατελείωτες ώρες συζητήσεων χωρίς νόημα, που ανακαλύπτεις πως η καρδιά σου χτυπάει λίγο πιο δυνατά, λίγο πιο διαφορετικά απ’ την προηγούμενη φορά. Και είναι σ’ εκείνη την αγκαλιά που έμοιαζε να ‘ναι φιλική, μα όμοια της δε σου χάρισε ποτέ κανένας, που ανακάλυψες ότι εκεί ανήκεις. Και κάπως έτσι αρχίζεις να ζητάς παραπάνω και ξεγράφεις χωρίς πολύ προσπάθεια ή πόνο κάθε προηγούμενη συνάντηση ή σχέση που αφελέστατα ονόμασες έρωτα.
Γιατί τώρα πια ξέρεις.
Επιμέλεια Κειμένου Αναστασίας Θεοφανίδου: Κατερίνα Κεχαγιά.
Συντάκτης: Αναστασία Θεοφανίδου
