Μεγαλοπιάστηκε ο άνθρωπος. Κατάπιε κοσμοπολίτικο αέρα και έγινε κι αυτός παιδί της πόλης. Αυτή από την άλλη, ως αντάλλαγμα που της δόθηκε, του έμαθε πώς να είναι σύγχρονος και μοντέρνος.
Βέβαια, τώρα τελευταία που κι αυτή τον εγκατέλειψε και τον πρόδωσε, μιας που απέτυχε των αρχικών υποσχέσεων και προσδοκιών της, αποφάσισε κι ο άνθρωπος να μαζέψει την πραμάτια του και να φύγει. Όχι για πάντα και συχνά, όχι για τους σωστούς λόγους.
Το μπάτζετ σου δε σου επιτρέπει μεγάλες και πολυδάπανες εξορμήσεις, όμως δε σε νοιάζει. Αυτή σου η εξόρμηση δε θα είναι θέμα άνεσης, πολυτέλειας και του γενικότερου θεαθήναι. Ίσως και ποτέ να μην ήταν.
Αυτή τη φορά, έχεις σίγουρα ανάγκη κάτι διαφορετικό. Θες να μυρίσεις φύση, ν’ ακούσεις τον ήχο της, να αναπνεύσεις τον αέρα της. Πρώτα την απέρριψες και τώρα τη ζητάς πάλι πίσω. Τελικά, μεταφέρεται το χούι.
Είναι κι αυτή η ανάγκη απόρροια της κρίσης, από εκείνες τις καλές όμως. Είναι ανασύσταση κι αναθεώρηση. Άλλωστε, είναι σε περιόδους τέτοιες, που αποφασίζει ο καθείς να γυρίσει. Ο καθένας όπου ανήκει, φτάνει να βρει λίγο χώρο για μερικά γραμμάρια καθαρού αέρα. Γιατί μόνο τότε τα ζητάει. Όταν του στερηθεί η ελευθερία και φτάσει να φιλήσει πάτο.
«Θα φύγω», μουρμουράς κλαψιάρικα κι εσύ από μέσα σου και βάζεις να μαζέψεις βιαστικά και ατσούμπαλα δυο-τρία ρούχα σ’ ένα σάκο, πριν ξεχυθείς σαν ωραίος επαναστάτης μες στους δρόμους.
Θα φύγεις απ’ τη γκρίνια τους, τη φασαρία τους, την αχρωμία και το τσιμέντο που σε πλακώνει, αλλά κυρίως θα φύγεις απ’ τη δική σου άσχημη και κακόγουστη ρουτίνα την οποία έπλασες και μονιμοποίησες εσύ.
Σε καμία περίπτωση δε φεύγεις για χάρη της εφηβικής επανάστασης που δεν έκανες ή για να το παίξεις χίπις και αντισυμβατικός, αλλά ούτε βέβαια επιλέγεις απομόνωση και ασκητική ζωή, επειδή σου είπαν πως τάχα μου είναι της μοδός η επιστροφή στην απλότητα και το λιτό βίο.
Επιστροφή στη φύση κι εναλλακτικές διακοπές σου λένε όλοι τώρα και τρέχουν ορδές να δοκιμάσουν, λες και είναι τάχα μου το νέο must προϊόν που θα ήταν κρίμα κι άδικο να χάσεις. Τόσο πολύ αποξενωθήκαμε, που μοιάζει περίεργη τώρα η χαλαρότητα. Συνήθεια έξω απ’ τα νερά μας.
Δόξα και τιμή βέβαια σ’ εκείνα τα μικρά και μεγάλα χωριουδάκια και κάθε άλλο άβατο, μέχρι πρότινος, χιλιόμετρο γης που έφτασε να συγκαταλέγεται ανάμεσα στους τοπ ταξιδιωτικούς προορισμούς. Έχουν βλέπεις, ο εκμοντερνισμός και η απλοποίηση και τα καλά τους.
Παρόλα αυτά, καμία διαφήμιση και καμία παρότρυνση δε χρειάζεται για να πάρεις λίγο απόσταση και να βάλεις τόσο δα χρώμα στη ζωή σου. Ούτε η φύση χρειάζεται διαφήμιση. Αυτή υπήρχε εκεί πριν από ‘σένα κι εσύ της ανήκεις, γι’ αυτό είναι σχεδόν υποχρέωσή σου να επιστρέφεις σ’ αυτή.
Να πηγαίνεις και να σπας τη συνήθεια. Να παίρνεις βαθιές, μικρές ανάσες και να γεμίζεις τις μπαταρίες σου. Να επιλέγεις να ζεις στο φως κι όχι στο γκρίζο κι ας έμαθες αλλιώς. Γιατί είναι σχεδόν απαραίτητο πού και πού να μηδενίζεις το κοντέρ και να μετράς απ’ την αρχή.
Επιμέλεια Κειμένου Αναστασίας Θεοφανίδου: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Αναστασία Θεοφανίδου
