Βία είναι το «κανείς δε θα σ’ αγαπήσει όπως εγώ»

Ενίοτε έρχονται οι στιγμές στη ζωή μας που αναρωτιόμαστε και προσπαθούμε ν’ αναλύσουμε με κάποιον ορθολογικό τρόπο διάφορες δύσκολες έννοιες, όπως είναι αυτή της αγάπης. Τι σημαίνει, τι επιτρέπεται, τι απαγορεύεται και ποια σημάδια δείχνουν ότι κάποιος διέπεται από συναισθήματα αγάπης. Οι λόγοι που φτάνουμε σε αυτές τις σκέψεις κι οι απαντήσεις που καταλήγουμε να δώσουμε στον εαυτό μας έχουν πολλά να δείξουν για μας, τις σχέσεις μας και την οπτική μας επί του θέματος ολόκληρου.

Γι’ άλλους είναι δύσκολο ν’ αντιληφθούν και ν’ αποδεχτούν ότι ο καθένας εκφράζει μ’ έναν δικό του τρόπο την αγάπη, άλλοι χάνονται στο ξεψάχνισμα της συμπεριφοράς τρίτων για να τη βρουν, ενώ άλλοι αρκούνται απλώς στο ότι αισθάνονται αγαπητοί με τον οποιονδήποτε τρόπο. Οι λέξεις που χρησιμοποιούμε για να εκφράσουμε τα συναισθήματά μας έχουν μεγάλη σημασία.

«Κανείς δε θα σ’ αγαπήσει όπως εγώ» σου λένε κι εσύ μπερδεύεσαι. Αρχικά, ενθουσιάζεσαι γιατί λογικά σ’ έχει αγαπήσει τόσο πολύ αυτός που σου το λέει, που τον έχεις στιγματίσει‧ κάτι όμως δε σε κάνει να αισθάνεσαι καλά μ’ αυτήν την έκφραση. Μπορεί να φτάσει στ’ αυτιά σου απ’ τον οποιονδήποτε και σε οποιαδήποτε στιγμή ή κατάσταση. Συγγενής, φίλος, σύντροφος‧ με χαρά, λαχτάρα, πόνο, θυμό, νεύρα. Ωστόσο, όσο το σκέφτεσαι, τόσο περισσότερο σου φαίνεται σαν απειλή κι όχι ως τιμητικός λόγος, όπως πίστεψες αφελώς στην αρχή.

Πόση ανασφάλεια αρχίζει να σου δημιουργείται; Πόσο λίγος και μικρός αισθάνεσαι, μετά απ’ αυτά τα εκκωφαντικά λόγια; Πόσο φοβάσαι να φύγεις ή μη σου φύγει ο άνθρωπος που σ’ αγάπησε περισσότερο κι απ’ τον ίδιο σου τον εαυτό; Πόσο κακός άνθρωπος θα γίνεις προδίδοντας τέτοια συναισθήματα; Πώς θα γυρίσεις πίσω να τα ξαναζητήσεις, σαν ζητιάνος; Θα μείνεις στο τίποτα και πουθενά, γεμάτος απελπισία και συμφορά. Είσαι ανάξιος κι ανίκανος να βρεις την αγάπη σε άλλο πρόσωπο, σε άλλα χέρια, σε άλλα χείλη. Δε θα σ’ αντέξει κανείς με όλες τις ατέλειές σου, δε θα σου συγχωρήσει κανείς όλα τα λάθη που κάνεις κάθε μέρα, δε θα κοιτάξει κανείς μέσα στην ταραγμένη ψυχή σου, δε θα ενώσει την αύρα του με τη δική σου, δε θα σ’ αγαπήσει ποτέ ξανά κανείς.

Και τώρα είναι η στιγμή που οφείλεις να παραδεχτείς στον εαυτό σου πως όλα αυτά, είναι αυτοκαταστροφικά ψέματα, δημιουργημένα από εκφοβιστικά κακοποιητικά λόγια επικαλυμμένα με συναισθηματική ζάχαρη. Δε θα έπρεπε να βλέπεις τον εαυτό σου μειονεκτικά και να τον αντιμετωπίζεις τιμωρητικά. Δε χρειάζεσαι αισθήματα λύπησης και φόβου για σένα, αλλά για όποιον σε κάνει να αισθάνεσαι μ’ αυτόν τον τρόπο. Δεν έχεις εσύ την ανεπάρκεια και τη δειλία να βρεις την αγάπη, αλλά αυτός που σ’ εκβιάζει με τέτοιο μικρόψυχο τρόπο.

