Για πόσα τίποτα έκανες τα πάντα;

Πόσο μακριά θα έφτανες για έναν έρωτα; Κανένας δε θα σου απαντήσει με ακρίβεια σε τούτη την ερώτηση. Το πιθανότερο γιατί ούτε κι οι ίδιοι δε γνωρίζουν. Τους ακούς να σου λένε όλο στόμφο και χάρη πως τάχα μου θα έφταναν στα άκρα μα στο φινάλε, τι ορίζεις άκρο;

Την αγαπάμε οι άνθρωποι τη θυσία. Κι αυτή και το δράμα της. Ερωτευτήκαμε, αφεθήκαμε, κινήσαμε γη και ουρανό, ώσπου στο τέλος κάπου ξεχαστήκαμε και το όνειρο ναυάγησε. Δε φταις εσύ, ο κόσμος φταίει.

Εσύ στάθηκες άρτιος και γενναίος υπερασπιστής του έρωτά σου μέχρι τέλους. Στιγμή δεν εγκατέλειψες. Αντίθετα αυτός, παρ’ όλες τις θυσίες σου, αποφάσισε να αποχωρήσει. Έτσι, δειλά κι άνανδρα. Κάθε κλασική ερωτική και τραγική κινηματογραφική ιστορία που σέβεται και τιμά τον εαυτό της, τυγχάνει τέτοιου τέλους.

Βέβαια στη ζωή τα πράγματα συμβαίνουν κάπως διαφορετικά. Εδώ, έχεις πλήρη ευθύνη των πράξεών σου κι οι συνέπειές τους δεν κόβονται στο μοντάζ. Εδώ, ο έρωτας δεν είναι τόσο ιδανικός μα είναι εξίσου ωραίος και το δράμα παραμένει δράμα.

Διότι όλο και κάπου πας και κρεμάς ελπίδες, μέχρι που τις βλέπεις να καταρρέουν και να ισοπεδώνονται μαζικά κι απότομα, λες και τις κούρασε να κρατάνε την ευθύνη. Λίγο η ντροπή, λίγο ο εγωισμός κι αρνείσαι να δεχτείς την ήττα.

Μα εσύ χαρίστηκες. Έδωσες σώμα και ψυχή και γι’ αυτό και μόνο το λόγο η ήττα κι η απομάκρυνσή σου από το παιχνίδι είναι σχεδόν παράνομη. Το κανόνισες πως είναι υποχρέωση που χρίζει εξόφληση, αυτό που μέχρι πρότινος όριζες ως απόδειξη του έρωτά σου. Αγάπη δήθεν ανιδιοτελής και διαφορετική απ’ τις άλλες, που δε ζητούσε αντάλλαγμα.

Κι όμως να ‘σαι τώρα, με το τεφτέρι στο χέρι να απαριθμείς όλα τα πάρε-δώσε και τους ανεξόφλητους λογαριασμούς. Ένα-ένα τα μετράς, μην τύχει και σου ξεφύγει κάποιο. Ξανά και ξανά μέχρι να τα πάρεις όλα πίσω.

Κι ίσως να το αισθάνεσαι μα να μην το ξέρεις, πως εκείνη τη στιγμή αναμετριέσαι με το κενό κι όχι τις απώλειές σου. Βρίσκεις λάθη από ‘δω, λάθη από ‘κει. Τι τα μετράς; Σάμπως θα βγάλεις άκρη; Αυτά είναι για κάτι ανθρωπάκια μικρά όσο κι ο κόσμος τους. Περίγελοι που νομίζουν πως δήθεν λογαριάζεται το συναίσθημα με το ζύγι.

Γούσταρε η καρδιά να δώσει κι έδινε. Καμιά άλλη απάντηση δε χρειάζεται απ’ αυτή. Αν λοιπόν είσαι απ’ αυτά τα ανθρωπάκια, τότε τρέξε να κάνεις την αριθμητική σου. Να προσθέσεις, να αφαιρέσεις και να πολλαπλασιάσεις το κενό σου για να δεις πόσο λίγο ή πολύ σου πέφτει.

Μα δεν είσαι απ’ αυτά τα ανθρωπάκια, γι’ αυτό παράτα τους λογαριασμούς. Και την ευθύνη κράτα την για ‘σένα, μην τους τη χαρίζεις. Μια απλή, λάθος εκτίμηση ήταν και τώρα συνεχίζεις. Στο κάτω-κάτω δεν έκανες τίποτα περισσότερο από το να είσαι ερωτευμένος.

Σου έδινε ο έρωτας το φως κι έβαζες εσύ την ελπίδα. Ξεσηκωνόταν κάθε εκατοστό της ύπαρξής σου που δίψαγε για ρομαντισμό και δράμα κι εκεί που παρέδιδες τα όπλα, τα άρπαζες πάλι. Κάθε νέο πρόσωπο κι ένα νέο στοίχημα που θα ερχόταν να επιβεβαιώσει πως όλα τα προηγούμενα δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ατυχείς συγκυρίες.

Κι αν κατάφερνες τελικά να δικαιωθείς και να δικαιολογηθείς μέσα απ’ το στοίχημά σου, δε χρειαζόσουν περαιτέρω εξηγήσεις. Γιατί ξεχνιόσουν σε νέες συνήθειες κι ελπίδες κι αυτές ήταν αρκετές να υπερκαλύψουν οποιαδήποτε προηγούμενη.

Κι όμως κάπου-κάπου έρχεσαι κι αναρωτιέσαι. Εσύ τελικά για πόσα τίποτα έκανες τα πάντα; Για χάρη ποιου χρεώθηκες χιλιόμετρα; Κι απ’ την άλλη, ποιος χρεώθηκε και πόσα για ‘σένα; Δεν είναι δα και κάτι το σοβαρό μα θες μια τυπική απάντηση έτσι, για το γαμώτο. Για χάρη ποιου συνέχισες; Ποιο πρόσωπο κοιτούσες για να πάρεις φόρα, δύναμη και θάρρος; Και τελικά αυτή η δύναμη πού πήγε; Κι αν ήταν δικιά σου μια φορά, γιατί δεν είναι τώρα;

Όλα για χάρη κάποιου άλλου. Κάποιου που ετοίμαζες για άνθρωπό σου.  Αποκτούσε άλλον αέρα η ζωή όσο είχες για κάποιον να παλέψεις. Έπαιρνες αεροπλάνα, τρένα και βαπόρια, φόρα, δύναμη και θάρρος σαν να ήταν ιερός ο σκοπός. Μπορεί και να ‘ταν.

Κι έτσι, δε φταις εσύ και ποιος να σε κατηγορήσει που έφτανες να πιστεύεις πως εν τέλει από ένα τίποτα μπορούν να γεννηθούν τα πάντα;