Πολλοί λένε χαριτολογώντας ότι μόνο όποιος δεν έχει ψυχή είναι δυνατόν να μην έχει ψυχολογικά θέματα. Θα υποστηρίζαμε ότι είναι μια απ’ τις πολλές περιπτώσεις που σ’ έναν αστεϊσμό κρύβεται μια μεγάλη δόση αλήθειας. Θα χρειάζονταν μερόνυχτα για να εντοπίσουμε και να καταγράψουμε όλους τους λόγους, τους τρόπους και τις χρονικές φάσεις που τραυματίζεται η ψυχή μας. Μάλιστα, σύμφωνα με την ψυχολογική επιστήμη, ορισμένα προβλήματα γίνονται κτήμα μας απ’ τη βρεφική ηλικία. Πώς τα αντιμετωπίζουμε όλα αυτά, όμως;
Συνήθως σαμποτάρουμε οι ίδιοι τον εαυτό μας, καταφεύγοντας σε πρακτικές προσωρινής ανακούφισης ή αναζητώντας λύσεις σε ακατάλληλα σημεία ή κι αποφεύγοντας να δούμε κατάματα την πραγματικότητα. Ωστόσο, κάποτε αποδεχόμαστε την όποια κατάσταση μας χαρακτηρίζει και προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε τα θεριά. Σ’ αυτό το διάστημα, είναι φυσικό πως χρειαζόμαστε τους συμμάχους μας. Ένας εξ αυτών είναι ο σύντροφός μας, ο οποίος μας συμπαραστέκεται και μας βοηθάει να πλησιάζουμε στον στόχο μας, δείχνοντάς μας την κατανόηση και την αγάπη που τελικά τόσο πολύ χρειαζόμαστε.
Απ’ τη στιγμή που έχουμε αποκτήσει το ανάλογο ποσοστό οικειότητας με τον άνθρωπό μας, θα είμαστε απόλυτα ο εαυτός μας, χωρίς να χρειάζεται να αποκρύπτουμε τα «σκοτεινά» μας σημεία. Το να εκφραζόμαστε με ειλικρίνεια και να μην υποκρινόμαστε για το πώς αισθανόμαστε την εκάστοτε στιγμή είναι ήδη μια μεγάλη διευκόλυνση. Το υπάρχον ενδιαφέρον δημιουργεί το έδαφος για να αναπτύσσονται βαθιές συζητήσεις, δίνοντας σε αμφότερους την ευκαιρία να καταλάβουμε. Είναι πολύ ευεργετικό να περιβαλλόμαστε από άτομα που δεν έχουν επικριτική στάση απέναντί μας, αλλά ούτε μας τιμωρούν για τις όποιες ιδιορρυθμίες μας.
Το να είναι υπομονετικός και στοργικός ένας σύντροφος στις εκδηλώσεις των ψυχικών πόνων είναι ο καλύτερος τρόπος στήριξης. Δεν αντιλαμβάνεται τις έντονες συναισθηματικές εκρήξεις ως ίδιον του χαρακτήρα του αγαπημένου του προσώπου, αλλά ως κάτι πλήρως διαχειρίσιμο και με τον καιρό αντιμετωπίσιμο. Δεν τον αφορούν τα σχόλια τρίτων που διατυπώνονται ψιθυριστά ή ηχηρά, καθώς γνωρίζει ακριβώς τον άνθρωπο που τον αφορά. Αποδέχεται πλήρως το σύντροφό του, χωρίς ψιλά γράμματα. Η συμπεριφορά αυτή έχει ως αποτέλεσμα να νιώθει ασφαλής ο ψυχικά ταλαιπωρημένος και να δείχνει περισσότερη εμπιστοσύνη, αυξάνοντας την αυτοπεποίθησή του.
