Φαγητό, κρασί κι εσύ

Κακός ο καιρός σήμερα. Τα παιδιά λένε να βγούμε, αλλά δε μου κάνει κέφι. Δηλαδή για να ‘μαι ειλικρινής, δε μ’ ενοχλεί ο καιρός, αυτοί μ’ ενοχλούν. Πια δεν έχουμε τι να πούμε και το μυαλό μου είναι αλλού. Εσύ; Εσύ πού είσαι; Θα μείνεις σπίτι σήμερα; Να έρθεις σ’ εμένα.

Μέσα στο χαμό μου, που δεν ξέρω πια τι θέλω, νομίζω για σήμερα το βρήκα. Φαγητό, κρασί κι εσύ. Τώρα θα χαμογελάσεις, όπως πάντα κάνεις κάθε που σου δείχνω αδυναμία, κι εγώ θα χαμογελάσω περισσότερο που μπόρεσα και σ’ είδα να γελάς.

Λοιπόν, τι λες; Θες; Να έρθεις, να μείνουμε σπίτι. Να μας φτιάξω ατμόσφαιρα, να σε φροντίσω. Να σου μαγειρέψω και να επέμβεις, γιατί εσύ πάντα μαγείρευες καλύτερα από μένα. Να γελάσουμε και να τα κάνουμε όλα χάλια. Να ρίχνω το φταίξιμο σ’ εσένα και να γελάμε περισσότερο.

Ν’ ανοίξουμε ένα μπουκάλι κρασί και να μη μετράμε τα ποτήρια. Να πίνω αργά και να κοιτάζω εσένα που πίνεις γρηγορότερα. Να ‘μαι εγώ αυτή που χαλαρώνει πρώτη κι εσύ να με πειράζεις. Να μιλάμε για τα παλιά, τα τωρινά και τα καινούργια. Να διαπραγματευόμαστε τι θα γίνουμε όταν μεγαλώσουμε κι ας είμαστε μεγάλοι για τέτοιες πια κουβέντες.

Να αναλύουμε τα ίδια, καθισμένοι πια στο πάτωμα. Να είμαστε πιο κοντά, να κοιταζόμαστε καλύτερα. Τι σε πλήγωσε, τι μ’ ενόχλησε, τι δε θέλουμε ποτέ ξανά να κάνουμε. Σ’ εκείνες τις κουβέντες είναι που λέμε πάντα πως ταιριάζουμε και δε θέλουμε κανέναν. Πράγματι, ούτε θέλουμε, ούτε χρειαζόμαστε.

Στο μεταξύ, θα μας βάλω μουσική. Γιατί μοιάζουμε αλλιώς μέσα στην ατμόσφαιρα. Τώρα οι συζητήσεις μας παίρνουν άλλο ύφος. Θα γίνουν είτε πιο βαριές, είτε ελαφρύτερες. Εγώ, θα σε κοιτάω σιωπηλά γιατί με νοιάζει μόνο να σ’ ακούω. Μετά θα σε πάρω να χορέψουμε. Εγώ, που ποτέ μου δε χορεύω.

Θα βάλω τα παλιά τα μπλουζ και τα κλασικά τα τζαζ. Γιατί ταιριάζουν σ’ εσένα, σ’ εμένα και σ’ εμάς. Σ’ αυτά τα λεπτά, δε θα σκέφτομαι και καμία απ’ τις προηγούμενες κουβέντες δε θα με προβληματίζει. Ποιο πρόβλημα να σταθεί δίπλα σου; Εσύ τα κάνεις όλα απλά ή απλά τα εξαφανίζεις.

Θα ακουμπήσω πάνω σου κι εσύ πάνω σ’ εμένα. Νιώθω ασφάλεια κι είναι η ασφάλεια που μου λείπει. Δε θέλω να κουνηθώ και δε θέλω τίποτα ν’ αλλάξει. Είμαστε ωραία έτσι. Στη σιωπή και στο δικό μας χώρο. Δε συμφωνείς; Σε λίγο, πάλι θα κάτσουμε. Δεν είμαστε εμείς για πολλά-πολλά.

Θες να δούμε ταινία; Να διαλέξεις μια εσύ και να κάτσουμε αγκαλιά σε μια γωνία. Να βάλουμε να φάμε. Με την κουβέντα και τον χορό, μας άνοιξε η όρεξη. Κάπως έτσι είναι μαζί σου οι ιδανικές οι μέρες. Ούτε με πολλά, ούτε και με λίγα. Αν και κανονικά, αυτά τα λίγα κι απλά σ’ εμένα μοιάζουνε μεγάλα.

Μεγάλη είναι κι η ευτυχία. Αυτή, εδώ, μαζί σου. Που είσαι εδώ και δε σε ψάχνω. Που δε σε στερούμαι, δε μου λείπεις. Αυτή, που μας βάζει σε σκηνικό από ταινία. Που οι άλλοι αποκλείονται και μένουμε μόνο εμείς στο κάδρο. Μόνο εμείς. Εγώ κι εσύ. Εσύ κι ένα σπίτι. Εσύ, που είσαι το δικό μου σπίτι.

Τι λες; Θέλεις;