Ν’ απομονώνεις τα συναισθήματά σου απ’ τις καταστάσεις

Η μέρα έξω ηλιόλουστη κι εσύ μόλις έχεις ρίξει τρικούβερτο καβγά με τη μητέρα σου. Τα νεύρα σου τσατάλια, όμως η ώρα περνάει και πρέπει να πας στη δουλειά. Αναγκάζεσαι να φορέσεις το χαμόγελό σου και να κρατήσεις μέσα σου ό,τι συνέβη πριν λίγο. Και το καταφέρνεις. Κανείς δεν παρατηρεί, δεν ξέρει –και σχεδόν κι εσύ έχεις ξεχάσει– τι έγινε πριν λίγο. Δεν ήταν η πρώτη φορά. Έχεις υποχρεωθεί ξανά να φορέσεις αυτή τη μάσκα, και να συνεχίσεις.

Κι, αντίστοιχα, όλη αυτή η πίεση της δουλειάς προσπαθείς να μη μεταφέρεται στο σπίτι σου, στη βόλτα σου, στον σύντροφό σου, γιατί αλλιώς πιάσ’ το αβγό και κούρευ’ το. Φαντάσου μια μέρα στη δουλειά που έχεις τσακωθεί με τον εργοδότη σου. Ανυπομονείς να σχολάσεις και κανονίζεις καφεδάκι με τα φιλαράκια. Πηγαίνεις στο στέκι σας κι αρχίζεις τον μονόλογο για το σχετικό συμβάν. Κι η ώρα περνάει, περνάει και περνάει. Έρχεται η στιγμή που γυρίζεις σπίτι και ξανά τα ίδια. Αφηγείσαι σε όλους το άσχημο γεγονός και, τελικά, αντί να χαλαρώνεις, συσσωρεύσεις περισσότερη αρνητική ενέργεια, οργή και κούραση.

Σε εξουθενώνει όλη αυτή η κατάσταση και πηγαίνεις το πρωί πάλι στη δουλειά με μεγαλύτερο θυμό. Τελικά, ποιος κέρδισε τι; Έχεις αναλογιστεί; Εσύ, πάντως, μόνο νεύρα. Κι η αιτία; Τόσο φανερή. Επέτρεψες σε ένα συμβάν να σε καθορίσει και να σου καταστρέψει τον ελεύθερο χρόνο, τις ανέμελες στιγμές, την επικοινωνία με δικούς σου ανθρώπους, την ψυχική σου γαλήνη. Και ζηλεύεις εκείνους που απομονώνουν τις καταστάσεις και δεν τις μπλέκουν.

Το σπίτι το αφορούν μόνο όσα συμβαίνουν μέσα σ’ αυτό. Οι φίλοι είναι για να διασκεδάζουμε και να ξεχνιόμαστε. Ο σύντροφος για να μοιραζόμαστε στιγμές έρωτα και πού και πού τον πόνο μας, η δουλειά για να μπορούμε να ζούμε και κάπως να δημιουργούμε, κι ο εαυτός μας για να τα συνδυάζει όλα αυτά με τρόπο αρμονικό. Τους θαυμάζεις αυτούς τους τύπους. Εκείνους που τον καταφέρνουν με μεγάλη επιτυχία αυτό το διαχωρισμό.

Μοιάζουν σαν να ‘χουν ένα τηλεχειριστήριο και να αλλάζουν κανάλι κάθε φορά που διαφοροποιείται και το σκηνικό. Το κανάλι της δουλειάς, το κανάλι της σχέσης, το κανάλι της μαμάς, του μπαμπά, των φίλων, και τα λοιπά. Μα με πόση ευκολία κάνουν ζάπινγκ; Και τι δε θα έδινες να είχες το κρυφό τους ταλέντο. Λες να ‘ναι κάποιου είδους χάρισμα; Ή, μήπως, ακολουθούν κάποια στρατηγική;

Εκείνο που θα μπορούσαν με βεβαιότητα να σου εγγυηθούν είναι πως με την τακτική του ζάπινγκ ζεις απόλυτα την κάθε στιγμή χωρίς να τη μολύνεις από προηγούμενες ή επόμενες καταστάσεις, και με τον τρόπο αυτό καταφέρνουν να ‘ναι  συγκεντρωμένοι, αποδοτικοί κι ευτυχισμένοι. Βέβαια, η ευτυχία είναι μεγαλύτερη υπόθεση, δεν αρκεί μόνο αυτό. Ωστόσο, ο διαχωρισμός κι ο αποχρωματισμός της συναισθηματικής κατάστασης σε κάθε αλλιώτικη συνθήκη βάζει το δικό του λιθαράκι στην κατάκτηση του χαμόγελου και της πληρότητας.

Την επόμενη φορά που οι σκέψεις σου δε θα σε αφήνουν να κάνεις το κάτι παραπάνω, κάνε ζάπινγκ. Πάγωσε ό,τι άσχετο σε προβληματίζει κι άλλαξε συναίσθημα. Φέρε το μυαλό σου στο μέρος που βρίσκεσαι και συμπεριφέρσου αναλόγως. Μην έχεις αλλού το σώμα κι αλλού τις σκέψεις σου, γιατί τελικά δε θα ζήσεις τίποτα, ποτέ και πουθενά.

Όταν ο θυμός κάνει άνω-κάτω το μυαλό σου, δώσε λίγα λεπτά στον εαυτό σου να ανασυγκροτηθεί. Περπάτα το τετράγωνο, πάρε βαθιές ανάσες και γυρνώντας άλλαξε κανάλι. Ζήσε την ταινία που παίζεται εδώ, χωρίς να επηρεάζεσαι απ’ το σίριαλ του προηγούμενου καναλιού. Προσαρμόσου στο παρόν και μην αφήνεις τον χρόνο να περνάει -είναι πολύτιμος.