Με τους κολλητούς αγαπάμε να «μισούμε» τα ίδια άτομα

Κολλητάρι∙ μία λέξη, χιλιάδες συναισθήματα. Είναι εκείνος ο άνθρωπος που έχεις επιλέξει ανάμεσα σε τόσους για οικογένειά σου και σαφώς είναι εκείνος που σε καταλαβαίνει ίσως καλύτερα κι απ’ την οικογένειά σου. Πώς είναι δυνατόν μ’ αυτόν τον τύπο να μη μοιράζεσαι όλες σου τις σκέψεις; Ό,τι νιώθεις κι ό,τι πιστεύεις. Καθετί όμορφο αλλά και καθετί διαβολικό που περνάει απ’ το αθώο –να ‘χαμε να λέγαμε– μυαλουδάκι σου.

Ανάλογα με τον τρόπο που κοιτάζεις το φιλαράκι σου καταλαβαίνει τις διεστραμμένες σκέψεις σου κι ετοιμάζεται για μάχη. Μόλις αποφασίσεις να βγάλεις τα φτυάρια για να θάψεις, είναι εκεί για να συνεχίσει το σκάψιμο όταν εσύ κουραστείς. Πόση αλληλεγγύη πια! Κι όταν πια –ώρες μετά, μη νομίζεις ότι αυτά τελειώνουν γρήγορα– τον θάψετε τον όποιο μακαρίτη (κούφια η ώρα) νιώθεις πια μια ανακούφιση και μια πληρότητα.

Ξεχνιούνται, νομίζεις, εκείνα τα βράδια που για ώρες ατέλειωτες καθόσασταν αδειάζοντας μερικά μπουκαλάκια από κρασί (μικρά, δεν είσαστε δα κι αλκοολικοί) και γεμίζοντας τασάκια κράζοντας κόσμο και κοσμάκη; Είχατε ξεψαχνίσει κάθε πρώην και κάθε νυν κάθε πρώην σας -κι όχι μόνο. Ώρες στα social σχολιάζατε κάθε θηλυκό κι αρσενικό που εμφανιζόταν μπροστά σας. Αλίμονο σ’ αυτόν που τόλμησε να πιαστεί στα δίχτυα σας! Και να σου τα κακαρίσματα. Να σου αυτά τα βλέμματα που μόνο οι δυο σας αντιλαμβάνεστε. «Πόσο μέσα στο μυαλό μου είσαι» λες στο κολλητάρι σου και πόσο θέλεις να το αγκαλιάσεις εκείνη τη στιγμή που σε συμπληρώνει.

Καταφέρνει να σου εξαφανίζει κάθε θλίψη. Μετά από κάθε κοινό σας θάψιμο ξεφορτώνεσαι κάμποσο θυμό. Κι όλα αυτά τα οφείλεις στο φιλαράκι σου. Σε εκείνον τον άνθρωπο που εφηύρε το κόλπο με τα παρατσούκλια. Κάθε όνομα που ξεστομίζετε αντιστοιχεί σε κάποιον που –να του πούμε ευγενικά– δε λατρεύετε κιόλας κι έτσι ανενόχλητοι σχολιάζετε ό,τι θέλετε, ακόμα κι αν οι άμεσα εμπλεκόμενοι βρίσκονται απέναντί σας.

Όμως δεν είναι αυτό το μαγικό στην όλη φάση. Το μαγικό είναι πως αν και θα ‘πρεπε οι τύψεις να σε κυριεύουν –για να λέμε και του στραβού το δίκιο– όταν είσαι με τον κολλητό νιώθεις πως στάζεις μέλι. Ίσως οφείλεται στο γεγονός ότι συμπληρώνει κάθε σου σκέψη κι η κακία που ξεστομίζετε μοιράζεται στα δύο. Είναι πιο γλυκιά η αμαρτία όταν τη γεύονται πολλοί. Κανείς δεν μπορεί να σε κατηγορήσει, γιατί έχεις τον κολλητό να σε υποστηρίξει. Άλλωστε, είναι δυνατόν να συμπαθεί κάποιον που εσύ μισείς; Όχι φυσικά. Το κοινό σας «μίσος» είναι που δυναμώνει κι άλλο τη σχέση σας και την κάνει μοναδική.

Ο εχθρός σου είναι και δικός του κι ο εχθρός του είναι και δικός σου. Πώς αλλιώς θα ήσασταν κολλητοί; Όσο παράλογος κι αν είσαι μερικές φορές, εκείνος έχει την ικανότητα να σε νιώθει, να σε καταλαβαίνει. Αγκαλιάζει κάθε σου τρέλα και κακία, εξαφανίζοντάς τη με έναν τρόπο μαγικό. Γι’ αυτό τον αγαπάς. Γιατί σπάνια θα σε κατηγορήσει. Θα ψάξει με πείσμα –και να είσαι σίγουρος πως θα το βρει– το ψεγάδι που σίγουρα θα ‘χουν οι άλλοι, για να μπορέσει να σε υποστηρίξει.

Καθετί που σε ενοχλεί, τον ενοχλεί κι εκείνον και πάντα θα τον ενοχλεί, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν έχετε ξεχωριστή προσωπικότητα. Ο καθένας σας είναι μοναδικός κι εκεί ακριβώς εντοπίζεται η μαγεία. Όταν δύο διαφορετικά εξ ολοκλήρου όντα έχουν κοινές πεποιθήσεις και μπορούν να μοιραστούν στιγμές, όνειρα, συναισθήματα, δυσκολίες.

Είναι πολύ σημαντικό στα δύσκολα να ‘χεις πάντα κάποιον δίπλα σου. Να μπορεί να αντιλαμβάνεται τα μίση και τις έχθρες σου και να παραδέχεται σε όλους πως είναι με το μέρος σου, ειδικά όταν οι άλλοι πέφτουν να σε φάνε. Όταν κανείς δε σε υποστήριξε γιατί δεν είχε κάτι να κερδίσει ή γιατί δεν ήθελε να ψάξει την αλήθεια. Έτσι, εσύ νιώθεις πιο δυνατός και μπορείς να πατήσεις στα πόδια σου, να φωνάξεις δυνατά αυτό που πιστεύεις. Δε σε φοβίζει κανείς. Γι’ αυτό το λόγο, κάθε μίσος, κάθε έχθρα καθετί διαβολικό, όχι απλώς δυναμώνει τη σχέση σας, αλλά σας φέρνει πιο κοντά στην έννοια της οικογένειας.

Είναι υπέροχο να μοιράζεσαι το μίσος σου, γιατί τότε σχεδόν μηδενίζεται και δεν αφήνει κάτι μέσα σου να σε κατατρώει!