Μια απ’ τις μεγαλύτερες αρετές που χρειάζεται να έχει κάποιος για να πετύχει στον έρωτα, είναι να είναι απ’ τη φύση του ανοιχτοχέρης ή αλλιώς, large. Να είναι αυτό που λέμε μέσα σ’ όλα, τολμηρός και πρόθυμος να χαλαλίσει σχεδόν οτιδήποτε έχει στη διάθεσή του για χάρη αυτού του έρωτα.
Κι αυτό γιατί ο έρωτας κοστίζει. Και δεν είναι μόνο οι απώλειες, τα δάκρυα και η λυπητερή μετέπειτα. Είναι αυτό το μόνιμο το ξόδεμα που ανάθεμα κι αν ξέρεις πού και πόσο θα σε βγάλει. Είναι ο χρόνος σου, το αίσθημά σου κι άλλα τόσα που τη στιγμή που τα χαρίζεις, ξέρεις πως ποτέ πια δε θα ξαναδείς.
Όποιος καψουρεύεται, ξοδεύει. Λεφτά, χρόνο, αισθήματα, όλα μαζί συνδυαστικά ή έστω κάτι απ’ τα τρία. Δε γίνεται ν’ αγαπάς και να τσιγκουνεύεσαι. Τα ξοδέματα στον έρωτα είναι διαπιστευτήρια αγάπης. Τι πήρες, αν θα μείνεις, πόσο ένιωσες. Άδικο, ναι ή όχι, αυτό είναι, δέξου το.
Τα ξοδέματα επίσης είναι για να γίνονται αβίαστα. Έχεις δει κανέναν να ξοδεύει με το ζόρι; Δε θα σε πιέσουμε, φίλε μου, να δώσεις. Μόνος σου θα το κάνεις. Μόνος σου και δε θα μπορείς να σταματήσεις. Κι αυτή, θα είναι η τιμωρία σου που εξ’ αρχής δε γούσταρες να δώσεις.
Θα σε βρει η καψούρα, καλέ μου. Θα σε βρει γιατί όσο την αποφεύγεις, τόσο εκείνη προαποφασίζεται να σε καταστρέψει. Άκου τα, τα ίδια πάθαμε όλοι. Θα σε πιάσει το ξόδεμα κι ύστερα, στο λέω, γυρισμό δεν έχει. Και θα δώσεις και θα πάρεις και θα μείνεις και πουθενά δε θα πας.
Να το πάθεις για να μάθεις πως αυτή η υπερβολή που βλέπεις γύρω στους καψούρηδες κρίνεται ως απόλυτα φυσιολογική και δεδομένη. Κανείς άνθρωπος δεν το επιλέγει αυτό για κανονικό του. Στον ίδιο λάκκο πέφτουμε όλοι. Σπαταλάς, πας, ξοδεύεσαι και τώρα αυτό πού καταλήγει, είναι άλλο θέμα.
Εντάξει, ίσως ο προϋπολογισμός σου να μην αντέχει τόσο ξόδεμα κι ίσως να φτάσεις να χρωστάς για μια ολόκληρη ζωή, όμως καμιά σημασία δεν έχει. Τι ζωή θα ζήσεις έτσι, τσιγκούνης; Δεν είναι καν ελκυστικό, γι’ αυτό ξανασκέψου το.
Στο τέλος πάλι θα δώσεις και το ξέρεις. Τίποτα δε θα σου φανεί πολύ. Ούτε τα λεφτά, ούτε ο χρόνος, ούτε τα αισθήματα. Με το παραπάνω θα θες να μείνεις. Για την ακρίβεια, δε θα θες ποτέ να φύγεις. Έτσι γίνεται στις καψούρες, δεν είσαι μόνος. Έχει φάει κόσμος και κοσμάκης την ίδια κατραπακιά.
Και με τα αισθήματα το ίδιο· να πας να βρεις απ’ όπου έχεις. Κι απ’ όπου δεν έχεις. Κι από ‘κει να βρεις. Που έρχονται αυτόματα, δηλαδή, αλλά τέλος πάντων. Ένα πράγμα να μην πεις μόνο· πως θα κρατήσεις κάτι για σένα. Θα το μετανιώσεις τόσο πολύ, που θα ευχόσουν να μην το είχες πει ποτέ σου.
Ο έρωτας είναι υπερκαταναλωτικός. Απαιτεί ύλη κι αν εσύ δεν την έχεις, έχεις σχεδόν σίγουρα αποτύχει. Σε βρίσκει δειλό και φτωχοπαίδι και καταλήγεις απαιτητικός, άπληστος και σπάταλος. Ο έρωτας μεταλλάσσει. Καλά το λένε.
Είναι, βέβαια, ωραίο ξόδεμα. Στην καλύτερη των περιπτώσεων να έχεις κι επιστροφή χρημάτων, ειδάλλως ήταν απλά μια λάθος επένδυση σε καιρούς χαλεπούς για επενδύσεις. Και μ’ αυτό βολεύεσαι εν τέλει.
Η καψούρα είναι καψούρα όμως, φίλε μου, κι οφείλεις να τη ζεις όπως της πρέπει. Και με τις σπατάλες της και με τις υπερβολές της και τα μούτρα σου να φας αν χρειαστεί. Σπατάλη επίσης, ξέρεις, είναι να μοιράζεις ενέργεια από ‘δω κι εκεί σε δήθεν έρωτες.
Ε λοιπόν, τι προτιμάς; Νιώσε κι ας μείνεις κι απένταρος. Δεκάρα τσακιστή να μη σου μείνει. Για δυο πράγματα ζούμε ρε· για τους έρωτες και τις καλές παρέες. Σ’ αυτά να χαλαλίζεις.
Να ζεις, ν’ αγαπάς και να ξοδεύεις.
Επιμέλεια Κειμένου Αναστασίας Θεοφανίδου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Αναστασία Θεοφανίδου
