Πολλοί από εμάς έχουμε βρεθεί σε συζητήσεις, στις οποίες ήρθαμε αντιμέτωποι με πρόσωπα γεμάτα έκπληξη που είπαν τα εξής λόγια: Ειλικρινά, αποκλείεται εσύ να είσαι 19 χρονών, σε είχα για μικρότερο! Στο μυαλό μας κάθε φορά μετά την τρομερή διαπίστωσή τους η ίδια ακριβώς σκέψη: όχι πάλι. Ακολούθως εμείς απαντάμε πως δεν είναι οι πρώτοι που υπολόγισαν λάθος. Και στο πίσω μέρος του μυαλού μας με μια σιγουριά σκεφτόμαστε πως δεν είναι ούτε κι οι τελευταίοι.
Αυτό, όμως, παιδιά δε συμβαίνει τυχαία. Υπάρχουν κάποιοι παράγοντες που μας κάνουν να μικροδείχνουμε, τους οποίους βέβαια λατρεύουμε. Αν όχι, ώρα να τους λατρέψουμε! Να πάρει, πόσο αξιαγάπητοι πια; Όσο ώριμοι και να είμαστε, βγάζουμε πάντα προς τα έξω μια παιδικότητα, μια χαριτωμενιά, ένα ερωτιάρικο νάζι που κάνει εμάς να μικροδείχνουμε κι όλους τους γύρω μας να διερωτώνται για την ηλικία μας.
Ο καθένας από εμάς που μικροδείχνει, μικροδείχνει για διαφορετικούς λόγους. Αυτοί είναι είτε λόγοι που έχουν να κάνουν με το χαρακτήρα και την προσωπικότητά μας, είτε εξωτερικά χαρακτηριστικά που μας κάνουν να δείχνουμε μικρότεροι είτε και τα δύο μαζί.
Όποιοι και να είναι, όμως, αυτοί οι λόγοι το σίγουρο είναι ότι ατομάκια σαν κι εμάς ξεχωρίζουν. Έχουμε έναν ατίθασο αυθορμητισμό, ένα πνεύμα παθιασμένο, μια εκκεντρική -με την καλή έννοια- συμπεριφορά, μια «ψυχοπαθή» διάθεση γεμάτη ενέργεια. Ανυπομονούμε για καινούριες περιπέτειες, μας έρχονται ουρανοκατέβατες οι πιο απίθανες ιδέες, είμαστε ιδιότροποι κι ικανοί να τα βάλουμε με τα πιο άγρια τέρατα. Ακριβώς επειδή δεν περιμένει κανείς πως κρύβουμε μέσα μας έναν ασυνήθιστο τσαμπουκά και δύναμη ψυχής.
Τα εξωτερικά χαρακτηριστικά ορισμένων από εμάς τα φωνάζουν όλα αυτά, είτε είναι οι φακίδες μας, είτε το μικροκαμωμένο σώμα μας, είτε το χαριτωμένο πρόσωπο.Το ότι φαινόμαστε μικρότεροι δε σημαίνει απαραίτητα πως είμαστε κι ανώριμοι, ας μην τα μπερδεύουμε αυτά τα δύο. Αντίθετα, έχει μεγαλώσει εδώ και χρόνια μέσα μας ο πιο παράξενος συνδυασμός, ένας συνδυασμός σοβαρότητας και παιδικότητας. Χάρισμα για εμάς αυτό!
Ας μη μας παίρνει από κάτω η έκπληκτη αντίδραση των γύρω μας όταν διαπιστώνουν πως αντί για δεκάξι που μας υπολόγισαν στην αρχή τελικά είμαστε δεκαεννέα. Ας μη θιγόμαστε που μας θεώρησαν κάτω απ’ την ηλικία μας, εξάλλου δε μας γνώρισαν ακόμη καλά. Δεν έχουν έρθει σε επαφή με τον εσωτερικό μας κόσμο, δεν έχουν ιδέα με τι παράφρονα και παράλληλα αξιολάτρευτα πλάσματα πάνε να μπλέξουν, ίσα-ίσα μόλις έμαθαν την ηλικία μας οι άνθρωποι. Δεν πρέπει να το λαμβάνουμε σαν προσβολή, είναι οτιδήποτε άλλο παρά αρνητικό στοιχείο το να μικροδείχνεις. Αντιθέτως, είναι τύχη. Ξέρετε πόσοι θα ήθελαν να βρίσκονται στη θέση μας;
Μπορούμε να μεταμορφωνόμαστε ανάλογα με την περίσταση και να έχουμε είτε μορφή μικρού χαριτωμένου παιδιού, είτε αυστηρό ύφος ενήλικα. Φτάνει να το θελήσουμε και το επιτυγχάνουμε, χωρίς να αλλάζουμε, ουσιαστικά, την ταυτότητά μας και την προσωπικότητά μας και βέβαια χωρίς να υποκρινόμαστε. Ξέρουμε, αφενός, πώς να ντυθούμε και πώς να συμπεριφερθούμε όταν είναι να πάμε για καφεδάκι ένα σαββατιάτικο απόγευμα. Ξέρουμε, αφετέρου πώς να ντυθούμε και τι στάση θα κρατάμε όταν θα βγούμε για ποτάκι το βραδάκι. Και στις δύο περιπτώσεις είναι σίγουρο πως θα τραβήξουμε βλέμματα.
Ταιριάζουμε με όλους και με όλα, γιατί έχουμε τον τρόπο μας να τους πλησιάσουμε, ξέρουμε πότε θα φανερώσουμε την παιδικότητά μας και πότε την ωριμότητά μας. Κι ακριβώς αυτοί που μας αγαπάνε, μας αγαπάνε γι’ αυτό που είμαστε. Τα καταφέρνουμε χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία, γιατί μας βγαίνει, τον έχουμε στο αίμα μας αυτόν τον ακραίο, μυστηριώδη συνδυασμό.
Μικροδείχναμε, μικροδείχνουμε κι ας ελπίσουμε ότι θα συνεχίσουμε να μικροδείχνουμε για το υπόλοιπο της ζωής μας. Ας το απολαύσουμε, λοιπόν, όσο περισσότερο γίνεται. Γιατί τι πιο γαμάτο απ’ το να είμαστε σαράντα και να μας υπολογίζουν εικοσιπέντε. Χαρά Θεού!
Επιμέλεια Κειμένου Έλενας Παπαγεωργίου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Έλενα Παπαγεωργίου
