Φίλοι. Oι άνθρωποί μας, σύντροφοι στη ζωή και συνοδοιπόροι. Σχέσεις που είναι κάτι παραπάνω από απλές σχέσεις. Άνθρωποι που τους μοιράσαμε απλόχερα συναίσθημα και ύστερα το μοιραστήκαμε παρέα.
Συζήτηση στη συζήτηση, ώρες ατελείωτων αναλύσεων και σχεδόν τίποτα που να μένει ανείπωτο μεταξύ σας. Όλα έχουν σημασία κι όλα σηκώνουν κουβέντα μεταξύ φίλων. Αδύνατο να παραλείψεις οποιαδήποτε, έστω μικρή κι ασήμαντη λεπτομέρεια της καθημερινότητάς σου. Είναι σχεδόν ανάγκη να την καταθέσεις.
Έπειτα, δώσατε όρκο ιερό στην απόλυτη και τυφλή μεταξύ σας εμπιστοσύνη. Πώς θα μπορούσες επομένως να διανοηθείς έστω και για λίγο να τους αποκρύψεις το οτιδήποτε; Αν μην τι άλλο, ουδείς μπορεί να θεωρηθεί πραγματικός φίλος αν δεν έχει αξιωθεί αυτός να μοιραστείς μαζί του, ίσως και κάτι παραπάνω από τα πάντα.
Και παρ’ ότι αυτό το «τα πάντα» ακούγεται υπέρμετρα αισιόδοξο και ρομαντικό ακόμα και στη φιλική εκδοχή του, δεν παύει να είναι μη πραγματοποιήσιμο. Απόδειξη αυτού, η βαθιά κι ενοχική καχυποψία μας απέναντι σε αυτά που γνωρίζουμε ότι διαφεύγουν της αντίληψής μας.
Οι αλήθειες που υποψιαζόμαστε ότι είναι σχεδόν αλήθειες και οι παράλληλες εκδοχές που δε μάθαμε. Γιατί κακά τα ψέματα, όλοι θα θέλαμε να ξέρουμε τι λένε οι φίλοι μας όταν δεν είμαστε μπροστά. Συμφωνούν το ίδιο με τις επιλογές μας, που μέχρι κι εμείς ξέρουμε πως είναι λάθος;
Κι όταν εκείνη είπε πως δεν την πείραξε ο μικρός, σαχλός τσακωμός σας το εννοούσε; Τώρα που αυτός έχει κάνει καινούριους φίλους, εξακολουθεί να μιλάει για εσένα στην παρέα; Κι αν ναι, τότε τι λέει;
Άραγε να μιλάει για τις τρέλες και τα καμώματά σας κάθε τόσο που μπορεί μες στη συζήτηση; Αναφέρει τ’ όνομά σου όταν οι άλλοι τον ρωτούν για το κολλητάρι του; Σου λέει όντως την αλήθεια ή προτιμά να καταφεύγει σε πρόχειρες και βολικές απαντήσεις;
Στην τελική, θέλεις να ξέρεις οτιδήποτε σε αφορά, αλλά από φόβο ή αμέλεια δε σου είπε. Έτσι, όλα αυτά έρχονται και συγκαταλέγονται όλα μαζί σε μια σούμα αποριών και προβληματισμών, που τρέφουν άλλοτε τον εγωισμό κι άλλοτε την ανασφάλειά σου.
Βέβαια, τούτη η καχυποψία κι η ανασφάλεια δεν πηγάζουν παρά από το γεγονός ότι ξέρεις. Γιατί έχεις κρυφτεί, έχεις ντραπεί και μπει στη διαδικασία να αποκρύψεις και να κρύψεις μέρος ή ακόμα και ολόκληρη την αλήθεια προς χάρη εκείνης της ιερής, απόλυτης και τυφλής εμπιστοσύνης.
Φέρε παράδειγμα, τη λεπτομέρεια αυτή που παρέβλεψες συνειδητά να αναφέρεις ένα φεγγάρι στη γνωστή σας τη συζήτηση κι ύστερα, εκείνη την ολόκληρη συνάντηση με την πρώην που δεν τόλμησες καν να ομολογήσεις, από φόβο μη σε λιντσάρει με αλήθεια και γεγονότα.
Επιπλέον, είναι κι αυτά που δεν είπες, επειδή θεώρησες πως έπρεπε να μείνουν κλειδωμένα στους τέσσερις δικούς σου, προσωπικούς τοίχους και να μη δουν ποτέ το φως.
Κάπως έτσι λοιπόν, αρχίζεις να αναρωτιέσαι κι εσύ με τη σειρά σου πόσες τέτοιες στιγμές άραγε να βίωσε κι αυτός. Πόσα χρειάστηκε να αφήσει απ’ έξω και γιατί;
Και μπορεί στο μυαλό σου να δικαιολογείς άψογα οποιαδήποτε δική σου παράκαμψη, στη δική του περίπτωση όμως η επιλογή να σιωπήσει, όχι μόνο πλήττει και θίγει έντονα τον εγωισμό σου, αλλά φαντάζει σχεδόν παράνομη, επαχθής κι επονείδιστη.
Γιατί εσύ θες το φίλο σου. Το φιλαράκι σου. Ολόκληρο, αληθινό και δίπλα σου κι ας τα κάνεις εσύ μισά. Κι εντάξει. Μπορεί να σε τρώει κάθε τόσο η καχυποψία μα δεν είναι παρά ανασφάλεια για το αν έχεις την εμπιστοσύνη και το συναίσθημά σου καλά ακουμπισμένο.
Συντάκτης: Αναστασία Θεοφανίδου
