«Να τα βρούμε ή να σε χάσω;»

Σε μεγάλο μέρος της καθημερινότητάς μας, απασχολεί έντονα το μυαλό μας το πόσο περίπλοκες μπορούν να γίνουν οι ανθρώπινες σχέσεις. Ανάλογα με τα συμβάντα και τα συναισθήματά μας, καθορίζεται η κατάσταση των σχέσεων που έχουμε συνάψει με τους ανθρώπους που ήρθαν να διαδραματίσουν τον οποιονδήποτε ρόλο στη ζωή μας. Συνήθως, αναρωτιόμαστε εντονότερα πώς και γιατί έφτασε κάποια σχέση μας στην εκάστοτε κατάσταση, ύστερα από έναν τσακωμό.

Όταν η διένεξή μας γίνεται με κάποιο οικογενειακό πρόσωπο, είναι σπάνιες και ειδικές οι περιπτώσεις που δε θα πούμε νερό κι αλάτι, ενώ όταν γίνεται με κάποιο φιλικό πρόσωπο, αργά ή γρήγορα θα πούμε «Τόσα πράγματα ζήσαμε ως φίλοι, δεν αντέχω να είμαστε έτσι!». Όταν πρόκειται για τον ερωτικό μας σύντροφο, όμως, τι λέμε;

Στις ερωτικές μας σχέσεις, όταν συμβαίνει κάποιος καβγάς, τείνουμε να είμαστε πιο αυστηροί και με τον εαυτό μας και με τον σύντροφό μας. Οι προσδοκίες μας είναι πιο υψηλές, σε αντίθεση με τις άλλες σχέσεις μας, και σαν να είναι λιγότερη η κατανόηση που μπορούμε να δείξουμε. Σαφώς, μπορεί να συμβαίνει και το άκρως αντίθετο, να είμαστε δηλαδή υπερβολικά ελαστικοί και να έχουμε υπομονή υπέρ του δέοντος. Και στα δύο τινά, φαίνεται πως δεν υπάρχει μέτρο, πράγμα το οποίο δεν ωφελεί κανέναν, αφού δε δημιουργούνται ευνοϊκές συνθήκες για την αποκατάσταση της καλής μας σχέσης.

Κι ίσως κάποιος μικρός καβγάς άνευ σημασίας οριακά να βοηθάει, ξέρεις, από εκείνους που προκύπτουν από ανόητες αφορμές και καταλήγουν σ’ ένα καυτό και νευρικό κρεβάτι. Μιλάμε για σοβαρές φιλονικίες. Όποιος κι αν είναι ο λόγος, το αποτέλεσμα είναι να γίνουν οι καταστάσεις σχετικά έως κι έντονα τεταμένες. Θυμός, νεύρα, στενοχώρια, μούτρα, ενίοτε όρκος σιωπής. Στην επιδείνωση αυτής της κατάστασης συμβάλλει ισχυρά ο καλύτερος και συνάμα ο χειρότερός μας φίλος∙ ο εγωισμός μας. Φυσικά και χρειαζόμαστε χρόνο να αναλογιστούμε και να αναλύσουμε τα συμβάντα, αλλά το να παραμένουμε άπραγοι, σαν να είμαστε απλοί παρατηρητές, επειδή νιώθουμε πολύ ριγμένοι ή πολύ κόπανοι, δε φέρνει κάποιο αποτέλεσμα. Ξεχνάμε ότι για κάθε τσακωμό έχουμε κάποιο μερίδιο ευθύνης. Είτε προκλήθηκε εξαιτίας μας, είτε η αντίδραση και η συμπεριφορά μας του έδωσε ακόμα μεγαλύτερη διάσταση.

Και δεν ξεχνάμε μόνο το προαναφερθέν, αλλά ξεχνάμε και πολλά άλλα πράγματα, όπως τις κοινές στιγμές, τα περασμένα σκαμπανεβάσματα και όσα είχαμε τάξει στον άνθρωπό μας. Τα πείσματα στην σχέση έχουν κι αυτά τη νοστιμιά τους, αφού ψηνόμαστε λίγο, αλλά από ένα σημείο και μετά αρχίζουν να εκλαμβάνονται ως έλλειψη ενδιαφέροντος. Είναι σαν ο λόγος που μας έκανε να ψυχραθούμε να έχει μεγαλύτερη αξία από εκείνη που έχει στα μάτια μας ο παρτενέρ μας. Ο διάλογος είναι το πιο απλό αλλά και το πιο σύνθετο πράγμα να κάνουμε, ώστε να ξεπεραστεί η αντιπαράθεση. Όχι για να κατηγορήσουμε ή για να κατηγορηθούμε, αλλά για να εξηγηθούμε. Σχεδόν επιβάλλεται να υπάρχει η δυνατότητα να συγχωρέσουμε και να συγχωρεθούμε. Όσο, όμως, πιανόμαστε χέρι-χέρι με τον εγωισμό μας, δεν έχουμε τη διάθεση να πράξουμε κατ’ αυτόν τον τρόπο και να πιαστούμε πάλι χέρι-χέρι με τον σύντροφό μας. Δεν έχουμε την πρόθεση να ξεκινήσουμε εμείς τη συζήτηση κι αν αυτό ισχύει και για τον σύντροφό μας, ενδέχεται να παραταθεί κατά πολύ η συμφιλίωση, ή να μην έρθει καν.

Άρα, τι σημασία έχει το ποιος θα κάνει την πρώτη κίνηση, εφόσον το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο; Μάλιστα, όσο πιο νωρίς γίνει, τόσο το καλύτερο, αφού θα γλιτώσουμε πολλή ψυχική οδύνη. Ποιο το νόημα στο να παίζουμε ένα παιχνίδι, στο οποίο θα αναδειχθεί νικητής ο πιο πεισματάρης και ο πιο εγωιστής; Την τρέχουσα στιγμή δεν υπολογίζουμε σωστά τις απόρροιες της στάσης, στην οποία επιμένουμε και ότι στην πραγματικότητα μόνο χάνουμε.

Αφού, λοιπόν, γίνει η απαραίτητα επεξεργασία μέσα μας, καλούμαστε να προχωρήσουμε στις ανάλογες κινήσεις, είτε έχουμε το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης, είτε όχι. Άλλο εγωισμός κι άλλο φιλαυτία. Αν μπορούμε να ξεπεράσουμε όσα έγιναν, αρμόζει να πούμε σ’ αυτήν την περίπτωση «Δε θέλω να σε χάσω.».  Αν δεν μπορούμε να προχωρήσουμε παραπέρα, μετά τα τελευταία γεγονότα, οφείλουμε και πάλι να ξεκαθαρίσουμε τη θέση μας, με αξιοπρέπεια και χωρίς να κρατήσουμε κακίες. Στην τελική, έρωτας είναι, έχει το ρίσκο του.