Eίμαστε καλά το ένα λεπτό κι ύστερα θέλουμε να βάλουμε τα κλάματα

Σ’ ένα σύνολο ανθρώπων, θα παρατηρήσεις τους ψηλούς, τους κοντούς, τους γαλανομάτες, τους ωραίους, τους γοητευτικούς κι αδιάφορους και τέλος, τους κυκλοθυμικούς. Θα σταθώ στους τελευταίους γιατί συνοψίζουν κι εμπεριέχουν όλους τους προηγούμενους.

Οι κυκλοθυμικοί, επομένως, άνθρωποι μπορεί να είναι οτιδήποτε από κοντοί, ψηλοί κι αδιάφοροι, μέχρι τέρμα γοητευτικοί κι ωραίοι. Τώρα θα μου πεις πού το πάω, όμως κάπως πρέπει ν’ αυτοδικαιολογηθώ και να δικαιολογήσω το κοινότοπο αυτό κουσούρι.

Γιατί μέσα σ’ όλους τους άλλους, εσάς, τους νορμάλ και φυσιολογικούς, υπάρχουμε κι εμείς που είμαστε καλά για ένα λεπτό κι ύστερα θέλουμε να βάλουμε τα κλάματα. Λίγο η κυκλοθυμία, λίγο που μας πέφτει βαριά η ολιγόλεπτη ευτυχία, σου φαίνεται, όσο να ‘ναι, κάπως η συγκίνηση.

Θα θυμηθείς μια τους πρώην, λίγο τα προβλήματα με τον νυν, έπειτα που δε λέει να σου ξημερώσει άσπρη μέρα, τις αφραγκίες, τις αδικίες και ούτω καθεξής και να πώς καταλήγεις να λιγώνεσαι με την ίδια σου την κλάψα. Στο μεταξύ βέβαια, έχεις χαρεί κι έχεις ευτυχήσει κι έχεις ορκιστεί πως αλίμονο κι αν ποτέ εσύ ξανακυλήσεις.

Φυσικά όμως και ξανακυλάς, γιατί η προβληματικότητα κυλάει στο αίμα σου κι ουδείς μπόρεσε ποτέ να την αποφύγει. Και για να στο πω και πιο απλά, ποτέ δε θα την αποφύγεις. Γιατί πάντα θα υπάρχει ένα πρόβλημα πίσω από κάθε ξέγνοιαστο δευτερόλεπτο και γιατί δε δύναται χαρά χωρίς λιγάκι πόνο.

Εντάξει, τώρα τι να υπερασπιστώ; Θα πεις είναι γελοίο και θα ‘χεις και τα δίκια σου. Αλλά να, θα κάνεις λίγο κέφι με τα σαχλοτσιφτετέλια που κορόιδευες και θα θυμηθείς εκείνο το καλοκαίρι στην Πάρο το 2003 που λικνιζόσουν μπροστά στο αμόρε και μετά πες μου, θέλει πολύ για να σιροπιάσεις;

Μετά θα βάλεις την ταινία που λύσσαξες ένα πεντάμηνο να δεις και πάνω στο μιαμισάωρο θα θυμηθείς πως τη βλέπεις μόνος, όταν θα ‘χεις πνιγεί πια απ’ τα πατατάκια και δε θα υπάρχει κανείς δίπλα σου να σου υπενθυμίζει πως κάπου εδώ ήρθε η ώρα να σταματήσεις.

Τέλος, λίγη κλάψα και δυστυχία από φίλους περί γκομενικών, εκεί που πάει να στρώσει το δικό σου το καρέ κι αρχίζεις ν’ αμφιβάλλεις και μετά δε φταις εσύ που λες πως δε σε θέλει η ευτυχία. Ύστερα απ’ όλα αυτά και για να σου ‘μαι κι ειλικρινής, δεν το ‘χω καταλάβει αν, εν τέλει, κυκλοθυμικός γεννιέσαι ή γίνεσαι.

Γιατί, ποιος το θέλει τέτοιο ντράβαλο πάνω απ’ το κεφάλι του; Κι αν τελικά η κυκλοθυμία δημιουργείται, ποιος διάολος τη δημιουργεί; Αρχίζουν τώρα πάλι τα υπαρξιακά, γιατί κυκλοθυμία χωρίς λίγο υπαρξιακό, δε λέει και να μετά γιατί σου λέω πως θα είσαι εσύ κι εγώ μαζί ες αεί βουτηγμένοι μες στο πρόβλημα.

Όμως αλήθεια, πες μου. Τι σου ‘ναι ο άνθρωπος χωρίς κουσούρι; Ένα ελάττωμα, βρε αδερφέ μου, να ‘χεις για κάτι να σιχτιρίζεις. Κυκλοθυμικοί-κυκλοθυμικοί, αλλά είμαστε και γοητευτικοί. Γιατί μπορεί να σας σπάμε τα νεύρα και μαζί και τα δικά μας, όμως προσπάθησε και δες το ως δείκτη ευαισθησίας. Γιατί είμαστε ευαίσθητα παιδιά, πώς να το κάνουμε;

Αγάπη, βρε παιδιά. Αγάπη!