Χρόνο με το χρόνο μεγαλώνουμε και ωριμάζουμε. Ανοίγουμε τα φτερά μας και κάνουμε βήματα προς την ανεξαρτησία, σχεδόν πάντα με την υποστήριξη της οικογένειάς μας. Τι γίνεται όμως όταν είμαστε οι μικρότεροι της οικογένειας; Είναι εύκολο να αντιληφθούν οι δικοί μας άνθρωποι ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε και μόνοι μας; Έχουμε σκοπό να κάνουμε τη δική μας οικογένεια, στην οποία αναπόφευκτα θα δώσουμε προτεραιότητα. Μπορούν να αποδεχτούν οι γονείς μας ότι το σπίτι μας θα έχει κανόνες, τους οποίους θα ορίσουμε με το σύντροφό μας;
Ας τα πάρουμε από την αρχή. Όντας ο βενιαμίν της οικογένειας, πάντα είχες μια εύνοια, άτομα δίπλα σου να σε περικυκλώνουν και να σου κάνουν τα χατίρια. Γονείς, αδέρφια, ξαδέρφια, θείοι. Ειδικά αν έχεις μεγάλη ηλικιακή διαφορά με τα αδέρφια σου. Όλοι νιώθουν πως είναι υποχρεωμένοι να σε προστατεύσουν. Δε σ’ αφήνουν μόνο ποτέ και προσπαθούν διαρκώς να σε καθοδηγούν και να σε φροντίζουν.
Γι’ αυτούς παραμένεις το μωρό τους, άλλωστε, ακόμα και δεκαετίες αργότερα, ακόμα κι αν κάνεις δικά σου παιδιά. Δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι μεγάλωσες, θες το χώρο σου κι αποφασίζεις πλέον εσύ πώς θα περνάς το χρόνο σου. Ότι έχεις το δικό σου άνθρωπο, τον σύντροφό σου, που μπορεί επίσης να σε προσέξει και να σε συμβουλέψει.
Οι γονείς θεωρούν πως εκείνοι ξέρουν καλύτερα απ’ τον καθένα τι είναι καλό να κάνεις, ότι θα σου δώσουν τις σωστές συμβουλές με αποκλειστικό γνώμονα το καλό σου και πως το σπίτι σου και η ζωή σου είναι και δίκη τους. Αυτό είναι ένα κομβικό σημείο στο οποίο πρέπει να σηκώσεις ανάστημα και να θέσεις όρια. Να δείξεις με τις πράξεις σου ότι η ζωή είναι δική σου και είσαι υπεύθυνος γι’ αυτή, για τις αποφάσεις και τις επιλογές σου. Μεγάλωσες και ναι μεν τους αγαπάς κι αυτό δεν αλλάζει, όμως δεν είσαι πια μόνος σου ή ακόμα κι αν είσαι, έχεις δική σου δουλειά, χρήματα και είσαι ανεξάρτητος. Δεν μπορούν να επεμβαίνουν στις αποφάσεις σου, πρέπει να σεβαστούν τους κανόνες σου και να καταλάβουν πως εσύ πλέον πρέπει παράλληλα να ανταποκριθείς σε πολλαπλούς ρόλους και να προσπαθήσεις πολύ αν θέλεις να τα καταφέρεις εξίσου καλά σε όλους.
Κάθε φάση της ζωής σου είναι διαφορετική, οι επιθυμίες και οι στόχοι σου αλλάζουν. Δεν είσαι πια το μικρό παιδάκι που έχει την ανάγκη να το προστατεύσουν. Είσαι ένας ενήλικας που έχει θέλει να τον καταλάβουν και να τον βοηθήσουν να πραγματοποιήσει όσα έχει ονειρευτεί, δίνοντάς του τον απαραίτητο χώρο να αναπνεύσει. Ένας ενήλικας που περιμένει να μην τον παρεξηγήσουν, αν δεν είναι πάντα εκεί γι’ αυτούς. γιατί κάποιες φορές δε σημαίνει πως δεν θέλει, αλλά απλώς πως εκείνη τη στιγμή δεν μπορεί.
Θες να βάλεις σε προτεραιότητα άλλα πρόσωπα και να ζήσεις τη ζωή σου με τους δικούς σου κανόνες. Να πεις «όχι» στους γονείς και «ναι» στο σύντροφό σου χωρίς να νιώθεις τύψεις. Να σεβαστούν τις επιλογές σου και να αποδεχτούν πως πάντα μπορεί γι’ αυτούς να είσαι το μωρό τους, αλλά μωρό δεν είσαι πια. Αν δε γίνουν όλα αυτά, αν δεν ξεκαθαρίσεις τη θέση σου, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει να τους δυσαρεστήσεις μέχρι να αποδεχτούν πως δεν σου πλέον όσο απαραίτητοι ήταν στο παρελθόν, δύσκολα θα καταφέρεις να δημιουργήσεις μια υγιή δική σου οικογένεια.
Γι’ αυτό πρέπει να βάλεις εσένα πάνω απ’ όλα και να σεβαστείς την προσπάθεια που έχεις κάνει για να φτάσεις ως εδώ. Φρόντισε να διατηρήσεις τις ισορροπίες,να προέχει το σπίτι σου και μετά ν’ ακολουθεί των γονιών σου. Δώσε σημασία σ’ αυτό που έχεις δημιουργήσει εσύ από μόνος σου. Σίγουρα η οικογένεια σου σε βοήθησε και δεν μπορείς παρά να τους είσαι ευγνώμων γι’ αυτό. Και ξέρουν πως δε θα πάψεις ποτέ να τους αγαπάς. Άλλωστε, γι’ αυτό δεν είναι οι οικογένειες; Για να σε στηρίζουν όποτε το έχεις ανάγκη και να είναι δίπλα σου σε κάθε σου επιλογή; Τώρα, λοιπόν, ήρθε η ώρα να στηρίξεις κι εσύ τη δική σου οικογένεια και να δείξεις στους γονείς σου πως το μικράκι τους μεγάλωσε.
Συντάκτης: Ιωάννα Αποστολάκου
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
