To καλύτερο ταβάνι το έχει η ταράτσα

Πού λες να πάμε σήμερα; Θα μου πεις να μείνουμε μέσα. Δουλεύεις πολύ, οι ώρες είναι λίγες κι είσαι πάντα κουρασμένος. Εγώ όμως δε θέλω να μείνω μέσα. Κι αν είναι να δούμε ταβάνι, ας δούμε τουλάχιστον κανένα άλλο.

Ν’ ανεβούμε πάνω. Σ’ ένα μπαλκόνι, σε μια βεράντα. Να κλείσουμε τα φώτα κι ύστερα πες ό,τι θες. Όλο μέσα, μέσα, και τι αλλάζει; Μα ούτε κι έξω θέλω να βγω. Σήμερα που είμαστε καλά ας μείνουμε εδώ, λίγη ησυχία.

Το καλύτερο ταβάνι το έχει η ταράτσα. Γι’ αυτό να πάμε εκεί. Θα φωνάξω και δυο φίλους. Από αύριο καλύτερα. Σήμερα ας μείνουμε μόνοι. Τι θες να πούμε; Εγώ λέω να μην πούμε τίποτα. Αν χτυπήσει το τηλέφωνο, μην το σηκώσεις. Άσε τους να ψάχνουν.

Θα πιάσω δύο μπίρες, να βάλεις μουσική και να ‘ρθω να κάτσω δίπλα σου. Από ψηλά η πόλη είναι αλλιώς. Το πρόβλημα είναι για λίγο από κάτω σου, γι’ αυτό κι ό,τι κι αν γίνει δεν πειράζει. Είμαστε καλά κι έτσι. Εγώ, δηλαδή, είμαι καλά.

Όλα τ’ άλλα μπορείς να μου τα πάρεις. Γιατί κοιτάς πάνω κι είσαι μικρός και συνειδητοποιείς πως δεν είσαι δα και τίποτα σημαντικό, ούτε εσύ, ούτε ο μικρός, προβληματικός σου κύκλος και λες στο τέλος: «Δε με νοιάζει».

Και για την ώρα είναι ωραία. Μονάχα εσύ, όπως θα τα ήθελες κανονικά τα πράγματα να είναι, ήσυχα, αβίαστα κι όλα στην ώρα τους. Βλέπεις παράδεισο κι ούτε καν που τον πληρώνεις. Να μην ξαναπάμε έξω, να μείνουμε εδώ.

Μετά η πόλη αδειάζει και λες και το περίμενε, ο ουρανός ανοίγει. Σχεδόν ανταλλάζεται με πιάτο θάλασσα. Η Αθήνα φαίνεται μεγαλύτερη από ψηλά και τώρα που το ξέρουμε, κάποια στιγμή να τη γυρίσουμε όλη.

Να μείνουμε ως το ξημέρωμα. Κι άμα θέλεις ύστερα, πηγαίνεις για δουλειά. Να φτιάξουμε ζεστούς καφέδες και τότε πες μου ό,τι θες. Και σε λίγο, που θα πρέπει πια να φύγουμε, δε μου κακοφαίνεται. Μες στην πόλη κι αναπνεύσαμε.

Αύριο θα φωνάξω τα παιδιά. Και θα καθίσουμε ανάσκελα και θα μετρήσουμε τ’ αστέρια, όσο φαίνονται μέσα στους καπνούς και τις βενζίνες, και θα συζητήσουμε όσο δε συζητήσαμε εμείς που τα ‘χουμε όλα εξαντλημένα.

Αν θέλουμε θα χορέψουμε και θα μεθύσουμε και θα ξενυχτίσουμε κάτω απ’ τον αθηναϊκό ουρανό που καθόλου δε μοιάζει με τους προστατευόμενούς του. Διότι αυτός έχει μια καθαρότητα και παραμένει αδιάκριτος.

Απόψε φτιάξαμε καινούργιο στέκι. Χειροποίητο, δικό μας κι ιδιωτικό. Να μείνουμε εδώ. Αυτό το βράδυ και κάθε βράδυ.