Πιεστική καθημερινότητα, εξουθενωτικές ημέρες, νύχτες εξάντλησης που δεν ησυχάζεις ούτε στον ύπνο σου, και κάθε τόσο, σπίθες ελπίδας που δεν ξέρεις αν είναι πραγματικές ή τις δημιουργείς στο κεφάλι σου, απλώς για να συνεχίσεις την πορεία σου. Το αίσθημα μοιάζει σαν να βρίσκεσαι μέσα σε μια πολύ βαθιά θάλασσα, της οποίας την επιφάνεια βλέπεις, αλλά όσο και να προσπαθείς, δεν μπορείς να φτάσεις σ’ αυτήν. Οπότε συνεχώς κρατάς την ανάσα σου και το μόνο που μένει να φανεί είναι το για πόσο ακόμη θ’ αντέξεις.
Όσο τα πράγματα σκληραίνουν, τόσο σφίγγεις τις γροθιές και τα δόντια σου. Επαναλαμβάνεις μονίμως στον εαυτό σου ότι είσαι μεγαλύτερος απ’ τα προβλήματά σου. Το στήθος σου βράζει, το στομάχι σου πονάει και τα βλέφαρά σου αρχίζουν να βαραίνουν, αλλά ακόμη μπορείς να συγκρατήσεις το ξέσπασμά σου. Εν καιρώ αρχίζουν οι εκρήξεις θυμού, οι ακραίες κρισάρες άγχους ή πανικού, ενώ τα ψυχοσωματικά κάνουν παρέλαση επάνω σου. Επιμένεις να παραμένεις στο «δεν είναι κάτι».
Κάποτε η υπομονή δε φτάνει μόνο στα όριά της, αλλά τα ξεπερνάει κιόλας, οπότε γίνεται αυτή αυτομάτως η πιο απεχθής λέξη για σένα. Και κάπου εκεί έρχεται η στιγμή που λυγίζεις και κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Ξεκινάς ρίχνοντας ένα δάκρυ και καταλήγεις πεσμένος στα γόνατά σου να κλαις χειρότερα κι από μωρό, επειδή αφήνεις να βγει η κούρασή σου πια. Ήταν τόσο δύσκολο να το παραδεχθείς, διότι μάλλον είχες την εντύπωση πως είσαι υπεράνθρωπος. Επειδή σου έμαθαν να νιώθεις ένοχος κι αδύναμος κάθε φορά που κλαις. Είναι σαν να σημειώνεις μια προσωπική ήττα, αφού είχες υποσχεθεί στον εαυτό σου ότι δε θα ξανακλάψεις, δε θα φανερώσεις ίχνος μαλθακότητας, ούτε καν στον ίδιο σου τον εαυτό. Αλλά και τι κατάλαβες μ’ αυτήν σου τη στάση; Το μόνο που κατάφερες ήταν να μην κλάψεις λίγο για πολλές φορές, αλλά πολύ μια και κακή.
Κι ο σπαραγμός αυτός φαίνεται πως είναι καθοριστικότατος για τις επόμενες μέρες. Παρ’ ότι είναι θολωμένα τα μάτια σου, αρχίζεις να βλέπεις πιο καθαρά, αντιλαμβάνεσαι το πρόβλημα κι αποδέχεσαι την κατάσταση. Δεν είναι θέμα χαρακτηρισμού ευάλωτου ή ισχυρού χαρακτήρα, αλλά θέμα ανάγκης να εκφραστείς. Τώρα μπορείς να πεις ότι δεν την παλεύεις άλλο σ’ αυτήν τη δουλειά, δεν αντέχεις να διαβάσεις άλλο για τις εξετάσεις, δεν ανέχεσαι άλλο τον τραυματισμό της ψυχολογίας σου, δεν υποφέρεται άλλο ο πόνος που νιώθεις στο σώμα σου. Δεν ήρθε η ώρα πια να πάρεις μια ανάσα;
Από πόση οδύνη κι από πόσες άσχημα φορτισμένες στιγμές θα γλίτωνες, αν είχες αφήσει νωρίτερα το σώμα σου να ξεσπάσει όπως ήθελε; Θα ήταν πολύ καλύτερα τα πράγματα, αν αποδεχόμασταν ότι είναι φυσιολογικό και μη κατακριτέο να καταβαλλόμαστε. Πολλές φορές δεν είναι κάτι που πρέπει να κόψουμε για να ηρεμήσουμε, αλλά χρειάζεται να ρυθμίσουμε κάτι. Όταν είμαστε εξουθενωμένοι δεν είναι απαραίτητο να παραιτούμαστε, αλλά να ξεκουραζόμαστε. Εύλογα δεν τα καταφέρνουμε όλα τόσο καλά, όσο είμαστε κουρασμένοι κι η συνεχής αυξανόμενη προσπάθεια να σταθούμε στο ύψος μας μάς καταπονεί ακόμη περισσότερο. Δεν είναι δείγμα ανευθυνότητας ή τεμπελιάς να παραδεχόμαστε ότι έχουμε δικαίωμα στη χαλάρωση και τη διασκέδαση‧ σε οτιδήποτε χρησιμοποιούμε για να ξεδώσουμε, να αποφορτιστούμε.
Κι όταν καταπιεζόμαστε για ακόμη περισσότερο καιρό, τα αποτελέσματα είναι ολέθρια. Τυχαίνει να χαλιόμαστε περισσότερο με τους ανθρώπους γύρω μας, να χάνουμε πολύτιμες εμπειρίες, να δημιουργούμε μόνιμα κουσούρια στον οργανισμό μας και μας πιάνει απρόβλεπτο, ασταμάτητο κλάμα. Στην παραμικρή νύξη πίεσης ή δυσκολίας, δεν είναι εφικτό να μην εμφανιστούν δάκρυα. Από ‘κει που δε μαλακώναμε ούτε όταν βρισκόμασταν μόνοι μας, γίνεται κάτι που παθαίνουμε οπουδήποτε κι οποτεδήποτε! Το τέλος όλης αυτής της κατρακύλας φαίνεται να φτάνει όταν ξεθυμάνουμε.
Επομένως, μπορεί να κλάψουμε από πόνο, λύπη, νεύρα, τρόμο, χαρά, συγκίνηση αλλά κι από κούραση. Το ότι μας συμβαίνει όταν βιώνουμε έντονες στιγμές, σημαίνει ότι είναι μια έκρηξη άλλοτε θετικών κι άλλοτε αρνητικών συναισθημάτων, η οποία προκύπτει τελείως αυθόρμητα. Όπως δεν είναι ευεργετικό το να κλαίμε συνεχώς, έτσι δεν είναι ωφέλιμο το να μην κλαίμε καθόλου. Είναι πολύ εντάξει να μην αφήνουμε τον εαυτό μας να μπουκώνει και να μην τον αναγκάζουμε να ξεχειλίζει. Άλλωστε δε γίνεται κι αλλιώς, όσο κι αν νομίζουμε πως το ελέγχουμε.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Ελένη Βαλαβάνη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
