Οι αποστάσεις χωρίζουν τα λάθος άτομα

Κάτσε να μιλήσουμε για απόσταση. Κανονικά θα ξεκινούσα πρώτη μα μιας που διατηρούμε τους στοιχειώδεις έστω τύπους, θα παρακάμψω. Tι ζημιά σου άφησε; Μέτρα απώλειες, να υπολογίσεις κοστολόγιο.

Κοίταξε, πολλοί το συμμερίζονται το δράμα σου. Βέβαια στο δράμα υπάρχουν και κενά. Ύστερα, δηλαδή, από τόσες ανεπιτυχείς επαναλήψεις δεν τη δικαιολογείς την ατυχία. Πώς γίνεται και σου φεύγουν ένας-ένας; Επίσης, παρατηρείς ή ίσως κι επισκευάζεις μια κάποια εμμονή. Και γιατί δηλαδή να είναι πάντα αυτός ο ένας που θα θες ο αποχωρήσαντας;

Υπάρχουν τόσοι και τόσοι. Είχε να διαλέξει από γνωστούς απλούς κι άγνωστους, αδιάφορους και μέτριους, παλιούς και παραιτηθέντες. Και πάντα να φεύγει ο λάθος ένας. Γι’ αυτό κι εσύ το έμαθες πια με κανέναν να μη δένεσαι. Κι αν και ποτέ δεν το τηρείς, αρκεί -τουλάχιστον- που έστω για λίγο το πιστεύεις.

Αλήθεια, πριν δε σ’ ένοιαζε μα να, είναι που τώρα μεγαλώνεις κι η ταρίφα στην απώλεια χρεώνεται διπλή. Σου λένε να προφυλαχτείς. Πώς; Λες και ποτέ τη μυρίζεσαι τη φάκα. Με την κουβέντα την πολλή κουράζεσαι κι εν τέλει φτιάχνεις μία μόνος σου.

Η απόσταση -κι ας το ξέρεις- χωρίζει τους λάθος μόνο ανθρώπους. Και το κάνει απροκάλυπτα, λες και πήρε άδεια από κανέναν. Όσους σου περισσεύουν, στους αφήνει. Λες κι είναι γραφτό σου να ταιριάζεις μόνο στη σαβούρα. Κι αυτό, όπως και να το κάνουμε, το μέσα σου δεν το δέχεται κι ούτε το χωράει. Ποιος της το επέτρεψε; Έχεις τόσους και τόσους να διώξεις κι αλήθεια, για να το κάνεις δε θα δυσκολευόσουν.

Αυτή τη στιγμή μπορείς να κατονομάσεις κιόλας πέντε, φτάνει ν’ ανταλλαχτεί μ’ αυτόν τον έναν. Θα τη δικαιολογήσεις για ό,τι τόλμησε και σου πήρε μέχρι πρότινος, αρκεί μονάχα να μην επαναληφθεί ποτέ το ίδιο.

Και μάντεψε τώρα τι ακολουθεί. Ό,τι πάντοτε συμβαίνει κάθε που τα βάζεις με αδικίες. Τίποτα, φίλε μου. Και να τώρα, που γεννιούνται κι άλλες απορίες. Ας πούμε, κι αν όλα σου πάνε στραβά, εσύ τι κάνεις; Κι αν πάνε κάτι να σου κλέψουν, πώς το προστατεύεις;

Περνάς στην αντεπίθεση. Και πεισμώνεις. Κι εκνευρίζεσαι. Και διεκδικείς. Όχι, ρε, δε χωρίζουν έτσι οι άνθρωποι. Θα την παλέψεις την απόσταση κι αν βγει, σου βγήκε. Αν όχι, θα πεις πως στο τέλος, ήσασταν κι οι δυο απάλευτοι.

Έλα, γιατί με το σταυρό στο χέρι, δε σώθηκε κανείς. Κάνε τα κουμάντα σου κι ό,τι θέλει ας σου έρθει. Η απόσταση σε φοβάται πιο πολύ απ’ ό,τι εσύ εκείνη. Και ναι μωρέ, είναι άδικη η τόση βαρβαρότητα.

Με τον καιρό βέβαια, θα δεις πως συνηθίζεις. Η κλάψα σου θα γίνει φορτική κι έτσι τελικώς όπως όλοι κι εσύ θα καταλήξεις πως έτσι είναι αυτά.

Όλα καλά, δεν τρέχει τίποτα. Έτσι είναι αυτά.