Οι πρώην επιστρέφουν μόλις μας βρουν ευάλωτους

Χωρισμός. Απλή λέξη, δύσκολη απόφαση. Μα όταν είναι οριστικός, κανείς δεν μπορεί να σου αλλάξει τη γνώμη. Τα ‘χεις ζυγίσει, τα ‘χεις σκεφτεί απ’ τη μία κι απ’ την άλλη. Έχεις φτιάξει το πρόγραμμα της ζωής σου για τα επόμενα δέκα χρόνια στο μυαλό σου κι αυτή η σχέση δε χωράει. Περισσεύει. Οπότε το παίρνεις απόφαση ότι ήρθε η ώρα να ζήσει ο καθένας τη ζωή του. Ξεχωριστά.

Και πάνω που όλα κυλάνε όπως τα έχεις σχεδιάσει –με αρκετά συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα, φυσικά– και δε σ’ ενδιαφέρει η ύπαρξη του πρώην συντρόφου σου, εκεί στα σκάει η ζωή. Δεν έχεις ακούσει το γνωστό «Όταν εσύ κάνεις σχέδια ο θεός γελάει»; Πού πας κι εσύ ξυπόλυτος στ’ αγκάθια;

Τότε είναι που ένα τραγικό συμβάν –ό,τι κι αν σημαίνει αυτό για τον καθένα– αλλάζει όλα σου τα πλάνα. Αρκετοί έχουμε ζήσει κάτι που μας έχει χαράξει τη ζωή, είτε μια απώλεια ενός πολύ δικού μας προσώπου, είτε μια αποτυχία στα επαγγελματικά ή την ακαδημαϊκή μας πορεία, είτε μια σύγκρουση κι ενδεχομένως διάλυση μιας μακροχρόνιας φιλίας, απομάκρυνση από έναν άνθρωπο που θεωρούσαμε οικογένεια ή ένα πρόβλημα υγείας δικό μας ή κάποιου οικείου μας, ένα γεγονός που μας έκανε ευάλωτους. Και τότε είναι που τα μάτια του πρώην αμόρε λαμποκοπάνε.

Αφού μάθει για το αδιέξοδο στο οποίο βρισκόμαστε –δεν είναι και δύσκολο, μιας κι ο κύκλος μας για ένα διάστημα ήταν κοινός– μας προσεγγίζει την κατάλληλη και πιο εύθραυστη στιγμή μας. Κι εμείς πώς να αρνηθούμε σε μια τέτοια κατάσταση τη συμπαράσταση από έναν άνθρωπο που είχαμε στη ζωή μας τόσο ψηλά; Έτσι που έχουν πέσει οι άμυνές μας και στην αγκαλιά του μεγαλύτερου εχθρού μας θα υποκύπταμε. Όχι, δεν είναι αφέλεια, ούτε αδυναμία. Ο καθένας έχει ανάγκη για παρηγοριά. Ο τρόπος, όμως, που θα δώσει απλόχερα κάποιος τη βοήθειά του, είναι πολύ σημαντικός τη δεδομένη χρονική στιγμή.

Αν το ταίρι το παλιό είναι αποφασισμένο να μας ξανακερδίσει θα κάνει ό,τι πρέπει για να το καταφέρει. Κι αυτό μπορεί να ‘ναι απ’ το να μας κρατάει κάθε βράδυ αγκαλιά μέχρι να σκουπίζει τις μίξες μας που τρέχουν σαν τρελές απ’ τα κλάματά μας. Για όσο χρειαστεί. Μέχρι, τελικά, να μας ξανακερδίσει. Θα κάνει τα αδύνατα δυνατά κι έτσι επιρρεπείς που θα ‘μαστε απ’ το δράμα μας δε θα δυσκολευτούμε να πέσουμε στα ασφαλή και γνώριμα.

Το συναίσθημα είναι συναίσθημα. Δεν είμαστε ρομπότ. Όμως κάποιος λιγάκι πιο αντικειμενικός κι υποψιασμένος είναι ικανός να μας προφυλάξει. Μπορεί να αντιληφθεί ότι ο κάποτε έρωτάς μας και νυν παρηγορητής μας έχει άλλες προθέσεις, όχι καθαρά ανθρωπιστικές κι ανιδιοτελείς, και δεν ενδιαφέρεται μονάχα για το αν εμείς είμαστε καλά αλλά και πώς θα μπορέσει να γίνει εκείνος καλύτερα, κατακτώντας μας ξανά, τώρα που έχουμε ρίξει κάθε τείχος.

Το θέμα είναι εμείς να ανταποκριθούμε κατάλληλα. Να ακούσουμε τη φωνή της λογικής και να μην πιστέψουμε στα λόγια που θα πει για να μας διαβεβαιώσει ότι δεν ήταν τίποτα προσχεδιασμένο. Θα το έκανε, άλλωστε, αν είχε ένα άλλο πρόσωπο στη ζωή του; Ή αν εσύ είχες ένα άλλο ταίρι; Θα ήταν εκεί έστω για να νιώθουμε την παρουσία; Έξω απ’ το σπίτι; Ή το νοσοκομείο; Θα έπαιρνε ένα τηλέφωνο; Ή μήπως βρήκε τρύπα να τρυπώσει και κάνουμε λιγάκι ευκολότερη την αποστολή;

Ξεχωρίζει ο άνθρωπος που στηρίζει από ειλικρινές νοιάξιμο. Εξάλλου, αν απλώς ήθελε να σταθεί πλάι μας γιατί ενδιαφέρεται για μας και θέλει να ‘μαστε καλά, θα μας στεκόταν και στις χαρούμενες στιγμές. Στις επιτυχίες. Εκεί θα φαινόταν η αγάπη κι η εκτίμηση που είχαμε ο ένας για τον άλλον.

Ακόμα κι αν όντως θέλει να βοηθήσει, είναι σημαντικό να μας αφήνει να αναπνέουμε κι όχι να ‘ναι μαζί μας 24 ώρες το 24ωρο. Να μπορέσουμε να σταθούμε στα πόδια μας χωρίς δεκανίκια, να χωνέψουμε την κατάσταση. Να τη βιώσουμε χωρίς κανείς να βάζει λόγια στις σκέψεις μας. Αν στέκεται πλάι μας γιατί μας αγάπησε κι εξακολουθεί να μας αγαπάει θα ξεχωρίσει. Αν όχι και πάλι θα φανεί παραμένοντας ή όχι κοντά μας, αφού θα ‘χουμε επανέλθει.

Μόνο τότε, εξάλλου, αφού βρούμε ξανά τις ισορροπίες μας, θα ‘ναι φρόνιμο να αποφασίσουμε αν θα κάνουμε μια νέα αρχή. Τότε που θα ‘χουμε απεμπλακεί συναισθηματικά απ’ το όποιο συμβάν μας απορύθμισε και θα βλέπουμε καθαρά. Αν υπάρχει μέχρι τότε στο πλάι μας και τα αισθήματα που μας ενώνουν δεν είναι αυτά του οίκτου ή αντίστοιχα της υποχρέωσης, ναι, ίσως και να πρέπει να το ξανασκεφτούμε. Αν όχι, ας τρέξουμε μακριά!