Μέχρι πότε θα μας νοιάζει η προσωπική ζωή των πρώην;

Μετά από εσένα το χάος. Το είπε άλλωστε κι ο Ρουβάς. Μετά από κάθε φινάλε επικρατεί το απόλυτο σκοτάδι. Τη στιγμή που βγαίνουμε από κάτι, είτε το θέλαμε είτε όχι, είτε αυτοβούλως οδηγηθήκαμε στην έξοδο είτε μας έδειξαν με το δάχτυλο την πόρτα, μπροστά μας υπάρχει ένα κενό. Δεν είμαστε σε θέση να σκεφτούμε ότι ο μέχρι τώρα σύντροφός μας θα μπορούσε να βρει κάποιον άλλο για να προχωρήσει. Δε θεωρούμε κανέναν άξιο αντικαταστάτη μας, όπως συχνά αποκαλούμε την επόμενη σχέση του πρώην αμόρε μας.

Ψαρεύουμε διακριτικά γνωστούς όσο ψάχνουμε στα social τα like, τις καρδούλες, τα χαμογελάκια, τα σχόλια κι ό,τι άλλο είναι εφικτό με ένα και μοναδικό σκοπό: να χαρούμε λίγο με τη στεναχώρια του παλιού μας συντρόφου μας, να αισθανθούμε πως αφήσαμε δυσαναπλήρωτο κενό κι ιδανικά να δούμε εμφανή σημάδια της έλλειψής μας. Ναι, εντάξει, είναι λιγάκι κακό αυτό, κάπως κομπλεξικό κι ανασφαλές, αλλά είπε κανείς ότι ο χωρισμός είναι εύκολος ή ότι δε μας βγάζει κρυφές (κι όχι πάντα όμορφες) πτυχές;

Επώδυνη εμπειρία το ερωτικό φινάλε κι οφείλεις να τη ζήσεις σε κάθε στάδιο. Να βρίσεις στην αρχή, να ζηλέψεις και λιγάκι αργότερα ή να νιώσεις αυτό το αίσθημα απόλυτης ικανοποίησης όταν μάθεις πως ο άλλος δε σ’ έχει ξεπεράσει. Ανάμεσα σε όλα αυτά τα συναισθήματα, όμως, κάποτε θα ‘ρθει κι η στιγμή που μια νέα αρχή θα χτυπήσει την πόρτα και στους δυο κι εκεί είναι που θα αρχίσει ξανά το ψάξιμο, ίσως και μόνο από εγωισμό.

Τρώμε ώρες ατέλειωτες μπροστά απ’ τις οθόνες για να τσεκάρουμε αν το νέο αίμα είναι καλύτερο από εμάς. Ρωτάμε κοινούς φίλους προσπαθώντας να εκμαιεύσουμε οποιαδήποτε πληροφορία, ενώ παρακαλάμε για κάτι που θα μας δώσει το δικαίωμα να κράξουμε λιγάκι. Κάποιοι φίλοι μας παροτρύνουν να πάψουμε να ασχολούμαστε, άλλοι πάλι το ζουν μαζί μας το έγκλημα. Μας πετάνε τυράκια κι εμείς τσιμπάμε. Ως πότε, όμως, θα γίνεται αυτό; Μα φυσικά για πάντα (;).

Ίσως με τα χρόνια να μη συμβαίνει στον ίδιο βαθμό, ούτε με όλες τις σχέσεις που έκαναν τον κύκλο τους, αλλά για ορισμένες (πιο έντονες προφανώς) περιπτώσεις πάντα θα μας απασχολεί η ζωή του πρώην. Με ‘κείνους που νιώσαμε κάτι δυνατό και θεωρούμε πως το τέλος μας ήταν βιαστικό, θα τριγυρίζει στο μυαλό μας πότε-πότε εκείνο το κλασικό «Τι θα γινόταν αν;».

Υπήρξε ένα χρονικό διάστημα που μας ένωσε με εκείνο τον άνθρωπο, κάναμε όνειρα, είχαμε κοινούς στόχους, μάθαμε τα σχέδιά του κι αρκετές φορές βοηθήσαμε στην υλοποίησή τους. Δεν μπορούμε έτσι απλά να διαγράψουμε την ιστορία μας, να τα ξεχάσουμε όλα και να μη μας ενδιαφέρει πού είναι και τι κάνει. Για όσο αυτά που ζήσαμε δεν ξεθωριάζουν απ’ τη μνήμη μας, θα ασχολούμαστε με την προσωπική του ζωή. Έτσι, για το γαμώτο. Να καταλάβουμε τι ήταν αυτό που ήθελε, τελικά. Τι ζητούσε. Τι του ταίριαζε κι αν κατάφερε να ευτυχήσει με κάποιον άλλο, πέφτοντας μοιραία σε συγκρίσεις. Δεν είναι μόνο λόγω εγωισμού ή περιέργειας, αλλά κι επειδή νοιαζόμαστε βαθιά μέσα μας και θέλουμε να ξέρουμε αν είναι καλά.

Όμως κάποια στιγμή πρέπει να ξεφύγουμε από όλο αυτό τον φαύλο κύκλο. Όταν μπαίνουμε σε μια νέα σχέση, καθετί που μας συνδέει με την παλιά πρέπει να διαγράφεται. Θα πρέπει να κοιτάζουμε τον σύντροφό μας και να ‘μαστε πλήρεις, ευτυχισμένοι. Να μην υπάρχει πια το παρελθόν στο τώρα μας, για να δώσουμε όλο τον χώρο στον νέο μας έρωτα. Με την ελπίδα να μην έχουμε πάλι την ίδια κατάληξη.

Μα αν οδηγηθούμε κι αυτή τη φορά στο τέλος, να ξέρουμε πώς να το διαχειριστούμε τώρα πια. Να μην κάνουμε τα ίδια λάθη. Οι πρώην θα ‘ναι πάντα πρώην, η περιέργεια θα ‘ναι πάντα ίδια για τη ζωή τους, ο εγωισμός μας ίσως να θίγεται αλλά η λογική μας οφείλει να μας υπενθυμίζει πως το μετά από μας δε θα ‘πρεπε να μας αφορά κι η σύγκριση δεν έχει τίποτα να μας προσφέρει. Η ζωή κι ο έρωτας είναι τώρα!