Η εξιδανίκευση στον έρωτα είναι μια καλά σχεδιασμένη πλεκτάνη εις βάρος όλων των ερωτευμένων απανταχού της γης. Οι παλιοί έλεγαν «όπου ακούς πολλά κεράσια, κράτα και μικρό καλάθι», ενώ κάποιοι ακόμα παλιότεροι έλεγαν το έξοχο, γνωστό κι αγαπημένο «φύλαγε τα ρούχα σου, να ‘χεις τα μισά».
Στο συμπαντικό κόσμο του έρωτα, ο κανόνας είναι απόλυτος κι έχει ως εξής. Όταν το αντικείμενο του πόθου μας φτάσει να αγγίζει εξωπραγματικά τα όρια του τέλειου, τότε το αποτέλεσμα που επρόκειτο να ακολουθήσει είναι πλήρης και στυγνή απογοήτευση.
Βλέπεις, στα μαθηματικά της καψούρας η ταχύτητα της απομυθοποίησης ισούται με εκείνη του αρχικού παραλογισμένου ενθουσιασμού. Κλασικός τύπος αυτού του θεωρήματος, κάθε σημείο Α που συναντά ένα σημείο Β και οι φερομόνες χτυπάνε κόκκινο. Ύστερα από λίγο και καθώς τα δυο σημεία θα διαγράφουν ήδη επιταχυνόμενη τροχιά προς την ερωτική, πλατωνική αιωνιότητα, ένα από τα σημεία Α ή Β προς έκπληξή του θα ανακαλύψει πως η επιλογή και η εκτίμησή του σχετικά με το απέναντι σημείο υπήρξε λανθασμένη και σύντομα θα τρέξει να αναζητήσει συντροφιά σ’ ένα νέο σημείο Γ.
Όλα αυτά, ως απόδειξη του ότι ο φλογερός κι αναπάντεχος έρωτας απέχει από την απόλυτη και συντριπτική απομυθοποίηση μόλις ένα τσιγάρο δρόμο. Έτσι λοιπόν κι ενώ εσύ τάζεις έρωτες, αγάπες και λουλούδια και λούζεσαι μέσα στο σιρόπι τους, μια ωραία πρωία ξυπνάς σαν από χανγκόβερ μόνο για να ανακαλύψεις πως ο άνθρωπος που ξημεροβραδιάζεται μερόνυχτα τώρα στην άλλη πλευρά του κρεβατιού σου, σου είναι παντελώς άγνωστος.
Άγνωστος ή ακόμα χειρότερα, αδιάφορος. Η φιγούρα του σου φαίνεται οικεία μα σίγουρα σου ξεφεύγουν κάτι λεπτομέρειες στα πού, ποιος, πώς και τα γιατί. Βέβαια, η πραγματική ερώτησις σε τούτο το σημείο είναι πώς έφτασες εσύ να μην αναγνωρίζεις την άλλοτε επιλογή σου. Πού πήγε εκείνο το κορίτσι που σ’ ενθουσίαζε σε κάθε λέξη της; Πού πήγε ο μυστήριος τύπος που σε τρέλαινε με το χιούμορ του; Ξαφνικά ο άλλοτε ξεχωριστός για σένα άνθρωπος, γίνεται τόσο κοινός, τόσο ουδέτερος και συνηθισμένος.
Κι αυτό ακριβώς είναι το τίμημα κάθε δυνατής καψούρας. Διότι μαζί με τη φωτιά έρχεται κι η στάχτη. Οι δεύτερες σκέψεις γίνονται τρίτες, οι τρίτες τέταρτες κι έτσι φτάνεις να αναθεωρείς την αρχική σου επιλογή και ν’ αναρωτιέσαι. Τι δουλειά είχες εξαρχής με αυτόν τον άνθρωπο;
Το θέμα είναι μέχρι να ξενερώσεις. Έπειτα όλα είναι τόσο απλά. Κι αν πιστεύεις ότι επειδή ο δικός σου έρωτας υπήρξε κεραυνοβόλος εξαιρείται αυτής της αρχής, τότε πλανάσαι πλάνην οικτρά. Αυτοί είναι εκείνοι που καίγονται πρώτοι.
Στον κατηφορικό και μοναχικό δρόμο της ξενέρας, συχνά αποκαλύπτονται πράγματα τα οποία με μανία αποφεύγουμε να δούμε. Επίσης, γεννιούνται και πολλές ερωτήσεις. Μαζί με αυτές όμως αναπόφευκτα έρχονται κι οι απαντήσεις κι ας μην είναι ευχάριστες τις περισσότερες φορές. Ανακαλύπτεις λοιπόν ότι ο άλλοτε άνθρωπός σου αποδείχτηκε φούσκα, ενθουσιασμός, ένα πέρασμα ανάμεσα σε τόσα άλλα. Η συνειδητοποίησή σου κάπως αργή, αλλά ακόμη έγκυρη και κυρίως χρήσιμη. Χρήσιμη για σένα και τα επόμενα.
Επιμέλεια Κειμένου Αναστασίας Θεοφανίδου: Κατερίνα Κεχαγιά.
Συντάκτης: Αναστασία Θεοφανίδου
