Φύσει πολυγαμικοί, κοινωνικά μονογαμικοί

Αναρωτιέστε ποτέ τι είναι ο άνθρωπος; Ή, για να το θέσω καλύτερα, τι θα έπρεπε να είναι; Θα ‘πρεπε να ακολουθεί το ζωώδες ένστικτό του ή τους κανόνες που του ορίζει η εκάστοτε κοινωνία στην οποία ζει; Πώς μπορεί κάποιος να ξέρει τι είναι καλύτερο για εκείνον μακροπρόθεσμα;

Σύμφωνα με αρκετές έρευνες που έχουν διεξαχθεί σε παγκόσμια κλίμακα ένα αρκετά μεγάλο μέρος του πληθυσμού και πιο συγκεκριμένα το 40% έχει απατήσει τον σύντροφό του, ενώ σε ένα 80% του έχει περάσει απ’ το μυαλό να το κάνει. Σύμφωνα, λοιπόν, με τη θεωρία της φύσης του ανθρώπινου είδους, η πολυγαμία (κατά την κοινωνιολογία, παράλληλος γάμος με πάνω από ένα άτομο) είναι όχι απλά αποδεκτή αλλά κι επιθυμητή.

Τα περισσότερα είδη των ζώων –με κάποιες εξαιρέσεις φυσικά, όπως τα πουλιά– ζευγαρώνουν με περισσότερα από ένα θηλυκά ή αρσενικά –ανάλογα το φύλο– ώστε να τεκνοποιήσουν. Να προσθέσουμε ότι η διαδικασία επιλογής του συντρόφου συνήθως είναι μια πάλη μεταξύ των αρσενικών, ώστε να επικρατήσει ο καλύτερος. Αυτό συμβαίνει γιατί ο νικητής είναι ικανός να μεταδώσει στην επόμενη γενιά ένα πολύ ισχυρό γενετικό υλικό και να κάνει δυνατούς απογόνους που θα επιβιώσουν στις αντίξοες συνθήκες, σύμφωνα με τη θεωρία της φυσικής επιλογής. Αν το καλοσκεφτούμε, κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στο ανθρώπινο είδος, γι’ αυτό αρκετές φορές επιλέγουμε συντρόφους με ισχυρή προσωπικότητα -ή και μπράτσα.

Συνεπώς, αφού στην επιλογή του συντρόφου λειτουργεί το ένστικτό μας, γιατί η πολυγαμία να μην είναι αποδεκτή; Σκέφτεστε ποτέ ότι ίσως τα κοινωνικά πρότυπα είναι αυτά που δε μας επιτρέπουν να ξεδιπλώσουμε άφοβα τα «θέλω» μας; Αν ζούσαμε σε μια κοινωνία της Ανατολής θα είχαμε την ίδια άποψη; Και γιατί να καταπιέζουμε τη φύση μας, όταν μπορούμε να ‘μαστε ειλικρινείς και να ζήσουμε τον έρωτα και την αγάπη από αρκετούς συντρόφους ταυτόχρονα;

Πρόσφατα διάβασα σε ένα άρθρο, που σχετιζόταν με την πολυγαμία, ότι οι άνθρωποι γεννιούνται με την ικανότητα να αγαπούν περισσότερα του ενός άτομα ( δυο γονείς, αδέρφια, φίλους). Γιατί, λοιπόν, είναι τόσο περίεργο να μπορούμε να αγαπήσουμε δυο και τρεις συντρόφους συγχρόνως; Μάλλον το πρόβλημα είναι περισσότερο της κοινωνίας παρά δικό μας. Δεν μπορούμε να το εντάξουμε όλο αυτό στην καθημερινότητά μας και φοβόμαστε να το εκμυστηρευτούμε στον σύντροφό μας, γιατί πιστεύουμε πως θα νιώσει προδοσία. Για τον λόγο αυτό καταπνίγουμε το συναίσθημά μας και πολλές φορές απατάμε.

Είμαστε μια κοινωνία τόσο σεξιστική και στερεοτυπική, που ακόμα υποστηρίζει ότι ο άντρας γεννήθηκε με την απιστία στο αίμα του, αλλά την ίδια στιγμή η γυναίκα πρέπει να ‘ναι πιστή, μονογαμική, καλή νοικοκυρά και να μεγαλώνει τα παιδιά της. Κι από την άλλη αρνιόμαστε να αποδεχτούμε τη φύση μας. Το ένστικτό μας. Αρνιόμαστε να παλέψουμε για ό,τι μας απελευθερώνει, για ό,τι μας κάνει να νιώθουμε ο εαυτός μας. Αντ’ αυτού επιλέγουμε την υποκρισία, τη μοιχεία και τα ψέματα, δημιουργώντας περισσότερα προβλήματα παρά λύσεις.

Μήπως, όμως, υπάρχει λόγος που οι περισσότερες κοινωνίες είναι μονογαμικές -ή, τουλάχιστον, έτσι δηλώνουν; Σύμφωνα με μια άλλη έρευνα μεταξύ κοινωνιών, οι μονογαμικοί γάμοι, σε σχέση με τους πολυγαμικούς, προσδίδουν μεγαλύτερη ασφάλεια. Σε κοινωνίες πολυγαμικές φαίνεται να επικρατούν, σε εντονότερο βαθμό, βία, βιασμοί, απαγωγές και τα παιδιά εμφανίζουν περισσότερες διαταραχές σε σχέση με εκείνα των μονογαμικών κοινωνιών, γιατί η καθημερινότητά τους είναι ασταθής.

Μπορεί να μην είναι στην ανθρώπινη φύση η μονογαμία, τελικά, αλλά για σκεφτείτε πόσο εξελιχτήκαμε απ’ τη φύση μας. Οδηγούμε, ζούμε σε τσιμέντα, έχουμε δημιουργήσει τηλέφωνα, τηλεοράσεις, μουσικά όργανα, φωτογραφικές μηχανές, ηλεκτρικές κουζίνες, πλυντήρια και χιλιάδες άλλα, όλα αυτά για να διευκολύνουμε τη ζωή μας. Μήπως, τελικά, αυτό είναι που μας ταιριάζει; Η ασφάλεια, η αγκαλιά του συντρόφου μας, εκείνου που τον επιλέξαμε πολύ προσεκτικά, αυτό το χάδι που είναι μοναδικό και προορισμένο μόνο για μας, κι ας έχει και κάνα-δυο ελαττωματάκια; Μήπως όλα αυτά είναι υπεραρκετά για να ‘μαστε ευτυχισμένοι, απλώς δεν το έχουμε καταλάβει ακόμα;

Δεν υπάρχει το τέλειο κι είναι απαραίτητο στη ζωή μας να προσαρμοζόμαστε. Είναι ακατόρθωτο να τα πετύχουμε όλα σε ένα. Και τα πολλά κουράζουν. Φθείρουν. Αποπροσανατολίζουν. Κι η προσωπικότητα του καθενός φθίνει με αποτέλεσμα, κάποια στιγμή, να εκμηδενίζεται κι ο ένας μόνο να κάνει κουμάντο.