Τα καλύτερα συναισθήματα είναι τα ταυτόχρονα

Το πιο επικίνδυνο και μάλλον πιο βάναυσο συναίσθημα απ’ όλα, είναι το ίδιο το συναίσθημα. Η αίσθηση πως είτε η παρουσία είτε η απουσία αυτού μπορεί να σε συνθλίψει. Βέβαια, υπάρχουν πολλών ειδών συναισθήματα, γι’ αυτό και μπορείς και να διαλέξεις. Τι θέλεις να κρατάς, τι επιθυμείς να έχεις.

Κανείς, παρ’ όλα αυτά, δε σου υπόσχεται πως θα σου βγουν κι έτσι. Ας πούμε, κανένας δεν πρόκειται να σου εγγυηθεί πως τη στιγμή εκείνη, της επιθυμίας σου, θα είναι σε θέση να σου την πραγματώσει. Με άλλα λόγια, δε γνωρίζεις ποτέ αν οι επιθυμίες σου θα υπάρξουν ταυτόχρονες μ’ εκείνου που είναι κάθε φορά να τις ταιριάξεις.

Γι’ αυτό και παρά τις επιλογές σου, πάντα το συμπέρασμα καταλήγει στο εξής· τα καλύτερα συναισθήματα είναι τα ταυτόχρονα. Αυτά που ταυτόχρονα γεννιούνται κι ούτε χρειάζεται να τ’ αφήσεις πολύ για να σε φτάσουν. Ούτε, βέβαια, πολύ για να τα φτάσεις. Αυτά δεν είναι πράγματα όμορφα ούτε λογικά.

Είναι, ας πούμε, περιπαίγματα. Καρικατούρες και σχεδόν αλήθειες. Σχεδόν ολόκληρα και σχεδόν ατόφια. Είναι επικίνδυνα· καλύτερα να μην τ’ αγγίξεις. Κι αν, πάλι, τ’ αγγίξεις, θα νιώσεις την απόσταση  να σε κατατρώει σε χρόνο κι ουσία.

Γιατί αλλιώς τρέχει ο χρόνος για κείνον που πρώτος νιώθει. Πιο αργά. Πιο ταλαίπωρα. Πώς να πειστείς μετά πως σ’ αγαπάνε; Τέτοια μεγαλεπήβολα αισθήματα είναι για ν’ ανήκουν μόνο στο εδώ και το τώρα.

Το «θα» προϋποθέτει από μόνο του προοπτική και -πιθανόν- υπόσχεση. Οι υποσχέσεις ματαιώνονται. Το «θα» και το «Σ’ αγαπώ», επομένως, είναι από μόνα τους νοηματικά αταίριαστα, αν το θες πραγματικά να το πεις και να το εννοείς.

Να σ’ αγαπάει τώρα, για να σ’ αγαπάει και μετά. Έτσι πάνε τα πράγματα. Αν δεν είσαι σίγουρος για το κάθε πότε ή πόσο αγαπάς, δεν αγαπάς. Οι έρωτες είναι πυροτεχνήματα. Είναι τυχαίοι, συχνά μοιραίοι κι έχουν στενή σχέση με τον χρόνο.

Δεν κρίνονται πάντα κι απαραίτητα απ’ αυτόν, όμως σίγουρα απ’ αυτόν γεννιούνται. Τη στιγμή που βρίσκεις έναν, τρελό και παλαβό σαν κι εσένα και μαζί αποφασίζετε να δοκιμαστείτε. Τη στιγμή που είσαι διαθέσιμος κι έτοιμος να πεις «Το θέλω, το χρειάζομαι και το μπορώ».

Αν δεν το νιώθεις τώρα, δε θα νιώσεις. Μπορείς να περιμένεις όσο θες μα δε θα νιώσεις. Ούτε για σένα θα νιώσουν. Και πάλι όμως, μπορείς να περιμένεις. Άδικο, αν με ρωτάς. Τι να περιμένεις; Να σ’ αγαπήσουν; Δεν τους κάνεις τώρα;

Κι ίσως είναι κρίμα για εκείνους μα δεν πρόκειται ν’ αλλάξεις. Ίσα-ίσα θα γίνεσαι ολοένα και πιο φορτικός. Θα κουράζεις και θα κουράζεσαι που θα ζητάς πιο πολλά και κάπου-κάπου ακόμα περισσότερα. Κι αν είσαι εσύ ο άνιωθος, θα σε κουράζουν.

Μπορεί, μάλιστα, να νιώθεις και τύψεις. Τύψεις που δεν μπορείς να νιώσεις ή να δώσεις παραπάνω. Τύψεις που σου δίνουν και δεν μπορείς να ανταποδώσεις. Κι αυτό άδικο είναι. Αυτά δεν είναι γραμμένα να γίνονται έτσι.

Το συναίσθημα θα πρέπει να είναι τέτοιο που θα είναι αδύνατο να το συγκρατήσεις. Ή μάλλον τέτοιο που δε θα μπορείς καν να το κρατήσεις. Γι’ αυτό, λοιπόν και θα ‘ναι αναγκαίο να το δώσεις. Να το μοιραστείς. Να το μοιραστείς κι ας πάει και στράφι.

Το συναίσθημα θα πρέπει να μοιράζεται ισάριθμα κι ισάξια. Όσο μπορείς, βέβαια, να το μετρήσεις. Κι αν λίγο αγαπάς, λίγη αγάπη σου πρέπει κανονικά να περιμένεις κι αντιστρόφως. Αυτό, φυσικά, δεν έχει καμία σχέση με το πόση αγάπη εσύ επιθυμείς.

Αν χρειαστεί ή μάλλον αν έρθει έτσι που αυτό πρέπει να καθυστερήσει, τότε είναι εκεί που φαίνεται η αρχή του προβλήματος. Δε θα έρθει ποτέ. Γι’ αυτό φύγε, αν είσαι εσύ αυτός που το καθυστερεί. Αν, πάλι, είσαι αυτός που περιμένει, πάλι φύγε.

Φύγε γιατί είναι κρίμα, τσάμπα να περιμένεις. Φύγε κι εν καιρώ θα δεις πως είναι άλλα τα συναισθήματα που σου αρμόζουν. Ηλιόλουστα, πολύχρωμα, εκτυφλωτικά. Αν εις γνώσιν σου αργοπορείς, τότε φύγε, άλλον να μη βλάψεις περισσότερο.

Γι’ άλλα ήρθε κι άλλα του αξίζουν να του δώσεις. Αυτό να θυμάσαι.  Για τι ήρθες και τι πήρες. Τι σου ζητάνε και τι δίνεις.

Ανταλλαγή είναι όλα. Ανταλλακτικοί είμαστε κι εμείς.