Στις περισσότερες φιλίες, τους ανθρώπους ενώνουν κοινά ενδιαφέροντα. Κουμ καν, μουσικές, γκόμενοι, γκόμενες και δρώμενα, ας πούμε, μεταξύ πολλών πολλών άλλων. Συνήθως, είναι στις ίδιες τις φιλίες όπου οι άνθρωποι τυχαίνει να ενώνονται κι από κοινά προβλήματα. Χωρισμούς, απογοητεύσεις κι υπαρξιακά, είναι τα βασικά.
Υπάρχουν όμως και κάποιες άλλες φιλίες, όπου το μόνο κοινό σημείο αναφοράς είναι το ίδιο το πρόβλημα. Σ’ αυτήν την περίπτωση, συχνά συναντάμε ανθρώπους που μαζί μάχονται να αποκολληθούν απ’ τον πάτο.
Στην πραγματικότητα, βέβαια, αυτό το πρόβλημα μοιάζει περισσότερο με απλό, συνήθη προβληματισμό παρά με απειλή που σου φωνάζει να την αποφύγεις.
Έτσι ερχόμαστε κοντά, νομίζουμε πως βρήκαμε τον άνθρωπό μας σε κόπια και πως μαζί θα πλεύσουμε σε νερά αγαλλίασης κι ειρήνης. Πως φυσικά ευλογηθήκαμε αρκετά για να γνωρίσουμε την αληθινή φιλία και πως το πρόβλημα δεν είναι πια πρόβλημα, αφού υπάρχουν δύο για να το λύσουν.
Σε ρεαλιστικό επίπεδο, παρ’ όλα αυτά, κανένα πρόβλημα δε λύνεται και το μόνο που κερδίζουμε είναι συμπαράσταση για το κρίμα που έχει λάχει στον καθένα.
Αυτόματα η λύπηση ή -συχνά- η αυτολύπηση γίνεται θεμιτό συναίσθημα, συνώνυμο της κατανόησης ενώ στην πραγματικότητα σημαίνει αναγνώριση και πλήρη αδυναμία αντιμετώπισης του προβλήματός σου.
Εσύ, λοιπόν, που περίμενες ή έστω ήλπιζες να σε λυτρώσει ο ομοιοπαθών φίλος απ’ το πρόβλημά σου, βρίσκεσαι ολοένα και πιο εξαρτημένος απ’ αυτό. Γιατί ξεχειλίζεις από αλληλοκατανόηση, αλλά βουλιάζεις στην κρίση. Γιατί ναι, είναι γελοίο που έχεις απαιτήσεις, όμως ύστερα να μη σου λένε πως γι’ αυτό είναι οι φίλοι.
Γιατί τα προβλήματα είναι για τους ανθρώπους κι αυτοί, για να τα ξεπερνάνε. Φυσικά, ψυχολόγο δε ζήτησες και για κανένα δε θα γίνεις.
Ό,τι είχες θα μπορούσες να το ξεπεράσεις και μόνος σου μα αφού σε βρήκαν κι άλλοι κι ό,τι είχες το είχατε μαζί, καλό θα ήταν να το ξεπερνούσατε παρέα. Γιατί κι αν σας ένωσε το πρόβλημα, βγάλ’τε το απ’ τη μέση να ανταμώσετε καλύτερα, βρε παιδιά.
Βέβαια, τίποτα δε γίνεται πάντα όπως πρέπει και γιατί, θα μου πεις, να γίνει και αυτό; Καταλήγεις τελικώς, πως κάποιοι άνθρωποι δεν είχαν ποτέ τους καμία πρόθεση να ξεπεράσουν το οποιοδήποτε πρόβλημα.
Γιατί, ως γνωστόν, το πρόβλημα είναι άνετο και βολικό, ειδικότερα αν δεχτείς να πέσεις από μόνος σου στην πάντα ζεστή κι ευπρόσδεκτη αγκαλιά του.
Οι συζητήσεις σας είναι κάθε άλλο παρά εποικοδομητικές. Γυρισμένες πάντα μέσα στη θλίψη, την κατάθλιψη και τη μιζέρια τόσο που το θεματάκι σου μοιάζει πια φυσιολογικό. Διότι, φίλε μου, κι αν έχω το πρόβλημα δε χρειάζεται να μου το υπενθυμίζεις.
Γι’ αυτό, λοιπόν, κι αυτές οι φιλίες δε μετριούνται για φιλίες. Μετριούνται ως σχέσεις απλές κι εξαρτητικές. Σχέσεις συμφέροντος ή σχέσεις ανάγκης. Αυτές που απλά θα σε χτυπήσουν τυπικά και συμπονετικά στον ώμο κι εσύ θα νιώσεις όμορφα που απλά βρέθηκε κάποιος εκεί στην ώρα του να σε κρατήσει.
Η ουσία όμως στις σχέσεις, καλέ μου, δεν είναι να σε χτυπούν στον ώμο ούτε να σου λένε πως έτσι, απλά από μόνο θα περάσει. Πώς να περάσει; Αν το κοιτάς συνέχεια το πρόβλημα, να ξέρεις, δεν αλλάζει. Ο φίλος πρέπει να είναι εκεί, να σε τραντάξει. Να σου πει «Όχι ρε, μαζί θα το περάσουμε». Να κλαίγεσαι, μπορείς και μόνος σου.
Τώρα, βέβαια, εσύ διαλέγεις. Βλέπεις, τέτοιες σχέσεις δεν είναι εύκολο να τις αφήσεις. Είναι, όπως σου ‘πα, βολικές. Όλα όμως είναι θέμα επιλογών και με τους φίλους, αυτές τις έχεις ένα παραπάνω. Αυτές και την ευθύνη.
Επιμέλεια Κειμένου Αναστασίας Θεοφανίδου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Αναστασία Θεοφανίδου
