Ακόμα αλληλογραφούμε

Βρισκόμαστε στον 21ο αιώνα. Εδώ και χιλιετίες ο άνθρωπος προσπαθεί να επικοινωνήσει με κάθε μέσο, για να μεταδώσει ειδήσεις, συναισθήματα, εμπορικές και στρατιωτικές εντολές. Κι αυτό δε σας το λέω για νέο. Έχουν ήδη ανακαλυφθεί πάμπολλοι τρόποι με τους οποίους μπορούμε να επικοινωνούμε με άλλους ανθρώπους, είτε αυτοί βρίσκονται κοντά μας είτε μακριά μας.

Ένας από αυτούς τους τρόπους είναι η αλληλογραφία, ένας αρκετά παλιός τρόπος, πολύ χρονοβόρος και καθόλου οικονομικός, θα έλεγα, αν επικοινωνείς με πολλά άτομα για πολύ καιρό. Η αλληλογραφία πλέον έχει πάψει να αποτελεί πρωτεύον μέσο για επικοινωνία, αντιθέτως τείνει προς εξαφάνιση, αφού κανείς πλέον δεν την έχει ανάγκη με τόση πρόοδο γύρω μας.

Δε μιλάμε, βέβαια, για την ηλεκτρονική αλληλογραφία που μπορείς με ένα άτομο να ανταλλάξεις σε μία μέρα εκατοντάδες επιστολές-μηνύματα, αλλά για την αλληλογραφία τύπου «φάκελος, γραμματόσημο, ταχυδρομείο, περίμενε για απάντηση». Με αυτόν τον τρόπο μπορείς να ανταλλάξεις με το ίδιο άτομο μία επιστολή σε μία εβδομάδα, μπορεί και μήνα.

Υπάρχουν, όμως, κάτι τύποι –πιο παραδοσιακοί, θα τους έλεγα– που κάνουν τη διαφορά! Παρ’ όλο που θα τους βρεις με ένα κινητό ολημερίς στο χέρι να ανταλλάζουν μηνύματα, είτε με τον κολλητό τους που βρίσκεται μια καρέκλα παραδίπλα, είτε με τον ξάδελφό τους που βρίσκεται στον Καναδά, είναι αυτοί που ακόμα αλληλογραφούν. Μάλιστα. Αλληλογραφούν. Ναι, με γράμματα, επιστολές, πώς το λέμε. Είναι αυτοί, δηλαδή, που επέλεξαν να επικοινωνούν με συγκεκριμένα άτομα μέσω αλληλογραφίας με γράμματα και κρατούν αυτόν τον τρόπο επικοινωνίας ακόμα ζωντανό.

Δεν τους νοιάζει που είναι χρονοβόρο, δεν τους νοιάζει που υπάρχουν πιο εύκολοι τρόποι για να επικοινωνήσουν, αφού μπορεί και να ξεχάσουν τι έγραψαν σε προηγούμενό τους γράμμα. Απώτερος σκοπός τους δεν είναι απαραίτητα η επικοινωνία, αλλιώς το να στείλουν γράμμα μέσω ταχυδρομείου μπορεί να μην ήταν ούτε καν η τελευταία τους επιλογή.

Είναι η όλη υπόθεση της αλληλογραφίας, όμως, που τους τραβάει να το κάνουν αυτό, είναι η όλη διαδικασία. Να πάρουν, δηλαδή, μολύβι και χαρτί, να γράψουν ένα σωρό αράδες, να μουτζουρώσουν, να λερώσουν, να το βάλουν σε ένα φάκελο, να γράψουν διευθύνσεις, ταχυδρομικούς κώδικες κι όλα τα σχετικά, να πάνε στο ταχυδρομείο, να κολλήσουν γραμματόσημα. Έτσι, για το γαμώτο.

Και το καλύτερο; Η αναμονή μέχρι να έρθει η απάντηση, μέχρι να σιγουρευτούν πως κι αυτό τους το γράμμα βρήκε ανταπόκριση, πως ένα ζευγάρι ανθρώπων κρατά ζωντανό κάτι τόσο όμορφο, κάτι τόσο μεγάλο σε ηλικία και συνάμα τόσο ξεχασμένο μες στα χρόνια. Μπορεί μέχρι να φτάσει στα χέρια τους το γράμμα του άλλου να έχουν ξεχάσει τι έγραψαν σε προηγούμενό τους γράμμα. Δεν μπορείτε να φανταστείτε, όμως, πόση χαρά κάνουν με το που φτάνει στο κουτί τους.

Θα μπορούσε κανείς να το θεωρήσει απίθανο όλο αυτό, τόση «στασιμότητα» μέσα σε τόση εξέλιξη, μέσα σε τόση πρόοδο. Δεν ξέρεις, όμως, πώς είναι αυτό το συναίσθημα αν δεν επιχειρήσεις να το ζήσεις, αν δεν προσπαθήσεις να στείλεις ένα γράμμα σε κάποιον, οποιονδήποτε, που μπορεί και να μην το ξέρεις καν. Στις μέρες μας δεν είναι καθόλου δύσκολο να βρεις τη διεύθυνση κάποιου και να στείλεις ένα γράμμα, είτε αυτός ο κάποιος βρίσκεται κοντά είτε μακριά. Προσπάθησέ το, δε θα χάσεις τίποτα, μια εμπειρία είναι κι αυτό.

Αυτό είναι το όλο θέμα. Υπάρχει τόση τεχνολογία, τόση εξέλιξη γύρω μας, με το πάτημα μερικών μόνο κουμπιών μπορείς να καταφέρεις το καθετί, να κάνεις τα πάντα με τρόπους απλούς κι εύκολους. Να μάθεις μια ξένη γλώσσα, να στείλεις χρήματα σε ένα λογαριασμό, να αγοράσεις ό, τι φανταστείς. Κι όμως, αυτά τα τυπάκια-φαν της αλληλογραφίας δεν αφήνουν αυτόν τον κλασικό τρόπο επικοινωνίας απ’ έξω, γιατί γουστάρουν να ανταλλάζουν γράμματα, γουστάρουν να τη σπάνε της τεχνολογίας.

Πού ξέρεις, μπορεί να γουστάρουν και τον ταχυδρόμο.