Παράλληλα, εφόσον υπάρχει η έμπρακτη αφοσίωση κι η προσοχή του συντρόφου, οι ανασφάλειες αρχίζουν να ελαττώνονται έως και να εξαλείφονται, ανάλογα με το ποσοστό επεξεργασίας τους απ’ το άτομο που τις κατέχει. Στο ίδιο θέμα συμβάλλει κι η επιβεβαίωση που λαμβάνεται απ’ τον σύντροφο. Έτσι, η απέναντι πλευρά δε νιώθει και τόσο φόβο για το μέλλον, καθώς μοιάζει λιγότερο μοναχικό, αβέβαιο ή επικίνδυνο. Γενικότερα, η διαθεσιμότητα αλλά κι η φυσική παρουσία του ανθρώπου με τον οποίο διατηρείται η σχέση παίζει καταλυτικό ρόλο. Για παράδειγμα, αν κάποιος φοβάται το βράδυ, εξαιτίας οποιουδήποτε ψυχικού τραύματος κι αισθάνεται ευάλωτος, ανεβάζει σε μεγάλο βαθμό τα επίπεδα στρες. Το να περνάει τις νύχτες με τον σύντροφό του προσφέρει μεγάλη ανακούφιση και μια άλλη οπτική για το αντικείμενο της φοβίας του, λόγω των θετικών συναισθημάτων που βιώνει.
Η αποδοχή κι αγάπη που λαμβάνουμε, χωρίς ιδιοτέλειες, μας δίνει τρομερή ώθηση στο να βελτιωνόμαστε και να μην επαναπαυόμαστε. Είναι σαν να θέλουμε να κάνουμε υπερήφανο τον άνθρωπο που πίστεψε σ’ εμάς και δε μας εγκατέλειψε, παρά τις αντιξοότητες. Όλο αυτό μας παραπέμπει σε σχέση γονέα και παιδιού και στην πραγματικότητα για κάτι τέτοιο πρόκειται περίπου. Στη σχέση μας υπάρχει η δυνατότητα να αναπτυχθεί η ιδανική οικογενειακή σχέση μεταξύ των δύο προσώπων. Έτσι, καλύπτονται κάποια κενά που δημιουργήθηκαν κατά την επαφή μας με την πρώιμη αγάπη.
Ενήλικες που αισθάνθηκαν ως παιδιά ότι πρέπει να διεκδικήσουν την αγάπη και την αποδοχή απ’ τους γονείς τους, αποζητούν αυτά ακριβώς απ’ τις ερωτικές ή κάθε είδους σχέσεις. Σχεδόν σε όλες τις ψυχολογικές και ψυχικές παθήσεις, θα βρούμε ανάμεσα στα αίτια −αν όχι ως κυριότερο αίτιο− τη μεταχείριση του παιδιού σε μικρή ηλικία απ’ τους γονείς. Άλλωστε κι οι κοινωνιολόγοι υποστηρίζουν πως η διαμόρφωση των ψυχικών και συμπεριφορικών χαρακτηριστικών ενός ατόμου θεμελιώνεται απ’ το οικογενειακό του περιβάλλον και τις σχέσεις σ’ αυτό. Επομένως, εύλογα υπάρχει ο συσχετισμός μεταξύ των ειδών σχέσης.
Αν υπάρχει ο ιδανικός ή σωστός σύντροφος, τελικά θα λέγαμε ότι αυτός είναι ο άνθρωπος που προσφέρει μόνο αγάπη και φροντίδα στο άτομο που έχει δίπλα του. Που δε θα απομακρυνθεί, υποστηρίζοντας πως «το άτομο έχει άπειρα θέματα», αλλά θα το προσεγγίσει με ευλάβεια. Που δε θα τον ταυτίζουμε με κάποιου είδους ελλειμματική αγάπη, ούτε θα προσκολλόμαστε σ’ αυτόν επειδή μας θυμίζει ενδόμυχα κάποιο τραύμα. Τέτοιον σύντροφο χρειάζεται να αποτελούμε κι εμείς, φυσικά. Η λύση δε βρίσκεται πάντα στα φάρμακα και τα σκευάσματα. Υπάρχουν κι οι φυσικές πηγές.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Ελένη Βαλαβάνη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
