Από πού προκύπτουν τελικά τα θέματα εμπιστοσύνης;

Χρειάζεται χρόνος, κόπος, ουσία και πολλά άλλα συνθετικά που θα δημιουργήσουν την εμπιστοσύνη. Δεν είναι καθόλου εύκολο να αφεθείς ολοκληρωτικά σε κάποιον κι έχουμε φτάσει σε σημείο να χαρακτηρίζουμε κάποιον αφελή, που έχει ακόμα τη δυνατότητα να εμπιστεύεται, χωρίς να περνάει από πολλαπλά τεστ τον άνθρωπο που έχει απέναντί του.

Σ’ αυτές μας τις επιλογές και στη διαμόρφωση των κριτηρίων μας, έχουν μέγιστη σημασία όσα βιώσαμε έως τη δεδομένη στιγμή και φυσικά, η σχέση που έχουμε με τον εαυτό μας. Σαφώς και οι φόλες είναι πάντα εντός παιχνιδιού. Ίσως δε μετρήσαμε και δεν αξιολογήσαμε σωστά κάποιους ανθρώπους, ίσως εθελοτυφλούσαμε, ίσως είχαμε ανάγκη να πιστέψουμε κάτι διαφορετικό, απ’ αυτό που φύλασσε για ‘μας η πραγματικότητα. Το να βρεθεί κάποιος αντιμέτωπος με μια τέτοια κατάσταση είναι, σίγουρα, οδυνηρή και, πιθανώς, τραυματική εμπειρία. Ποιος φταίει όμως, στην πραγματικότητα;

Σε όποια σχέση κι αν υπήρξε στη ζωή μας, βασικό συστατικό αυτής ήταν κι ο εαυτός μας, πέραν της απέναντι πλευράς. Έστω κατά το ήμισυ, είμαστε υπεύθυνοι για όσες εξελίξεις υπάρχουν στις σχέσεις μας, ανεξάρτητα απ’ την κατάληξή τους. Ενίοτε, τείνουμε να το παραβλέπουμε και να λέμε στον εαυτό μας πως δε φταίξαμε σε κάτι και βυθιζόμαστε σε μια κακή ψυχολογία, που μόνο μας βλάπτει περισσότερο∙ σαν να μην έφταναν τα θλιβερά γεγονότα από μόνα τους. Ερωτήματα του «πώς» και του «γιατί» κατακλύζουν το μυαλό μας, στα οποία μόνο εμείς μπορούμε να απαντήσουμε. Ωστόσο, δεν το αναγνωρίζουμε.

Το να πιστεύουμε πως μια συγκυριακή κατάσταση, στην οποία υπήρξαμε πρωταγωνιστές, θα επιστρέψει σε κάθε επικείμενη σχέση μας είναι μια παγίδα του μυαλού μας. Κάθε καινούργιος άνθρωπος που γνωρίζουμε και συσχετιζόμαστε είναι διαφορετικός απ’ τους προηγούμενους, όπως κι η κατάσταση της σχέσης μας. Συχνά, αυτό που δεν αλλάζει είναι ο εαυτός μας κι εδώ είναι που κάνουμε λάθος. Όταν βγαίνουμε από κάποια σχέση, είναι ιδανικό να προσθέτουμε ή να αφαιρούμε χαρακτηριστικά στη νοητή λίστα κριτηρίων που έχουμε κατά νου, πριν ένα νέο ξεκίνημα στον έρωτα.

Αν το μόνο που αλλάζει είναι το μέγεθος του φόβου μας για το τι θα συναντήσουμε εν συνεχεία, προβλέπεται κάπως δυσοίωνο το μέλλον. Άλλωστε, σε κάθε σχέση μας κάτι δίνουμε και κάτι παίρνουμε∙ ας τα κρατάμε! Ειδάλλως, θα εξακολουθούμε να ψάχνουμε τον ίδιο άνθρωπο σε διαφορετικό σώμα και το είδος των σχέσεων που συνάπτουμε θα επαναλαμβάνεται. Σαν να μη μας δίδαξαν τίποτα τα μαθήματα που μας έδωσαν τα αρνητικά μας βιώματα.

Σε πούλησαν ή τους πούλησες, δεν υπάρχουν λόγια να δικαιολογηθεί κανένας. Απλά συνέβη, βρίσκουν και τα κάνουν, βρίσκουμε και τα κάνουμε. Πριν κάνει ο καθένας τη βλακεία του, βλέπει αν τον παίρνει να την κάνει ή όχι. Μπορεί, βέβαια, και να μην το αναλογίζεται αυτό και να μην κάνει κάτι εσκεμμένα ή συνειδητά. Είμαστε άνθρωποι και θα προκύψει να επιβαρυνθούμε με κάποια λάθη, τα οποία όμως καλούμαστε να διορθώσουμε και να μην επαναλάβουμε. Να μάθουμε απ’ αυτά και γι’ αυτά, πώς να τα αναγνωρίζουμε και πώς να τα αποφεύγουμε. Είτε μας προκάλεσαν κακό, είτε προκαλέσαμε εμείς, ασυναίσθητα ή ενσυνείδητα.

Για άλλη μια φορά, είναι απ’ τις περιπτώσεις που χρειάζεται να δουλέψουμε με τον εαυτό μας. Να ανακαλύψουμε τι μας αρέσει, τι θέλουμε, τι ζητάμε, τι προσφέρουμε και τα αντίθετα αυτών. Να πορευόμαστε ώστε να εμπνέουμε και στους γύρω μας. Να έχουμε τη δυνατότητα να συμπεριφερόμαστε στους άλλους όπως συμπεριφερόμαστε στον εαυτό μας.

Ο τρόπος που διαχειριζόμαστε τον εαυτό μας και τις καταστάσεις στη ζωή μας, δημιουργούν την ποιότητα των επαφών μας. Γι’ αυτό οι άνθρωποι που δείχνουν εμπιστοσύνη γρηγορότερα, δεν είναι ούτε αφελείς ούτε χαζοί∙ είναι σε εγρήγορση, με αυτοπεποίθηση. Κι αν τους βρει ξανά κακό, χαμογελάνε και πάνε παρακάτω, ξέροντας πως εκείνοι ήταν εντάξει. Κανείς δεν είπε ότι η ζωή είναι εύκολη, αλλά όχι κι ότι δεν μπορεί να είναι όμορφη.  Μπορούμε να την κάνουμε εμείς, έχοντας ανοιχτές κεραίες και καρδιά, γιατί κανείς δεν πέταξε ποτέ με κλειστό αλεξίπτωτο, παρά έσπασε κανένα πλευρό- ή και περισσότερα. Άρα άνοιξέ το ρημάδι!