Ερωτευτήκαμε τις ιδιαιτερότητες της σχέσης μας

Έχουμε κι οι δυο θέματα, μωρό μου. Δεν εξηγείται αλλιώς όλο αυτό που συμβαίνει μεταξύ μας. Προσπαθώ πολλάκις να το αναλύσω, να το εξηγήσω στον εαυτό μου, να το περιγράψω σε σένα, είτε είσαι εκεί, είτε όχι. Μάλλον αυτό θα είναι που μας έφερε κοντά εμάς τους δυο. Επικοινώνησαν τα μέσα μας, ήρθαν σε επαφή η τρέλα, οι ανασφάλειες, οι φόβοι, ο εγωισμός μας. Ο ζήλος του ενός για τον άλλο. Ζήλος ερωτικός, ζήλος ανεξήγητος, όλο επιθυμία και καύλα. Η ίδια φωτιά είναι που μας καίει και τους δυο, η ίδια φωτιά άναψε εμάς που λιώνουμε ο ένας για τον άλλο σαν κεριά.

Ναι, αυτό λέω. Πως βασανιζόμαστε, πως μαζοχιζόμαστε χωρίς να υπάρχει λόγος. Μα το απολαμβάνουμε παράλληλα. Είμαστε υπερβολικοί, είμαστε κυκλοθυμικοί. Είμαστε κυκλοθυμικοί, υπερβολικοί. Υπερβολικά κυκλοθυμικοί. Μια έτσι και μια αλλιώς. Μια όλο μέλια, σιροπιαστά και πάστες σοκολάτες και μια όλο ξίδια και λεμόνια, σαν το σκύλο με τη γάτα. Μα μας αρέσει. Αρρωστημένο, έτσι;

Έχουμε ψυχολογικά, ναι. Σου το υπογράφω. Μα ζούμε γι’ αυτά. Ζούμε με αυτά και δεν αποφεύγουμε να τα συμπεριλαμβάνουμε στην καθημερινότητά μας. Σε έχω μάθει, όπως έχεις μάθει εσύ εμένα. Γι’ αυτό και δε σε κρίνω. Γι’ αυτό και δε με κρίνεις. Αλλιώς δε θα ‘μασταν μαζί, μάτια μου, αυτό το ξέρουμε κι οι δυο. Ζούμε ο ένας για τον άλλο. Ζούμε ο ένας για τις ιδιοτροπίες, τις γκρίνιες του άλλου, τις κυκλοθυμίες του, τα ξεσπάσματα.

Περιμένω πώς και πώς να σε δω και να ορμήσεις στην αγκαλιά μου λέγοντάς μου τα παράπονά σου, τι σου έχουν κάνει εκείνοι οι παλιάνθρωποι εκεί έξω κι εγώ να σε ακούω με όλη μου την προσοχή. Που θυμώνεις και θες να σπάσεις τα πάντα γύρω σου. Όσο ασήμαντα ή σημαντικά είναι αυτά που μου λες, εγώ είμαι όλη αυτιά. Επειδή τα λες εσύ. Κι εγώ λιώνω για σένα, λιώνω να σε βλέπω καλά. Να σε κάνω εγώ καλά.

Κι εσύ με τη σειρά σου περιμένεις πώς και πώς να με πιάσουν πάλι αυτές οι κρίσεις, οι υστερίες μου, αυτές που καταλαβαίνεις πως μια δόση από τη δική σου συντροφιά, τη δική σου αγκαλιά, τη δική σου λαλιά θα με ανακουφίσει. Σου αρέσουν οι κρίσεις μου. Γιατί ξέρεις πως είσαι ο μόνος που μπορεί να τις γιατρέψει, ο μόνος που μπορεί να τις καταλάβει όσο παλαβές κι αν φαίνονται μερικές φορές.

Είμαστε ψυχοπαθείς, ναι. Το λέω και το ξαναλέω. Σου έχω μεταφέρει όλες μου τις διαταραχές. Όπως έκανες κι εσύ με τις δικές σου. Τις εμπιστευτήκαμε ο ένας στον άλλο. Και μοιάζουμε όλο και πιο πολύ. Μπορούμε σε διάστημα μόνο λίγων λεπτών να οδηγηθούμε από στιγμές όλο νεύρα, βρισίδι, ειρωνείες και υστερίες σε στιγμές όλο ρομαντισμό, πόθο κι έντονη ερωτική επιθυμία στο κρεβάτι.

Η επιθυμία του ενός για τον άλλο διαφαίνεται πολύ έντονα μέσα από όλα αυτά. Τα σώματά μας μιλάνε μόνα τους. Χέρια που δε σταματάνε να κινούνται, με τις καρδιές να τα εφοδιάζουν με αίμα και βαθιές, γρήγορες ανάσες. Μάτια που ενώ κοιτάζονται, γυαλίζουν και σε μια στιγμή δακρύζουν από συγκίνηση, ηδονή, ερωτισμό. Δόντια που μια σφίγγουν και μια χαμογελάνε, μάγουλα που μια ροδίζουν από γοητεία και μια κοκκινίζουν από νεύρο και μανία.

Κι όταν φεύγεις τι; Μυρίζω σαν τρελή το μαξιλάρι που ακούμπησες, το φλιτζάνι που ήπιες τσάι και τη ζακέτα που μου έδωσες δυο νύχτες πριν για να μην κρυώσω. Η μυρωδιά σου είναι το παυσίπονό μου, την έχω ανάγκη στις δύσκολες στιγμές, παρόλο που πολλές φορές αυτή τις προκαλεί. Ξέρω πως συμφωνείς. Και χαμογελάς ικανοποιητικά. Μα γι’ αυτό είσαι τρελός.

Ξέρεις, στην τελική αυτό είναι το δυνατό σημείο της σχέσης μας. Γιατί πολύ απλά είμαστε ο εαυτός μας και δε φοβόμαστε να εκφραστούμε. Δε φοβόμαστε να κρύψουμε συναισθήματα, γιατί πολύ απλά δε θα παρεξηγηθούμε, πάθος μου. Ναι, εμείς οι δύο πρέπει να είμαστε μαζί. Έχουμε σχέση ειλικρινή, σχέση αληθινή. Δε θα σου κρυφτώ και δε θα μου κρυφτείς.

Σε αγαπώ. Μας αγαπώ. Γιατί είμαστε κι οι δυο ερωτευμένοι ψυχοπαθείς.