Επειδή ο ίδιος δεν αντέχει να βρει κάποιον άνθρωπο που να του ταιριάζει καλύτερα. Επειδή είναι εγωιστής και παρόλο που εστιάζει στις αρνητικές σου πτυχές, δεν μπορεί να σ’ αφήσει και να χαρεί τα πλεονεκτήματά σου κάποιος διαφορετικός. Επειδή είναι κτητικός και λυγίζει στην ιδέα ότι το ταγμένο του δε θα είναι πια δικό του. Επειδή εκείνος νιώθει πως αν δεν είναι χειριστικός, δε θα μείνει κανείς δίπλα του, καθώς δε θα τα βρίσκουν. Επειδή γνωρίζει βαθιά μέσα του ότι δεν αγαπάει τον εαυτό του κι έτσι δεν μπορεί ούτε ν’ αγαπήσει ούτε να αγαπηθεί. Επειδή η συμπεριφορά και τα συναισθήματά του απέναντί σου είναι ο αντικατοπτρισμός των αντίστοιχων για τον ίδιο.

Επομένως, δεν υπάρχει λόγος να γίνεσαι αποδέκτης όλων αυτών. Δεν είσαι υποχρεωμένος να σηκώσεις το αβάσταχτο βάρος όλου αυτού του αρνητισμού, λόγω ενός απλού ισχυρισμού αποδοχής κι αγάπης. Οφείλεις να μην πείθεσαι από μπερδεμένες αμφιθυμικές κουβέντες, μόνο και μόνο διότι βρέθηκες σε μια στιγμή αδυναμίας. Δεν είναι αυτή η πραγματική σου επιθυμία κι ανάγκη. Αυτό που θέλεις είναι μια ειλικρινής, ολοκληρωτική κι άνευ προϋποθέσεων αγάπη. Δε θα τη λάβεις από κάποιον άλλον ή θα τη δώσεις σε κάποιον άλλον. Δεν μπορείς να βοηθήσεις κανέναν, αν δεν μπορείς να βοηθήσεις τον εαυτό σου. Σε τέτοιες καταστάσεις δεν έχουμε κάτι να σώσουμε για να μένουμε. Χρωστάει ο καθένας στον εαυτό του να πάρει τον δρόμο του, να βρει τον εαυτό του και την πυγμή να τον λατρέψει με όλη του την υπεροχή.

Η αγάπη δεν είναι βία, ταπείνωση, ανασφάλεια, φόβος ή πόνος. Όταν πιπιλίζουμε την καραμέλα ότι η αγάπη πονάει, δεν εννοούμε αυτό. Εννοούμε ότι χωριστήκαμε πριν δύο λεπτά και λείπουμε ήδη ο ένας στον άλλον. Εννοούμε ότι δυσκολευόμαστε να ξυπνάμε το πρωί και να μην ανταλλάζουμε καλημέρα. Εννοούμε ότι δεν μπορούμε να καθόμαστε όλη μέρα αγκαλιά, παρ’ ότι μας φαίνεται σαν να περνάνε δυο λεπτά. Εννοούμε ότι μπορούμε να ζήσουμε ο ένας χωρίς τον άλλον, αλλά δε θέλουμε. Εννοούμε ό,τι μπορεί να εκφράζει τον καθένα, χωρίς ίχνος μαυρίλας. Η αγάπη είναι αγάπη. Τη βιώνουμε και την αισθανόμαστε χωρίς αμφιβολίες, ενδοιασμούς ή δεύτερες σκέψεις.

Έτσι, λοιπόν, την επόμενη φορά που ο οποιοσδήποτε θα σου πει πως κανείς δε θα σ’ αγαπήσει όπως εκείνος, μην μπερδευτείς ξανά. Αν δεν ξέρεις πώς ν’ αντιδράσεις, πες του πως δε θέλεις να σ’ αγαπήσει κανείς όπως εκείνος. Δε θα ψάξεις ξανά κάτι παρόμοιο. Δε θα δεχτείς να σου πετάνε ψίχουλα για θα είσαι ευγνώμων κιόλας. Μαθαίνεις απ’ τα λάθη σου. Δεν τιμωρείς τον εαυτό σου. Δε σου αρκεί λίγη αγάπη, σκεπασμένη από τρομαχτικά πέπλα. Δε σου αξίζει κάτι μικρότερο απ’ τον σεβασμό και την αγάπη που νιώθεις για σένα. Κι ας σου αφιερώνει τα γνωστά σχεδόν σε όλους μας σχετικά λαϊκά τραγούδια. Ας τα χορεύει μόνος του‧ εσύ θα βρεις τον δικό σου ρυθμό.