Τον τσακίσαμε τον έρωτα. Tον γράψαμε, τον περιγράψαμε αλλά κυρίως τον προσδιορίσαμε και τον ορίσαμε, αφού πρώτα τον κόψαμε και τον ράψαμε στα δικά μας συνηθισμένα μέτρα.
Κατά καιρούς του βρίσκαμε όνομα κι επίθετο και κάθε τόσο του αλλάζαμε σκοπιά. Τον αναλύαμε και τον επαναπροσδιορίζαμε. Κι όλο αυτός άλλαζε σημασία κι όλο εμείς κάτι άλλο του ζητούσαμε.
Ένα φεγγάρι τον κυνηγούσες εσύ κι ένα άλλο τον άφηνες μόνο του στο δρόμο του να σε βρει αυτός. Τον ταλαιπώρησες μέχρι που τον φιλοσόφησες. Ότι δε χρειάζεται να του ταιριάξεις για να σου ταιριάξει. Ότι θα αλλάζει όσο αλλάζεις και ότι δε θες έναν έρωτα αόριστο και τυχαίο.
Τον θες συγκεκριμένο και να σε θέλει όπως τον θες. Και στο μεσοδιάστημα μεγαλώνεις κι εσύ και αλλάζει η αξία του μαζί με εσένα. Δε βάζεις στοίχημα την εικόνα σου για να τον κερδίσεις. Δε σε αφορούν καψούρες τέτοιες, περίπου και επιφανειακές.
Στα γούστα κανενός δε θα φορμαριστείς, γιατί δεν είσαι ούτε γούστο, ούτε η εικόνα. Κι αν αρχίζουν από εκεί οι έρωτες, δεν είναι αυτά που τους κρατάνε. Μεγαλώνεις και ψάχνεις έναν άλλο έρωτα. Έναν μη εναλλακτικό, αλλά ουσιώδη και πιθανόν πιο αργό.
Έναν που δε θα παίζει εγκεφαλικά παιχνίδια μα θα είναι εγκεφαλικός. Και καρφί δε θα σου καίγεται αν δε σαρώνει ή αν δεν καίει οτιδήποτε ζωντανό στο πέρασμά του για να κερδίσει έδαφος, γιατί δε θα είναι πια ζήτημα διεκδίκησης.
Δεν ανοίγεται, ούτε κερδίζεται έτσι το μυαλό. Αυτό βγήκε παιδί πιο ανθεκτικό απ’ το σώμα. Είναι γκόμενα δύσκολη κι όχι από καπρίτσιο ή από νάζι. Είναι φύσει και θέσει ζόρικη και απαιτητική. Δεν τα θέλει τα κοπλιμέντα σου, δεκάρα δε δίνει. Ούτε την προσοχή σου θέλει. Ειδικά αυτήν.
Γιατί ίσως να θέλει να σε διαλέξει πρώτα αυτό και μετά να το αγαπήσεις εσύ κι ας πάει με σειρά άλλη απ’ αυτή. Αγαπάς το μυαλό και ταυτόχρονα ό,τι άλλο έχει υποφέρει. Ό,τι κρατάει κι ό,τι θυμάται. Έρωτας δύσκολος μα απόλυτος.
Είναι όμως κι αυτό μια από εκείνες τις αξίες που αναγνωρίζεις μόνο σαν σε πάρουν λίγο τα χρόνια. Αφού αρπάξεις λίγο μέσα στη φωτιά σου, μαθητεύσεις μες στα λάθη σου και σηκώσεις ανάστημα για ό,τι σου αξίζει και ό,τι σου αναλογεί.
Τότε που θα θεωρείς πως είσαι αρκετός έτσι ακριβώς όπως είσαι και θα είναι αυτό το πιο ερωτεύσιμο στοιχείο πάνω σου. Η σιγουριά κι η αυτοπεποίθησή σου. Τα σφάλματα, τα κενά και οι ανασφάλειές σου. Όσα έχτισες ή γκρέμισες εσύ και δεν ακουμπάνε σε κανένα σώμα ή εικόνα.
Να σ’ ερωτεύεται για το μυαλό κι όχι για ό,τι δείχνεις. Να φτάνει και να βλέπει αυτά που λίγοι βλέπουν. Κι αν την εικόνα σου τη βλέπουν όλοι, τότε τι αξία έχει; Να είναι ένας έρωτας ξεχωριστός και να ξέρεις το γιατί. Γιατί ακούμπησε εκεί που σχεδόν κανείς δεν ακουμπάει. Σε αξίες στέρεες, δικές σου, κερδισμένες.
Να είναι έρωτας πρόθυμος να δεχτεί τα σωστά και τα λάθη σου. Τα μυστικά, τις αλήθειες, τις φιλοδοξίες και τα όνειρά σου και αυτά, κανένα πρόσωπο ή σώμα δεν κατάφερε να προβάλλει.
Αυτό φθείρεται, χαλάει, ξεθωριάζει κι αν ο έρωτάς σου στηρίζεται εκεί, μοιραία άχρωμος θα καταλήξει και αυτός. Τους έζησες και αυτούς. Τους έντονους και συναρπαστικούς που καίγονταν απ’ την ίδια την έντασή τους.
Αυτός ο καινούργιος λοιπόν, ας είναι αργός, ακόμα και υποτονικός. Τουλάχιστον όμως, θα είναι δικός σου και καλά στερεωμένος για όλους τους σωστούς λόγους.
Επιμέλεια Κειμένου Αναστασίας Θεοφανίδου: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Αναστασία Θεοφανίδου
